Στη φύση κάθε σωματίδιο ύλης έχει κι ένα αντισωματιδιο. Όταν, για παράδειγμα, ένα ηλεκτρόνιο έρθει σε επαφή με ένα αντιηλεκτρόνιο (ποζιτρόνιο), τα δύο σωματίδια εξαϋλώνονται εκπέμποντας ακτινοβολία. Είναι πιθανόν λοιπόν, να υπάρχει αντικόσμος και κάθε άνθρωπος να έχει τον αντιεαυτό του. Και όπως έλεγε χαριτολογώντας ο σπουδαίος Stephen Hawking στο κλασικό πια «Χρονικό του Χρόνου» : «αν ποτέ συναντήσετε στο δρόμο τον αντιεαυτό σας, μην τον χαιρετήσετε με χειραψία. Θα εξαφανιστείτε και οι δύο μέσα σε μια μεγάλη λάμψη φωτός».
Είναι γνωστό εξάλλου, ότι στη φύση τα σωματίδια με αντίθετο φορτίο έλκονται, ενώ εκείνο με το ίδιο απωθούνται. Έτσι μάλλον εξηγείται και η ερωτική έλξη. Είναι παρανόηση η πεποίθηση ότι δύο ερωτευμένοι έλκονται, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, επειδή είναι ακριβώς ίδιοι ή αντίθετοι. Δύο ερωτευμένοι έλκονται, γιατί είναι διαφορετικοί και όχι γιατί είναι ακριβώς ίδιοι ή αντίθετοι ο ένας από τον άλλον. Αν ήταν ακριβώς ίδιοι, θα απωθούσε ο ένας το άλλον. Και αν ήταν αντίθετοι, η αγκαλιά τους θα ήταν μια έκρηξη εξαΰλωσης και η σύντομη σχέση τους θα άφηνε πίσω τους μια αναμνηστική… ακτινοβολία. Και τότε ο κόσμος θα ήταν πιο σκοτεινός και θα στερούνταν μια βασική κινητήρια δύναμη. Θα έχανε τη σταθερή φωτεινότητά του χάρη στα μονίμως ακτινοβολούντα ερωτευμένα ζευγάρια εξαιτίας μιας εκτυφλωτικής, αλλά ακαριαίας λάμψης…
Πίνακας : Henri de Toulouse- Lautrec, “In Bed, The Kiss”, 1892