Αν ανθολογούσαμε όλα τα συναισθήματα που νιώθουμε στη διάρκεια μιας και μόνον ημέρας, θα φιλοτεχνούσαμε τον ελάχιστο ψηφιδωτό αντικατοπτρισμό της ζωής μας και θα αναπαριστούσαμε άκοπα την ηρωική πορεία μας στην αβεβαιότητα με την απαραίτητη για την ισορροπία μας αυτογνωσία…[27/4/2017]
Ουρανίσκος σημαίνει μικρός ουρανός. Στο στερέωμά του συγκεντρώνονται οι λέξεις, όπως τα άστρα του ουρανού. Άλλα από αυτά είναι λαμπερά και άλλα με αχνό και αδύναμο φως. Όλα όμως, έχουν τη σημασία τους, στην κοσμική ισορροπία.
Έτσι και οι λέξεις : όταν αναδύονται από τα βάθη της ψυχής μας, καρφώνονται στον ουρανίσκο και οριοθετούν το προσωπικό μας σύμπαν…[27/5/2017]
Από πάντα με απασχολούσε το απότομο ξύπνημα στη ζώνη του Λυκόφωτος, του ελάχιστου δηλαδή διαστήματος κατά το οποίο διαλύεται το βαθύ σκοτάδι και αρχίζει η αργόσυρτη ανατολή του Ήλιου.
Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι υπάρχει λόγος σοβαρός : είναι η ώρα που η αδελφή του Ήλιου, η Ηώς, ανοίγει κάθε αυγή με τα ρόδινα χέρια της τη «Θύρα της Ανατολής». Έπειτα στεφανώνεται με λουλούδια που της φέρνουν πουλιά και με πολύπτυχο πέπλο ανεβαίνει στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες ραντίζει τη Γη με ροδόσταμο, την πρωινή δροσιά, της οποίας οι σταγόνες αστράφτουν σαν διαμάντια στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου που την ακολουθεί…
(Και αν δεν μπορείς να την δεις, μπορείς όμως να την φανταστείς…) [30/4/2017]
Ένας τρόπος να καταπολεμήσουμε την ασίγαστη θλίψη μας για τη θνητότητα και τη μοναχική πορεία που διανύουμε στη ζωή, ακόμη και αν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας αγαπούν, είναι η ανάκληση ευχάριστων αναμνήσεων. Θα πρέπει λοιπόν, να είμαστε σε θέση να ανθολογούμε τις ευχάριστες στιγμές , τις απολαυστικές εμπειρίες μας, τις όμορφες εικόνες που αποθηκεύουμε στις κυψέλες του μυαλού μας, ώστε να είμαστε σε θέση να τις ανακαλούμε, κάθε φορά που το άγχος του θανάτου μας κατακυριεύει και κάθε φορά που η διαπλανητική μοναξιά ωχριά μπροστά στη δική μας. Γιατί, όσο πιο πλούσια είναι η «τροπαιοθήκη» των αναμνήσεών μας, τόσο πιο ανώδυνη είναι τελικά η ζωή μας. Αυτό το υλικό είναι η περιουσία μας και η ανέξοδη συνδιαλλαγή με το μοιραίο τέλος μας…[1/5/2017]
Η φύση έχει βρει τον τρόπο μέσω της επικονίασης, δηλαδή της μεταφοράς της γύρης από τους ανθήρες των στημόνων στο στίγμα του ύπερου των λουλουδιών, να γονιμοποιείται και να αναγεννιέται. Οι περισσότεροι άνθρωποι ακόμη δυσκολεύονται να βρουν τους κατάλληλους επικονιαστές, για να γονιμοποιήσουν τα θετικά τους συναισθήματα. Όσοι όμως, το κατάφεραν, απολαμβάνουν την οργιαστική αναγέννηση του καλύτερου εαυτού τους…[1/5/2017]
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία οι Δαίμονες ήταν κατώτερες θεότητες που διαμοίραζαν (από το ρήμα δαίω=διαμοιράζω, διανέμω) τη μοίρα και τις τύχες των ανθρώπων. Υπήρχαν ταυτόχρονα για κάθε άνθρωπο δύο ειδών : οι καλοί δάιμονες που τον έκαναν ευδαίμονα, δηλαδή ευτυχισμένο, και οι κακοί δαίμονες που τον έκαναν κακοδαίμονα, δηλαδή δυστυχισμένο.
Θυμήθηκα το εξαιρετικό αυτό βιβλίο του ανυπέρβλητου Gabriel Gatcia Marquez με αφορμή τον Έρωτα, το γνωστό δαιμόνιο, που καθορίζει την ευδαιμονία ή την κακοδαιμονία μας όσο κανένα άλλο. Είτε με τη διαρκή παρουσία του στη ζωή μας, είτε με την απουσία του.
Προσοχή, όμως ! Ο καθένας είναι ελεύθερος να δεχτεί ή να απορρίψει τα «δώρα» του. Η αποδοχή της ευδαιμονίας ή της κακοδαιμονίας του έρωτα είναι ελεύθερη προσωπική επιλογή…[28/5/2017]
Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι αισθανόμαστε και ό,τι πράττουμε.
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι απαραίτητη.
Έτσι κι αλλιώς, μια ζωή θα περάσουμε μαζί του…[10/6/2017]
Προσοχή ! Ευαισθησία είναι η εύκολη αίσθηση των αισθημάτων, που όλα μαζί δημιουργούν τα συναισθήματα. Η εκδήλωση τους προκαλεί, άλλοτε ψυχική ευφορία, και άλλοτε δακρυρροούσα φλυαρία. Η ενδεδειγμένη έκθεση στην ευαισθησία είναι άκρως υποκειμενική, χαρακτηρίζεται από αμφιβολία και αμφιταλάντευση και αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του υποκειμένου.
(Απλά μαθήματα για την αποφυγή της κοσμικής φάρσας) [2/5/2017]
Ο Ηράκλειτος, ο Εφέσιος σοφός που έζησε γύρω στο 500 π.Χ., είχε πει ότι «ἦθος ἀνθρῴπω δαίμων» (=δαίμονας για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ο χαρακτήρας του).
Με άλλα λόγια, αυτό ακριβώς που ο άνθρωπος περιμένει από το δαίμονα, από το θείον, το έχει, στην πραγματικότητα, μέσα στον ίδιο τον εαυτό του· με άλλα λόγια: όλοι οι άνθρωποι επιζητούν την ευδαιμονία, μόνο όμως από τις δικές τους πράξεις εξαρτάται αν θα φτάσουν κάποτε ή όχι σ’ αυτήν.
Καλό μήνα σε όλους τους «δαιμονισμένους» !
[1/6/2017]
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, όπως την περιέγραφε κάποτε ο Μίλαν Κούντερα, δε συγκρίνεται με την αβάσταχτη ελαφρότητα της σκέψης. Αυτή μας μεταφέρει όπου επιθυμούμε και ελαττώνει τον πόνο της ψυχής από την «απίστευτη» βαρύτητα του σώματος, που άλλοτε μένει αγκυλωμένο μακριά από τα ποθούμενα και άλλοτε αλυσοδένεται από τις κοινωνικές συμβάσεις.
Δεν είναι το τέλειο φάρμακο, αλλά είναι από αυτά «που κάμνουνε- για λίγο- να μη νοιώθεται η πληγή», όπως θα έλεγε και ο Καβάφης…[8/6/2017]
Η ζωή μας είναι πολύ σύντομη και αβέβαιη, για να την περάσουμε όλη χωρίς βεβαιότητες. Όσα όπλα και αν μας προσφέρουν η φαντασία και η ενσυναίσθηση, για να αντιμετωπίσουμε το σαράκι της άγνοιας και της αμφιβολίας, μόνον η γνώση της αλήθειας τελικά μας λυτρώνει. Η πίστη μας δεσμεύει και θολώνει την κρίση μας…
Κι επειδή μάλλον είναι αδύνατο να πάρουμε απαντήσεις για όλα, ας φροντίζουμε τουλάχιστον τα «απλά» και «καθημερινά», να μην τα δηλητηριάζουμε με την αμφιβολία. Υπάρχουν άλλωστε, πολλές «αλήθειες» γύρω μας, που αρκούν, ώστε να μας δώσουν την ψευδαίσθηση ότι είμαστε κυρίαρχοι σε αυτόν τον κόσμο το μικρό, το μέγα…[10/5/2017]
Η προσπάθεια να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο βαθιά ως το μεδούλι του είναι μια πράξη γενναιότητας.
Κάποιοι αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους στην προσπάθεια να ερμηνεύσουν τις σκέψεις του ή να αποκωδικοποιήσουν τις πράξεις του. Άλλοι πάλι χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά ,μέχρις ότου κατανοήσουν πλήρως το χαρακτήρα του. Κανείς, ωστόσο- ούτε καν οι ερωτευμένοι – δε σοκάρονται μπροστά στην πικρή αλήθεια : είναι αδύνατο να γνωρίσουμε όλες τις πτυχές ενός ανθρώπου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που ενίοτε καταβάλλουμε. Όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι έτσι κι αλλιώς είμαστε η τραγική αντανάκλαση του ανεξήγητου.
Το θαύμα των θαυμάτων…[1/6/2017]
Κάποτε, η μεγαλύτερη αγωνία των ανθρώπων είναι να κρατήσουν κοντά τους όσους αγαπούν με τη ματαιοδοξία εκείνου που θέλει να σφίξει στη χούφτα του το νερό ή τον αέρα. Ο ένας γλιστρά μακριά από τον άλλον με την ευκολία που το κάνει μια δροσοσταλίδα στην άκρη ενός φθινοπωρινού φύλλου. Και όλοι μαζί ζουν την ψευδαίσθηση της ισόβιας δροσιάς στο δέρμα από μια ανεξάτμιστη σταγόνα που έτυχε να πέσει πάνω τους έπειτα από μια ξαφνική και απρόσμενη βροχή. Τελικά, λίγες σταγόνες διηθούνται από τους ανοικτούς πόρους και γίνονται ένα με το αίμα. Συνήθως μόνο μια…[25/4/2017]
«Όσο περισσότερη αβίωτη ζωή έχουμε μέσα μας, όσο θα φτάνουμε προς το τέλος της, τόσο περισσότερο θα νιώθουμε λύπη και δυστυχία και περισσότερο φόβο».
Ο Irvin Yalom δίνει το σύνθημα : Η ζωή μας αποκτά νόημα μόνον αν τη βιώνουμε πραγματικά με όλες τις χαρές και τις λύπες της, με όλες τις δυσκολίες και τις ευτυχισμένες στιγμές που μας προσφέρει.
Αυτό είναι ένα από τα μυστικά της καλής ζωής: η παραδοχή ότι η ζωή μας είναι ένα συνονθύλευμα ευχάριστων και δυσάρεστων στιγμών, μια ατέρμονη εναλλαγή λύπης και απολαύσεων. Και αυτό δεν πρεπει να είναι μόνο μια λυτρωτική απάντηση σε ό,τι μας βασανίζει, αλλά και ένα κίνητρο να συνεχίσουμε να δίνουμε νόημα στη ζωή μας με τις πράξεις που της αρμόζουν.[13/4/2017]
Η ζωή μας είναι τελικά και ένα άθροισμα διαψεύσεων και ανεκπλήρωτων πόθων και επιθυμιών. Αν δε μάθουμε να ζούμε με τις ήττες μας, είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε πίσω από τις εμμονές και τις ουτοπίες μας.
Η παραδοχή της ήττας είναι εύκολη. Δύσκολη είναι η διαχείρισή της. Η τελευταία όμως, είναι που ξεχωρίζει τους πραγματικά γενναίους.
Γιατί «όλα είναι δύσκολα, προτού να γίνουν εύκολα»…[18/6/2017]
Περί απουσίας.
Γιατί μας τρομάζει η απουσία των πραγμάτων και των ανθρώπων; Γιατί προκαλεί συναισθήματα δυσανεξίας;
Γιατί μας λείπουν οι στιγμές που ζήσαμε δίπλα τους και τα συναισθήματα που νιώσαμε κοντά τους. Και όσο πιο έντονα ήταν αυτά, τόσο πιο μεγάλος είναι ο πόνος που προκαλεί η απουσία τους.
Εν κατακλείδι, ο πόνος της απουσίας του άλλου είναι μια επιβεβαίωση του απέραντου εγωισμού μας. Μια φιλάρεσκη πεποίθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου…[15/4/2017]