Τι μας κάνει να μετανιώνουμε τόσο συχνά για τις μεγάλες επιλογές της ζωής μας ; Η βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής μας, παρόλο που με την πάροδο των δεκαετιών οι βεβαιότητες μειώνονται.
Στα είκοσι είμαστε σίγουροι για τους φίλους μας, τις σπουδές μας, τις επιλογές μας στη μουσική, την τέχνη, τη διασκέδαση. Στα τριάντα, οι φίλοι είναι πολύ λιγότεροι, και όλες οι επιλογές μας τίθενται υπό αμφισβήτηση. Στα σαράντα είμαστε πια σίγουροι : οι αληθινοί φίλοι είναι ελάχιστοι, οι περισσότερες επιλογές της ζωής μας ήταν μάλλον λανθασμένες και η αισθητική μας έχει αλλάξει. Στα εξήντα όλες οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί και η καχυποψία εναλλάσσεται με την απογοήτευση. Και στα ογδόντα πια, η μόνη βεβαιότητα είναι το αναπόφευκτο άγγιγμα του θανάτου.
Και αντί η μοναδική βεβαιότητα να είναι η παραδοχή ότι όλα στη ζωή μας αλλάζουν και τίποτα δεν παραμένει σταθερό, οι περισσότεροι συνεχίζουμε να αποφασίζουμε με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον, ώστε να κλονίσει τις “αλάνθαστες” επιλογές μας. Αντί να ζούμε ελεύθεροι από τις δεσμεύσεις των δήθεν αλάνθαστων επιλογών μας, επιλέγουμε να πιστεύουμε υποκριτικά ότι το αισθητήριο μας δε γελάστηκε και επιλέξαμε σωστά…
Pablo Picasso, “Weeping Woman”, 1937