Έχει και η απογοήτευση τα δεκανίκια της• κάτι μισόλογα σιχαμερά, κάτι σάπιες λέξεις καρφωμένες ανάμεσα στα δόντια. Δε φτάνει που απλώνεται σαν πνιγηρή ομίχλη, δε φτάνει που ανασαίνει βαριά σαν πληγωμένη ύαινα, έρχονται και τα εφεδρικά της λύματα να βουλώσουν κάθε πόρο διαφυγής από τη νεκρική σιγή, που ακολουθεί την αναχαίτιση της ελπίδας… [24/1/2018]
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι άριστος στην κατασκευή μοντέλων. Ένα φύσημα του ανέμου ή κάποια απόκοσμη σκιά είναι αρκετό υλικό για την κατασκευή μιας ψευδαίσθησης, τόσο αληθοφανούς που να φτάνει στα όρια της βαθιάς πιστης.
Τα μοντέλα που κατασκευάζει στον ύπνο του ονομάζονται «όνειρα» και στον ξύπνιο του «φαντασία». Όταν είναι προσιτά στην ασταθή ιδιοσυγκρασία του, αποκτούν υλική υπόσταση, είτε ως πρόσωπα, καταστάσεις και αντικείμενα υπαρκτά, είτε ως ιδεώδη πλάσματα του νου. Αν τα μοντέλα αυτά είναι ισχυρά και η παρουσία και η επιρροή τους είναι συνεχείς ή έστω περιοδικές, γίνονται τελικά οι ισόβιοι σύντροφοι, οι ειλικρινείς φίλοι ή οι απροσπέλαστοι και ανίκητοι εφιάλτες του… [29/1/2018]
Συμβαίνει κάποτε να φαίνονται όλα τόσο ανεξήγητα, δίχως νόημα και δίχως καθαρό σκοπό. Ο κόσμος τσαλακώνεται σαν ζελατίνα. Μια καταπακτή ανοίγει κάτω από τα πόδια σου και πέφτεις στο κενό χωρίς την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Όσο διαρκεί η πτώση, το μυαλό νεκρώνει, αδειάζει από σκέψεις και το σώμα αποδομείται σαν να φυλλορροούν όλα τα ζωτικά κύτταρα.
Έπειτα όμως, έρχεται η ίδια η πραγματικότητα με τη δύναμη και το αδυσώπητο παρόν της να σε επαναφέρει πάλι στο στερεό πεδίο των σταθερών ψεμάτων της.
Εξάλλου, δεν αντέχεις να κοιτάξεις κατάματα περισσότερο από μια στιγμή όχι μόνο τον Ήλιο και το θάνατο, όπως θα έλεγε ο Επίκουρος, αλλά και τον ταπεινωμένο εαυτό σου… [30/1/2018]
«Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», έλεγε εκείνος ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Επιστολή του Προς Κορινθίους.
Με άλλα λόγια, δε χάνει την αξία της ποτέ. Η δύναμη και η ουσία της παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων.
Η αληθινή αγάπη, όμως •που, όταν προκύπτει, δεν υποκύπτει • που δοκιμάζεται από εντάσεις και αποστάσεις, και υπομένει κρίσεις και επικρίσεις • η αγάπη που κατέχει και, όταν δεν έχει, αντέχει… [12/1/2018]
Η ελπίδα στο ανθρώπινο συνειδησιακό πεδίο, άλλοτε… πεθαίνει τελευταία, και άλλοτε «ψάχνει» μια χαραμάδα διαφυγής. Σε κάθε περίπτωση, αποσυμφορεί το θυμικό μας και είναι η βαλβίδα αποσυμπίεσης από τα υπαρξιακά και τα ψυχολογικά μας αδιέξοδα. Ίσως για αυτό αποτελεί το πιο δυνατό όπλο στην καθημερινή μάχη κατά των πιο σκοτεινών δαιμόνων και εμμονών που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Ίσως πάλι για αυτό συνδέεται τόσο εμφατικά με το φως και γίνεται αχτίδα του. Γιατί αυτό με τη σειρά του «χρωματίζει» και μορφοποιεί το εσωτερικό μας χάος…[9/1/2018]
Είμαστε τόσο ματαιόδοξοι, που διαρκώς μεταθέτουμε στο μέλλον όλες τις υποσχέσεις μας να βρούμε την ισορροπία μας πάνω στο ταλαντευόμενο σκοινί της πορείας μας προς το θάνατο, να γαληνέψουμε τη φουρτούνα στα σωθικά μας, να σταματήσουμε την πρόδηλη ανυπακοή στην ανέλπιστη ακύρωση του έρωτα. Και κυρίως να αρνηθούμε την εύλογη πιθανότητα να «σβήσουμε» σαν τη φλόγα του κεριού από το θρόισμα ενός ελάχιστου, απαλού αέρα…[24/12/2017]
Πίνακες του Rene Magritte (1898-1967)