Το κράτος οφείλει να έχει έναν παιδαγωγικό-καθοδηγητικό ρόλο απέναντι στους πολίτες. Πρέπει να καλλιεργεί την κοινωνική δικαιοσύνη, να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας και όχι μόνο μιας κοινωνικής ομάδας ή τάξης. (Πλάτων, «Πολιτεία»)
Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα από τα ήδη δοκιμασμένα, γιατί δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες μιας χώρας, όταν «σπάει» το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στο κράτος και στους πολίτες (Ζ.Ζ. Ρουσώ, «Το κοινωνικό συμβόλαιο»), όταν δηλαδή το κράτος παύει να υπηρετεί τα συμφέροντα του και την απαραίτητη κοινωνική δικαιοσύνη, να ανατρέψουν την εκάστοτε εκλεγμένη εξουσία και να την αντικαταστήσουν με μια άλλη. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί σε μοναρχικά, αριστοκρατικά, θεοκρατικά, απολυταρχικά ή δικτατορικά καθεστώτα. Εκεί η φθορά και η διαφθορά της εξουσίας αποτελούν «εσωτερικά» ζητήματα της εξουσίας και επαφίεται στον… πατριωτισμό του μονάρχη ή δικτάτορα να αποκαταστήσει την τάξη και την κοινωνική ηρεμία που προκαλεί ή άσκηση της άδικης πολιτικής του. Αντιθέτως, στη δημοκρατία οι πολίτες είναι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους και έχουν τη δυνατότητα σε τακτά ή έκτακτα διαστήματα να αλλάζουν τους ταγούς της εξουσίας και να επιλέγουν άλλους με την ελπίδα να βρεθούν οι καλύτεροι…