Κάθε πρωί δαγκώνουμε μια μπουκιά από την αιωνιότητα. Τη μηρυκάζουμε πίσω από τους κυνόδοντες και την καταπίνουμε. Αν τη μασήσουμε καλά, μας δίνει ένα αίσθημα πληρότητας. Αν όμως την καταπιούμε βιαστικά, νιώθουμε δυσφορία και βαρυστομαχιά.Kάπως έτσι εξαργυρώνουμε τη βουλιμία μας να ζήσουμε το ελάχιστο μερίδιο που μας αναλογεί από το όνειρο της ύπαρξης : με … Συνεχίστε να διαβάζετε το Βουλιμία.