0
0
Read Time:2 Minute, 10 Second
Ημέρα μνήμης η σημερινή για τα έξι περίπου εκατομμύρια θύματα των Εβραίων από τους Γερμανούς Ναζί στα Στρατόπεδα Εξόντωσης. Μιας οργανωμένης, συστηματικής, βιομηχανοποιημένης θηριωδίας σε βάρος ανθρώπων που το μόνο μας τους “λάθος” ήταν ότι είχαν χαρακτηριστεί μολυσματικά στοιχεία για την “Άρια φυλή” από έναν παρανοϊκό δικτάτορα και τους ιδεολογικούς ακολούθους του.
Οι Εβραίοι δεν διώχθηκαν από τους Ναζί για τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, για τη θρησκεία τους (αυτά ήταν απλώς τα προσχήματα), για την κοσμοθεωρία τους, αλλά γιατί απλώς ήταν Εβραίοι, δηλαδή χαρακτηρισμένοι ως μιάσματα. Ήταν λοιπόν καταδικασμένοι για αυτό που ήταν και το τρομακτικό ήταν πως αυτό δε μπορούσαν να το αλλάξουν, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το ήθελαν. Και ως φορείς μόλυνσης της νέας- “υγιούς” κοινωνίας που οραματιζόταν ο Χίτλερ, έπρεπε κατά την αρρωστημένη ναζιστική ιδεολογία να εξοντωθούν με κάθε τρόπο, να αφανιστούν από προσώπου γης. Με την αφαίρεση της εθνικής τους ταυτότητας, την κλοπή των περιουσιών τους και την αυτόματη αναίρεση κάθε δικαιώματος ακόμη και στην ίδια τη ζωή μετατρέπονταν σε υπάρξεις χωρίς καμιά αξία, καμία σημασία, κανένα λόγο ύπαρξης και συνεπώς ανά πάσα στιγμή φονεύσιμοι.
Οι Ναζί με τη συνδρομή ή (έστω) τη σιωπηρή υποστήριξη ενός ολόκληρου σχεδόν λαού προσπάθησαν να αφαιρέσουν καθετί ανθρώπινο από τους ανθρώπους αυτούς, ώστε να αχρηστεύσουν πλήρως το λόγο ύπαρξής τους. Οι φρικαλεότητες που ακολούθησαν εναντίον τους ήταν το φυσικό επακόλουθο. Η ναζιστική θηριωδία έγινε έτσι το απόλυτο παράδειγμα της ανθρώπινης κατάπτωσης στην άβυσσο του κακού, της αποδοχής των πιο σκοτεινών ενστίκτων της ανθρώπινης κατάστασης. Η ύπαρξη ακόμη και σήμερα εκείνων που με οποιονδήποτε τρόπο δικαιολογούν ή συμφωνούν απροκάλυπτα με τη θηριωδία αυτή φανερώνει ότι ο δρόμος που έχει ακόμη να διανύσει ο πολιτισμός μας προς έναν ανθρωπινότερο κόσμο είναι μακρύς και δύσκολος…
Υ.Γ. Είμαι από εκείνους που διαφωνούν με τη χρήση του όρου “Ολοκαύτωμα των Εβραίων”. Ο όρος σημαίνει την ολοκληρωτική καύση μελών ανθρώπων ή ζώων που προσφέρονται ως θυσία σε κάποιο θεό. Ο όρος δηλαδή προσδίδει μια ιερότητα στη ναζιστική θηριωδία και νομίζω πως αποπροσανατολίζει από το μέγεθος και τη σημασία των φρικαλεοτήτων και των αρρωστημένων επιδιώξεων τους. Θα έπρεπε να χρησιμοποιείται, κατά τη γνώμη μου, ο απογυμνωμένος από κάθε ιερότητα και συναισθηματική φόρτιση όρος “Εξόντωση των Εβραίων”, γιατί αυτό επιδιώχθηκε και επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό : το ξερίζωμα ή καλύτερα η εξόντωση χωρίς κανένα λογικό και ηθικό υπόβαθρο ενός ολόκληρου λαού, και όχι η θυσία του. Με την ευχή να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά αυτή η μέγιστη ντροπή για την ανθρωπότητα και με τη διαρκή ανάμνηση της ναζιστικής θηριωδίας ως το απόλυτο παράδειγμα του κακού οφείλουμε να τιμούμε τη μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας…
Πίνακας : Edvard Munch, “The Scream”, 1893
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %