0
0
Read Time:13 Minute, 49 Second
Kεφ. 2 (1-4), Μετά την ήττα
Αφού λοιπόν ρύθμισε την κατάσταση στη Λάμψακο (ο Λύσσανδρος),έπλεε προς το Βυζάντιο και την Καλχηδόνα.Και αυτοί τον υποδέχονταν,αφού πρώτα άφησαν τους φρουρούς των Αθηναίων να πάρουν και να θάψουν τα πτώματα.Ενώ αντίθετα,όσοι πρόδωσαν τότε το Βυζάντιο στον Αλκιβιάδη,διέφυγαν στον Πόντο,ύστερα όμως στην Αθήνα και έγιναν Αθηναίοι.Ο Λύσσανδρος λοιπόν,τους φρουρούς των Αθηναίων και όποιον άλλον ήξερε πως ήταν Αθηναίος,τους έστελνε στην Αθήνα ,προσφέροντας ασφάλεια μόνον σε όσους έπλεαν προς τα ‘κει κι όχι αλλού,επειδή γνώριζε καλά ότι όσο περισσότεροι μαζευτούν στην πόλη και στον Πειραιά,θα υπάρξει γρηγορότερα έλλειψη των απαραίτητων αγαθών.Έτσι,αφού άφησε ως αρμοστή του Βυζαντίου και της Καλχηδόνας το Σθενέλαο το Λάκωνα,ο ίδιος επέστρεψε στη Λάμψακο και επισκεύαζε τα πλοία.
Ήταν νύχτα όταν η Πάραλος έφτασε στην Αθήνα φέρνοντας την είδηση της συμφοράς.Κι ο θρήνος μέσα από τα μακρά τείχη έφτανε από τον Πειραιά ως την Αθήνα ,καθώς ανάγγελνε την είδηση ο ένας στον άλλον.Και την νύχτα εκείνη δεν κοιμήθηκε κανείς,όχι μόνο γιατί πενθούσαν αυτούς που είχαν χαθεί,αλλά πολύ περισσότερο τους εαυτούς τους ,νομίζοντας πως θα πάθουν αυτά που έκαναν στους Μηλίους ,που ήταν άποικοι των Λακεδαιμονίων,αφού τους πολιόρκησαν και τους πολιόρκησαν και τους κατοίκους της Ιστιαίας και της Σκιώνης και της Τορώνης και της Αίγινας και σε άλλους πολλούς από τους Έλληνες.Την επόμενη μέρα έκαναν συνέλευση,στην οποία αποφάσισαν να φράξουν τα λιμάνια,εκτός από ένα και να επισκευάσουν τα τείχη και να εγκαταστήσουν φύλακες και όλα τα άλλα να τα ετοιμάσουν σαν βρίσκονταν σε κατάσταση πολιορκίας.
Κεφ. 2 (16-23), Η δράση της διπλωματίας
Επειδή λοιπόν συνέβαιναν τέτοια,ο Θηραμένης είπε στη συνέλευση ότι,αν θέλουν να στείλουν τον ίδιο στον Λύσσανδρο,θα επιστρέψει γνωρίζοντας, τί από τα δύο επιμένουν για τα τείχη επειδή θέλουν να υποδουλώσουν την πόλη ή ως εγγύηση.Και αφού στάλθηκε,παρέμεινε δίπλα στον Λύσσανδρο τρεις μήνες και περισσότερο,περιμένοντας την ώρα πότε οι Αθηναίοι επρόκειτο να συμφωνήσουν με ο,τιδήποτε θα τους έλεγε κανείς,εξαιτίας του ότι είχαν εξαντληθεί όλα τα τρόφιμα.Όταν λοιπόν επέστρεψε στη διάρκεια του τέταρτου μήνα,ανακοίνωσε στη συνέλευση ότι ο Λύσσανδρος τον κρατούσε ως τότε κι έπειτα τον διέταξε να πάει στη Σπάρτη.Γιατί ο ίδιος δεν ήταν αρμόδιος για όσα τον ρωτούσε (ενν. ο Θηραμένης),αλλά οι έφοροι (=οι πέντε αιρετοί αξιωματούχοι της Σπάρτης).Μετά απ’αυτά,εκλέχθηκε πληρεξούσιος πρεσβευτής για τη Σπάρτη μαζί με άλλους εννέα.Ο Λύσσανδρος στο μεταξύ,έστειλε στους εφόρους τον Αριστοτέλη μαζί με άλλους Λακεδαιμόνιους,για να τους ανακοινώσει ότι η απάντηση που έδινε στον Θηραμένη ήταν πως εκείνοι ήταν οι αρμόδιοι για πόλεμο και για ειρήνη.Ο Θηραμένης όμως,και οι άλλοι πρέσβεις,όταν ήταν (βρίσκονταν) στη Σελλάσια,επειδή ρωτήθηκαν για ποιό λόγο είχαν πάει,απάντησαν (είπαν)ότι πήγαν ως πληρεξούσιοι για την ειρήνη και μετά από αυτά οι έφοροι διέταζαν να τους καλέσουν.Όταν λοιπόν επέστρεψαν,έκαναν συνέλευση (συγκάλεσαν την εκκλησία του δήμου),στην οποία οι Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι κυρίως αλλά και πολλοί άλλοι από τους Έλληνες αντιπρότειναν να μη συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους,αλλά να τους αφανίσουν.
Οι Λακεδαιμόνιοι όμως,είπαν ότι δεν θα υποδουλώσουν Ελληνική πόλη,που είχε προσφέρει μεγάλο καλό (που είχε πολεμήσει με μεγάλη ανδρεία) κατά τους Περσικούς πολέμους στην Ελλάδα,αλλά έκαναν ειρήνη,με τον όρο, και αφού γκρεμίσουν τα μακρά τείχη και τον Πειραιά , και αφού παραδώσουν τα πλοία εκτός από δώδεκα,και αφού φέρουν πίσω τους εξόριστους (δηλ. τους πολιτικούς εξόριστους),να νομίζουν τον ίδιο εχθρό και φίλο και να ακολουθούν τους Λακεδαιμόνιους,οπουδήποτε είναι ηγεμόνες (εξουσιάζουν), και στη γη και στη θάλασσα.Κι ο Θηραμένης και οι πρέσβεις που ήταν μαζί του,μετέφεραν αυτά στην Αθήνα.Ενώ λοιπόν έμπαιναν στην πόλη,πολύς κόσμος τους περικύκλωνε,επειδή φοβούνταν μήπως είχαν επιστρέψει άπρακτοι.Γιατί δεν χωρούσε άλλη αναβολή,εξαιτίας του πλήθους όσων χάνονταν από την πείνα.Έτσι,την επόμενη μέρα οι πρέσβεις ανακοίνωναν με ποιούς όρους οι Λακεδαιμόνιοι θα έκαναν την ειρήνη.
Και ο Θηραμένης αγόρευε εξ ονόματός τους (δηλ. των Λακεδαιμόνιων),λέγοντας ότι τάχα πρέπει να πεισθούν από τους Λακεδαιμόνιους και να γκρεμίσουν τα τείχη.Παρόλο όμως που κάποιοι έφερναν αντίρρηση σ’ αυτόν και πολύ περισσότεροι (τους) επιδοκίμαζαν,αποφασίστηκε να δεχτούν την ειρήνη.Ύστερα από αυτά,και ο Λύσσανδρος κατέπλεε στον Πειραιά και οι εξόριστοι επέστρεφαν στη πατρίδα και τα τείχη γκρέμιζαν,ενώ αυλητρίδες έπαιζαν τον αυλό με μεγάλη προθυμία,επειδή νόμιζαν ότι εκείνη ήταν η πρώτη μέρα της ελευθερίας στην Ελλάδα.
Κεφ. 3 (11-16), Το καθεστώς των τριάκοντα
Οι τριάντα τύρρανοι εκλέχθηκαν αμέσως μόλις γκρεμίστηκαν τα μακρά τείχη και τα τείχη γύρω από τον Πειραιά.Κι ενώ εκλέχθηκαν με τον όρο να συντάξουν νόμους,σύμφωνα με τους οποίους θα κυβερνούσαν,αυτούς πάντοτε ανέβαλλαν και να τους συντάσσουν και να τους δημοσιεύουν και κατέστησαν τη βουλή και τις άλλες εξουσίες ,όπως νόμιζαν αυτοί.Έπειτα,όλους όσους ήξεραν καλά πρώτα πως ζούσαν από τη συκοφαντία και ήταν ενοχλητικοί στους καλούς κι ενάρετους,αφού τους συλλαμβάναν τους παρέπεμπαν σε δίκη ,για να καταδικαστούν σε θάνατο και η βουλή ευχαρίστως τους καταδίκαζε και όσοι άλλοι είχαν τη συναίσθηση ότι δεν ήταν τέτοιοι,καθόλου δεν αγανακτούσαν.Όταν λοιπόν άρχισαν να σκέφτονται πώς θα ήταν δυνατόν σ’ αυτούς να μεταχειριστούν την πόλη,όπως θα ήθελαν,εξαιτίας αυτού,αφού έστειλαν πρώτα τον Αισχίνη και τον Αριστοτέλη στη Σπάρτη,έπεισαν τον Λύσσανδρο να τους βοηθήσει, ώστε να έλθουν φρουροί ,έως ότου, αφού βγάλουν από τη μέση τους κακούς,τακτοποιήσουν το πολίτευμα.Υπόσχονταν δε να τους τρέφουν οι ίδιοι.Κι αυτός επειδή πείσθηκε τους βοήθησε ,ώστε να σταλούν φρουροί και ο Καλλίβιος ως αρμοστής.Όταν όμως πήραν αυτοί τη φρουρά ,από τη μια μεριά πρόσφεραν στον Καλλύβιο κάθε είδους φροντίδα ,για να τους επαινεί για όλα όσα εκαναν κι από την άλλη αφού αυτός έστελνε σ’αυτούς μερικούς από τους φρουρούς,όσους ήθελαν,τους συνελάμβαναν και βέβαια όχι τους κακούς και τους λίγο άξιους (που είχαν μικρή πολτική δύναμη),αλλά εκείνους για τους οποίους νόμιζαν ότι δεν θ’ανέχονταν να παραμερίζονται(από τους τριάκοντα) και ότι,αν τυχόν δοκίμαζαν ν’αντιδράσουν (εναντίον των τριάκοντα),θα έβρισκαν πολλούς συνεργούς.
Στη διάρκεια λοιπόν του πρώτου χρόνου,ο Κριτίας ήταν φίλος του Θηραμένη και συμφωνούσε μαζί του.Επειδή, όμως ο ίδιος είχε την τάση να σκοτώνει πολλούς και επειδή έφυγε διωκόμενος από το λαό, ο Θηραμένης διαφωνούσε λέγοντας ότι δεν θα ήταν φυσικό να θανατώνεται,αν κάποιος δεχόταν τιμές από το λαό και δεν έκανε κανένα κακό στους καλούς και γενναίους πολίτες, «επειδή κι εγώ κι εσύ,είπε,πολλά είπαμε και κάναμε ,για να αρέσουμε στην πόλη».Κι αυτός (επειδή ακόμη είχε οικειότητα με το Θηραμένη),απαντούσε λέγοντας ότι δεν θα επιτρεπόταν σ’όσους ήθελαν να υπερέχουν να μη βγάλουν από τη μέση , αυτούς που είχαν πολύ μεγάλη ικανότητα να δημιουργούν προβλήματα. «Κι αν νομίζεις ότι,επειδή είμαστε τριάντα κι όχι ένας,αυτή την εξουσία (τη δική μας )πρέπει να τη φροντίζουμε κάπως λιγότερο από όσο (φροντίζει κανείς )μια προσωπική,είσαι ανόητος.
Κεφ. 3 (50-56), Η καταδίκη του Θηραμένη
Όταν τελείωσε,αφού πρώτα είπε αυτά,(ο Θηραμένης) και η βουλή ήταν φανερό ότι τα επιδοκίμασε,ο Κριτίας,επειδή γνώριζε,ότι αν επιτρέψει στη βουλή ν’αποφασίσει γι’αυτόν,θα γλύτωνε και επειδή αυτό δεν θα μπορούσε να το ανεχθεί,βγήκε έξω -αφού πρώτα είπε στους τριάντα τυρράνους κάτι -και διέταξε αυτούς που είχαν τα μαχαίρια κάτω από τη μασχάλη να σταθούν μπροστά στα κιγκλιδώματα.Και μόλις μπήκε πάλι μέσα,είπε: «Εγώ,κύριοι βουλευτές,νομίζω ότι έργο του αληθινού ηγέτη είναι,όταν αυτός βλέπει τους φίλους του να εξαπατώνται,να μην το επιτρέπει.Κι εγώ λοιπόν,αυτό θα κάνω.Εφόσον μάλιστα αυτοί που έχουν σταθεί μπροστά στο κιγκλίδωμα λένε ότι δε θα μας το επιτρέψουν,αν αφήσουμε τον άνδρα αυτόν (το Θηραμένη),να καταστρέψει την ολιγαρχία.Ορίζεται βέβαια στους νέους νόμους να μη θανατώνεται κανείς από όσους περιλαμβάνονται στους τρεις χιλιάδες πολίτες.,χωρίς τη δική σας ψήφο,ενώ όσοι είναι έξω από τον κατάλογο να έχουν το δικαίωμα οι τριάντα να τους εκτελούν.Εγώ λοιπόν είπε,αυτόν εδώ το Θηραμένη το διαγράφω από τους καταλόγους με τη σύμφωνη γνώμη όλων μας (των τριάντα τυρράνων δηλαδή).Και αυτόν είπε,τον καταδικάζουμε εμείς σε θάνατο».Μόλις άκουσε αυτά ο Θηραμένης,πήδηξε πάνω στην εστία και είπε: «Εγώ,είπε,άνδρες,ικετεύω σε ό,τι πιο δίκαιο υπάρχει,να μην έχει ο Κριτίας το δικαίωμα να διαγράφει ούτε εμένα,ούτε όποιον θέλει από σας,αλλά σύμφωνα με το νόμο που αυτοί θέσπισαν,σχετικά με όσους περιέχονται στον κατάλογο,σύμφωνα μ’αυτόν κι εσείς κι εγώ να κρίνομαι.Και αυτό,είπε,δεν το αγνοώ,μα τους θεούς,ότι δηλαδή δε θα μου είναι αρκετός αυτός ο βωμός,αλλά θέλω κι αυτό ν’αποδείξω,ότι δηλαδή ουτοί όχι μόνο είναι πάρα πολύ άδικοι για τους ανθρώπους,αλλά και πάρα πολύ άσεβοι για τους θεούς.Εκπλήσσομαι όμως για λογαριασμό σας,άνδρες καλοί κι ενάρετοι,αν δε θα βοηθήσετε τους ίδιους σας τους εαυτούς και μάλιστα ενώ γνωρίζετε πως το δικό μου το όνομα δε σβήνεται ευκολότερα από το δικό σας».Ύστερα από αυτό,ο κήρυκας των τριάντα τυράννων διέταξε τους ένντεκα να κινηθούν εναντίον του Θηραμένη.Εκείνοι λοιπόν,αφού μπήκαν μέσα με τη συνοδεία των βοηθών και με επικεφαλής τον Σάτυρο , που ήταν θρασύτατος και ο πιο αναιδής,ο Κριτίας είπε: «Σας παραδίδουμε αυτόν εδώ το Θηραμένη,που έχει καταδικαστεί σύμφωνα το νόμο.Κι εσείς (οι έντεκα),αφού το συλλάβετε και τον οδηγήσετε εκεί που πρέπει,να κάνετε τα περαιτέρω». Μόλις είπε αυτά,ο Σάτυρος τον τραβούσε από το βωμό,τον τραβούσαν και οι βοηθοί του.Ο Θηραμένης από την άλλη,όπως ήταν φυσικό,επικαλείτο θεούς και ανθρώπους να δουν όσα γίνονταν.Η βουλή όμως παράμενε αδρανής,επειδή έβλεπε και αυτούς που στέκονταν στο κιγκλίδωμα όμοιους με το Σάτυρο και το μπροστινό μέρος του βουλευτηρίου να είναι γεμάτο από φρουρούς κι επιπλέον, επειδή δεν αγνοούσαν ότι παρευρίσκονταν κρατώντας μαχαίρια.Κι αυτοί μετέφεραν τον άνδρα μέσα από την αγορά,ενώ εκείνος με δυνατή (μεγάλη) φωνή φανέρωνε τα όσα πάθαινε.Λέγεται μάλιστα ότι είπε μεταξύ άλλων και το εξής:Όταν ο Σάτυρος του είπε ότι θα κλάψει γοερά,αν δε σιωπήσει,απάντησε ρωτώντας: «Κι αν σιωπήσω,είπε,δε θα κλάψω άραγε;» και όταν έπινε το κώνειο καθώς αναγκαζόταν να πεθάνει,έλεγαν ότι όσο απέμεινε,αφού τό ‘ριξε σταγόνα σταγόνα παίζοντας τον κότταβο,είπε: «Στην υγειά του όμορφου Κριτία».Και δεν αγνοώ κι αυτό,ότι δηλαδή αυτά τα λόγια δεν είναι αξιόλογα,όμως κρίνω ως θαυμαστό κι εκείνο το χαρακτηριστικό του άνδρα,ότι δηλαδή ενώ ο θάνατος στεκόταν δίπλα του,η αυτοκυριαρχία και το χιούμορ δεν έλειψαν από τη ψυχή του.
Kεφάλαιο 4, 18-23. Νίκη των δημοκρατικών- Καθαίρεση των Τριάντα
Αφού είπε αυτά και στράφηκε προς τους εχθρούς ,έμενε ήρεμος .Γιατί και ο μάντης συμβούλευε αυτούς να μην επιτίθενται ,πριν κάποιος από τους δικούς τους ή σκοτωθεί ή τραυματιστεί .όταν όμως τούτο γίνει ,θα προχωρήσουμε εμείς πρώτοι ,είπε, και η νίκη θα συμβεί σ΄αυτούς που θα ακολουθήσουν ,σ΄εμένα όμως ο θάνατος ,καθώς προαισθάνομαι.Και δε διαψεύστηκε ,αλλά μόλις πήραν τα όπλα στα χέρια τους ,αυτός σαν να τον οδηγούσε κάποια μοίρα ,αφού πήδηξε ορμητικά πρώτος προς τα εμπρός και έπεσε πάνω στους εχθρούς,σκοτώνεται, και εχει θαφτεί στο πέρασμα του Κηφισού.Οι άλλοι όμως νικούσαν και καταδίωξαν τους εχθρούς ως το ίσιωμα.Από τους Τριάντα σκοτώθηκαν εδώ ο Κριτίας και ο Ιππόμαχος και από τους δέκα άρχοντες του Πειραιά ο Χαρμίδης ,ο γιος του Γλάυκωνα ,ενώ από τους άλλους περίπου εβδομήντα .Και πήραν βέβαια τα όπλα ,αλλά δεν αφαίρεσαν τους χιτώνες από κανέναν από τους νεκρούς πολίτες .Αφού έγινε αυτό και τους νεκρούς κατόπιν συμφωνίας απέδωσαν ,πολλοί ,αφού συναντιούνταν ,συνομιλούσαν μεταξύ τους.
Ο Κλεόκριτος τότε ,ο κήρυκας των μυστών (στα Ελευσίνια μυστήρια) που έιχε βροντώδη φωνή ,αφού επέβαλε σιωπή ,είπε : «Ανδρες πολίτες ,γιατί μας διώχνετε από την πόλη ; Γιατί θέλετε να μας σκοτώσετε ; Εμείς ποτέ ως τώρα δε σας κάναμε κακό , αλλά και έχουμε πάρει μαζίσας στις πιο σεβαστές τελετές και θυσίες,και στις πιο ωραίες γιορτές ,και έχουμε υπάρξει συγχορευτές και συμφοιτητές και συστρατιώτες ,και πολλούς κινδύνους έχουμε περάσει μαζί σας και στη στεριά ,και στη θάλασσα ,για την κοινή σωτηρία και των δυο μας και ελευθερία.Στο όνομα των θεών των πατέρων και των μητέρων μας ,και στο όνομα της συγγένειας εξ αίματος και εξ αγχιστείας ,και στο όνομα των πολτικών συλλόγων μας ,γιατί σε όλα αυτά πολλοί από μας συμμετέχουμε μαζί σας από σεβασμό προς τους θεούς και προς τους ανθρώπους ,σταματήστε να κάνετε ανόσιες πράξεις στην πατρίδα και μην υπακούτε στους ασεβέστατους Τριάντα ,οι οποίοι για χάρη προσωπικών κερδών μέσα σε οκτώ μήνες έχουν σκοτώσει σχεδόν περισσότερους από όσους όλοι οι Πελοποννήσιοι πολεμώντας δέκα χρόνια.
Και ενώ είναι δυνατό σε μας να ζούμε ειρηνικά ως πολίτες ,αυτοί μας έριξαν στον πιο αισχρό και βλαβερό και ανόσιο και μισητό,και σε θεούς,και σε ανθρώπους πόλεμο.Και μάθετε καλά ότι από όσους σκοτώσαμε τώρα όχι μόνο εσείς ,αλλά κι εμείς μερικούς ,τους θρηνήσαμε πικρά».
Αυτός τέτοια έλεγε .Οι υπόλοιποι αρχηγοί (των ολιγαρχικών) και για το ότι οι δικοί τους άκουαν επίσης αυτά, τους οδήγησαν ξανά στην πόλη.Την επόμενη μέρα οι Τριάντα πολύ ταπεινωμένοι και απομονωμένοι κάθονταν στην αίθουσα συναδριάσεων .Από τους Τρισχιλίους, όσοι οπουδήποτε ήταν τοποθετημένοι σε όλα τα μέρη της πόλης ,διαφωνούσαν μεταξύ τους .Γιατί όσοι βέβαια είχαν διαπράξει σοβαρό αδίκημα και φοβούνταν ,υποστήριζαν με έμφαση ότι δεν έπρεπε να υποχωρούν σε αυτούς του Πειραιά .Οσοι όμως πίστευαν ότι δεν έχουν κάνει κανένα αδίκημα και οι ίδιοι συλλογίζονταν και τους άλλους προσπαθούσαν να διαφωτίσουν ότι κανένας λόγος δεν συνέτρεχε να υποφέρουν από τα δεινά και έλεγαν ότι δεν πρέπει να υπακούουν στους Τριάντα ούτε να τους επιτρέπουν να καταστρέφουν την πόλη.Τέλος αποφάσισαν εκείνους να καθαιρέσουν και άλλους να εκλέξουν .Και επέλεξαν δέκα, έναν από κάθε φυλή.
Κεφ. 4, 37-43, Η αποκατάσταση της δημοκρατίας
΄Οταν λοιπόν αυτοί αναχώρησαν για τη Σπάρτη,έστελναν αντιπροσώπους και οι ολιγαρχικοί από το άστυ,λέγοντας πως αυτοί παραδίδουν τα τείχη και τους εαυτούς τους στους Λακεδαιμόνιους ,για να τους μεταχειριστούν όπως θέλουν.Έλεγαν όμως ότι είχαν την αξίωση και αυτοί που ήταν στον Πειραιά ,αν ισχυρίζονται πως είναι φίλοι των Λακεδαιμόνίων,και τον Πειραιά να παραδώσουν ,και τη Μουνιχία.Αφού λοιπόν τα άκουσαν όλα αυτά, οι έφοροι και η μικρή συνέλευση εστειλαν δεκαπέντα άνδρες στην Αθήνα και διέταξαν να επιβάλουν τη συμφιλίωση,όπως μπορούσαν καλύτερα,με την επίβλεψη του Παυσανία.Κι αυτοί πέτυχαν τη συμφιλίωση με τον όρο να έχουν ειρήνη μεταξύ τους και ο καθένας να γυρίσει σπίτι του ,εκτός από τους Τριάντα και τους Έντεκα και τους δέκα που κυβέρνησαν στον Πειραιά.Αν όμως κάποιοι από το άστυ φοβούνταν,αποφάσισαν να μπορούν να κατοικούν στην Ελευσίνα. Αφού λοιπόν ολκληρώθηκαν αυτά , ο Παυσανίας διέλυσε το στράτευμα και όσοι ήταν στον Πειραιά ανέβηκαν με τα όπλα τους στην ακρόπολη και έκαναν θυσία στη θεά Αθηνά.Οταν επέστρεψαν έκαναν συνέλευση οι στρατηγοί και τότε ο Θρασύβουλος είπε τα εξής: «Σας συμβουλεύω,άνδρες από το άστυ,να γνωρίσετε τους εαυτούς σας.Και θα τον γνωρίζατε πολύ καλά,αν αναλογιζόσασταν ,για ποιο λόγο πρέπει να καυχιέστε,ώστε να επιχειρείτε να μας κυβερνήσετε.Μήπως είστε πιο δίκαιοι ; Αλλά ο λαός αν και είναι φτωχότερος από σας,ποτέ ως τώρα σε τίποτα δε σας αδίκησε.Ενώ εσείς ,αν και είστε πλουσιώτεροι από όλους ,έχετε πράξει πολλά και αισχρά πράγματα,εξαιτίας του κέρδους.Αφού λοιπόν δεν έχετε καμμιά σχέση με τη δικαιοσύνη,σκεφτείτε αν άραγε πρέπει να καυχιέστε για την ανδρεία σας.Και ποια κρίση θα μπορούσε να είναι καλύτερη γι’αυτό παρά πώς πολεμήσαμε μεταξύ μας;Αλλά θα λέγατε ότι υπερέχετε στην ευφυία ,που ενώ διαθέτετε και τείχος και όπλα και χρήματα και συμμάχους Πελοποννήσιους,έχετε περικυκλωθεί και συλληφθεί από εκείνους που δεν είχαν τίποτε από αυτά;Αλλά για τους Λακεδαιμόνιους τάχα νομίζετε ότι πρέπει να καυχιέστε;Πώς όμως αυτοί ,αντίθετα,όπως τα σκυλιά που δαγκώνουν ,αφού τους βάλουν περιλαίμιο ,τα παραδίδουν ,έτσι κι εκείνοι,αφού σας παρέδωσαν στον αδικημένο αυτό λαό ,πήραν δρόμο;
Αλλά όμως εσείς άνδρες,αξιώνω να μην παραβείτε τίποτε από όσα έχετε ορκιστεί,αλλά κι αυτό εκτός των άλλων καλά να επιδείξετε,ότι και τους όρκους τηρείτε και τους θεούς σέβεστε».Αφού είπε αυτά και άλλα τέτοια,και ότι καθόλου δεν πρέπει να γίνονται πρόξενοι ταραχών,αλλά να εφαρμόζουν το παλαιό πολίτευμα,διέλυσε τη συνέλευση.Και τότε αφού εγκατέστησαν άρχοντες ,άρχισε η ομαλή πολιτική ζωή.Αργότερα ,όταν πληροφορήθηκαν ότι αυτοί που ήταν στην Ελευσίνα προσλαμβάνουν ξένους μισθοφόρους ,αφού εξεστράτευσαν με όλες τις δυνάμεις τους εναντίον τους ,σκότωσαν τους στρατηγούς τους , όταν ήλθαν για διαπραγματεύσεις και τους άλλους τους έπεισαν να συμφιλιωθούν,αφού τους έστειλαν τους φίλους και τους συγγενείς τους.Και αφού ορκίστηκαν αληθινά να μη θυμούνται παλιά αδικήματα στο μέλλον,ακόμη και τώρα μαζί ζουν (αρμονικά) ως πολίτες και ο λαός τηρεί απαράβατα τους νόμους.
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %