0
0
Read Time:33 Second
Δεν είμαι από εκείνους που ρίχνουν το ανάθεμα στην τεχνολογία, ούτε νοσταλγώ τα “ανέμελα” παιδικά μου χρόνια- υπήρξαν και αυτά- ούτε μου αρέσει να συγκρίνω τη δήθεν υπεροχή της δικής μου γενιάς έναντι της σημερινής, όσον αφορά τα παιχνίδια της, την αθωότητά της και τις λοιπές μελοδραματικές αφέλειες. Δεν μπορώ να κρύψω όμως, ότι κοιτώντας αυτήν την πικρή γελοιογραφία νιώθω πολύ τυχερός που έπαιξα πολύ ποδόσφαιρο σε αλάνες και σε γειτονιές, που είχα μονίμως πρησμένα γόνατα και αγκώνες από κάθε είδους χτυπήματα, που έφτιαξα τόξα, φυσοκάλαμα και σαΐτες, που έτρεξα και ίδρωσα σε πάρκα, σε βουνά και ρέματα και με δυο λέξεις…αλήτεψα πολύ και γούσταρα παιχνίδι και παρέα…