του Στράτου Τσαγκαρή
Η αλληλεγγύη είναι μια από τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες που έπρεπε με κάθε τρόπο να χτυπηθεί, ώστε να εφαρμοστεί ευκολότερα η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων : το βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα να βοηθάμε τον άλλον, το διπλανό μας που έχει ανάγκη, που πεινάει, που είναι ανήμπορος ή άρρωστος, να φροντίζουμε για την υγεία, την εκπαίδευσή και την εν γένει ευτυχία του, να μην αδιαφορούμε για τις ανάγκες και τα προβλήματά του. (Το κράτος πρόνοιας είχε αναλάβει να πραγματώσει την αλληλεγγύη ως κοινωνική επιταγή).
Αυτό έπρεπε να συμβεί, ώστε να πιστέψει ο κόσμος ότι το …κοστοβόρο κράτος πρόνοιας είναι ένα λάθος, μια πληγή που αιμορραγεί ασταμάτητα και μόνον οι ιδιώτες επιχειρηματίες και οι πολυεθνικές εταιρείες μπορούν να δώσουν λύση- με το αζημίωτο, βέβαια.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, έπρεπε να στραφούν όλοι εναντίον όλων : οι δημόσιοι υπάλληλοι στο σύνολό τους να θεωρηθούν παρείσακτοι, οι εκπαιδευτικοί τεμπέληδες, οι νοσηλευτές υπεραρκετοί, οι ιδιώτες κλέφτες και απατεώνες, οι δικαστές επίορκοι, οι πυροσβέστες περιττοί κ.ο.κ. Έπρεπε να απαξιωθεί καθετί δημόσιο ως διεφθαρμένο και περιττό. Έπρεπε να υιοθετήσει μια ολόκληρη κοινωνία την άποψη ότι η έννοια της αλληλεγγύης ήταν άχρηστη, και το μόνο που έχει αξία είναι το άτομο, αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, ότι το ατομικό συμφέρον είναι πάνω από το συλλογικό, ότι «δε με νοιάζουν οι άλλοι. Ας είμαι εγώ καλά και οι άλλοι ας …πεθάνουν !»
Η αποβολή του συναισθήματος της αλληλεγγύης από τον αξιακό χάρτη του σύγχρονου ανθρώπου στο δυτικό κόσμο και κυρίως του Έλληνα, που παραδοσιακά στήριζε την ιστορική πορεία και επιβίωσή του στην αλληλεγγύη, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του σύγχρονου καπιταλισμού, για να ελέγξει πλήρως την πολιτική εξουσία με απώτερο σκοπό την επιβολή της κυριαρχίας του.