
Όσοι και όσες είμαστε “πενηντάρηδες” ανήκουμε αναμφίβολα στην γενιά της απελπισίας.
Η γενιά μας δεν αγωνίστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε να κερδίσει τίποτα, δεν έκανε καμία επανάσταση. Απεναντίας, καρπώθηκε ανέξοδα όλα τα αγαθά της Μεταπολίτευσης και της γενιάς του Πολυτεχνείου και πέρασε την εφηβική και τη νεανική της περίοδο στην ” πασοκική ευημερία” και την “ευμάρεια” μιας κοινωνίας που ζούσε σαν να μην υπήρχε αύριο.
Πρόλαβε, παρόλα αυτά, να καταστρέψει όλα τα εχέγγυα της επόμενης γενιάς.
Και επειδή η κοινωνία που ιστορικά της αναλογεί παραδίδεται στην επόμενη γενιά χειρότερη, η απελπισία μεγαλώνει. Γιατί η κοινωνία που παραδίδει είναι τόσο χαλασμένη, ώστε να μην αρκεί μια διάδοχη γενιά να διορθώσει τα λάθη και τις παραλείψεις της δικής μας γενιάς. Και μάλλον δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα καλύτερο από την ασχήμια, τη χυδαιότητα και τη διαφθορά που αφήνουμε πίσω μας. Αυτό είναι το τίμημα που θα πληρώσει η γενιά μας που χάλασε τα πάντα. Η γενιά της απελπισίας…
Πίνακας : Pablo Picasso, “Crying woman”, 1937