0
0
Read Time:17 Minute, 22 Second
ΣΥΝΟΧΗ
Συνοχή είναι η μορφική (λεκτική) σύνδεση μεταξύ των φράσεων, προτάσεων, περιόδων, παραγράφων ενός κειμένου που υλοποιείται με τους ακόλουθους τρόπους:
Διαρθρωτικές λέξεις ή φράσεις (βλ. παρακάτω)
Επανάληψη λέξης της προηγούμενης παραγράφου ή ενότητας
Αντωνυμίες: αυτός, άλλος, εκείνος, ο οποίος (που) κ.λπ.
Νοηματική συγγένεια ή συνώνυμα: π.χ. πρότυπο, υπόδειγμα
Παράλειψη μιας λέξης ή φράσης που ήδη αναφέρθηκε
Χρήση υπώνυμων και υπερώνυμων λέξεων
Χρήση γενικότερου όρου (π.χ. οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι = οι πνευματικοί άνθρωποι)
Νοηματική συνάφεια/σύνδεση μεταξύ του περιεχομένου δύο παραγράφων
ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΈΣ ΛΈΞΕΙΣ Ή ΦΡΆΣΕΙΣ
Δηλώνουν:
Αιτιολόγηση: εξαιτίας, επειδή, γιατί, διότι, αφού, μια και, μια που, ένας ακόμη λόγος που, καθώς, εφόσον, αυτό οφείλεται/ εξηγείται/ ερμηνεύεται/ αιτιολογείται …, γι’ αυτό το λόγο
Αποτέλεσμα: έτσι που, ώστε, λοιπόν, κατά συνέπεια, γι’ αυτό το λόγο, και γι’ αυτό, ως επακόλουθο, αποτέλεσμα/ απόρροια/ απότοκο όλων αυτών, χάρη σ’ αυτό
Αντίθεση-εναντίωση: αλλά, μα, όμως, και όμως, παρά, μόνο, παρόλο, ωστόσο, εντούτοις, μάλιστα, έπειτα, μολαταύτα, εξάλλου, αντίθετα, σε αντίθεση, απεναντίας, διαφορετικά, ειδάλλως, ειδεμή, αλλιώς, αλλιώτικα, από την άλλη πλευρά, πάλι, ενώ, αν και, και αν, μολονότι, αντίστροφα, στον αντίποδα, ενάντια, ακόμη κι αν, παρ’ όλ’ αυτά, όχι μόνο … αλλά και, και που, και ας, όχι μόνο δεν … μα ούτε, όχι μόνο να μη(ν) … αλλά ούτε και να, όχι μόνο να μη(ν) … αλλά να
Χρονική σχέση: αρχικά, προηγουμένως, στη συνέχεια, πρώτα, ύστερα, πριν, εντωμεταξύ, έπειτα, τέλος, όταν, καθώς, οπότε, μόλις, αργότερα, ταυτόχρονα
Όρο, υπόθεση, προϋπόθεση: αν, εκτός αν, σε περίπτωση που, με την προϋπόθεση ότι, υπό τον όρο
Επεξήγηση: δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι, ειδικότερα, με άλλα λόγια, ήτοι, συγκεκριμένα, με όσα είπα προηγουμένως εννοούσα, για να γίνω πιο σαφής
Έμφαση: το σημαντικότερο απ’ όλα, το κυριότερο, το συγκεκριμένο, είναι αξιοσημείωτο ότι, αξίζει να σημειωθεί πως, εκείνο που προέχει, θα έπρεπε να τονιστεί ότι, είναι αξιοπρόσεκτο ότι, ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι, πρέπει ακόμη να σημειωθεί, θα ήθελα να τονίσω πως/ να επιστήσω την προσοχή σας, ιδιαίτερα, κυρίως
Επιβεβαίωση: βέβαια/βεβαίως, φυσικά, αναμφισβήτητα, αναμφίβολα, πράγματι, οπωσδήποτε, μάλιστα
Παράδειγμα-διευκρίνιση: παραδείγματος χάρη, λόγου χάρη, για παράδειγμα, όπως το.
Σύγκριση-διάζευξη: ή … ή, είτε … είτε, ούτε … ούτε, μήτε … μήτε
Απαρίθμηση, εισαγωγή μιας καινούργιας ιδέας: πρώτο … δεύτερο, καταρχάς, τελικά, το επόμενο επιχείρημα που θα μας απασχολήσει
Συμπέρασμα, συγκεφαλαίωση: επομένως, έτσι, λοιπόν, τελικά, για να συνοψίσουμε, συγκεφαλαιώνοντας/ επιλογικά/ συμπερασματικά θα λέγαμε ότι, συνάγεται το συμπέρασμα, ανακεφαλαιώνοντας
Γενίκευση: γενικά, γενικότερα, ευρύτερα, τις περισσότερες φορές
Προσθήκη: ακόμη, επίσης, επιπρόσθετα, επιπλέον, έπειτα, πρόσθετα, εκτός από αυτό
Ταξινόμηση-διαίρεση: αφενός … αφετέρου, από τη μια … από την άλλη, στο πρώτο μέρος … στο δεύτερο μέρος
Τοπική σχέση: εδώ, εκεί, μέσα, έξω, κοντά, μακριά, πάνω, κάτω
Αναλογία-ομοιότητα: όπως … έτσι, σαν, ομοίως, ανάλογα, παραπλήσια, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με …, με/κατά τον ίδιο τρόπο
ΣΥΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η συνεκτικότητα αναφέρεται στη νοηματική σύνδεση μεταξύ των περιόδων, παραγράφων ή και τμημάτων ενός κειμένου, αφορά δηλαδή το περιεχόμενο. Οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται η συνεκτικότητα ενός κειμένου είναι οι ακόλουθοι:
1.Αιτιολόγηση, 2.Αίτιο-αποτέλεσμα, 3.Σύγκριση, 4.Αντίθεση, 5.Προσθήκη (επιχειρήματος, πληροφορίας.), 6.Προϋπόθεση, 7. Επεξήγηση
Αίτια ενός προβλήματος-προτάσεις για τη λύση του προβλήματος Αλληλουχια= συνοχη + συνεκτικοτητα
Η αλληλουχία επιτυγχάνεται με τη σαφή διάκριση των μερών ενός κειμένου (πρόλογος, κύριο μέρος, επίλογος) και των επιμέρους τμημάτων του κυρίου μέρους και με τη σωστή διάταξη των ιδεών. Στα αποδεικτικά κείμενα οι ιδέες οργανώνονται με βάση τη λογική σειρά. Η διάταξη των ιδεών σε ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να είναι: α) παραγωγική (από το γενικό στις ειδικές λεπτομέρειες) β) επαγωγική (από τις ειδικές λεπτομέρειες στο γενικό συμπέρασμα).
ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ
Τα σημεία στίξης αποτελούν έμμεσο σχόλιο, συγκεκριμένα:
Θαυμαστικό: δηλώνει θαυμασμό, προσταγή (π.χ. Πήγαινε!), ικανοποίηση, επιδοκιμασία, χαρά, ελπίδα, φόβο, ένα ξαφνικό συναίσθημα, κάτι το απίστευτο
Θαυμαστικό σε παρένθεση: δηλώνει απορία, ειρωνεία, αμφισβήτηση, αμφιβολία, έκπληξη
Ερωτηματικό: α) στο τέλος ευθείας ερώτησης δηλώνει απορία ή αμφιβολία (π.χ. Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές του επεισοδίου; Έχουν συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του προβλήματος;)
β) σε ρητορική ερώτηση αντιστοιχεί με ισχυρή κατάφαση (π.χ. Ποιος Έλληνας δεν επιθυμεί την πρόοδο της χώρας του; [εννοείται: όλοι, οι πάντες]) ή εκφράζει την προσωπική άποψη ή στάση αυτού που μιλά (π.χ. Γιατί να τον ακούσω; [μακάρι να μην τον άκουγα])
γ) γενικά, το ερωτηματικό προσδίδει στο κείμενο χαρακτήρα διαλογικής επικοινωνίας ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη, έτσι ο λόγος γίνεται πιο ζωντανός και παραστατικός
Ερωτηματικό σε παρένθεση: δηλώνει ειρωνεία, αμφισβήτηση, αμφιβολία
Ανω τελεία: α) όταν γίνεται απαρίθμηση/παράθεση στοιχείων (π.χ. Θέλησε να αλλάξει τον τρόπο εξέτασης· να αλλάξει τον τρόπο αντιμετώπισης των μαθητών· να δώσει νέα πνοή στην τάξη) β) χωρίζει δύο μέρη μιας περιόδου, ιδίως όταν το δεύτερο επεξηγεί το πρώτο (π.χ. η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ανυπολόγιστη· καταστροφή για την οποία ευθύνεται ο ίδιος ο άνθρωπος) ή έρχεται σε αντίθεση με αυτό (π.χ. Αυτό δεν είναι ζωή· είναι τυραννία.)
Αποσιωπητικά: δηλώνουν αποσιώπηση (που γίνεται σκόπιμα ή για λόγους συντομίας ή για να υπονοηθεί κάτι), έκπληξη, αγανάκτηση, αποδοκιμασία, ειρωνεία, αμφισβήτηση, συγκίνηση, προβληματισμό (ωθούν τον αναγνώστη να εστιάσει την προσοχή του σε αυτό που ακολουθεί: π.χ. γλώσσα είναι… ολόκληρος ο λαός)
Εισαγωγικά: μέσα σε εισαγωγικά βρίσκονται: α) τα λόγια κάποιου, όπως ακριβώς τα έχει πει (αυτούσια αναφορά των λόγων κάποιου), β) παροιμίες, ρητά, γ) λέξεις που χρησιμοποιούνται μεταφορικά, δ) λέξη στην οποία θέλουμε να δοθεί έμφαση (π.χ. βαρέθηκα να παριστάνω το «θύμα»), ε) λέξεις με τις οποίες εκφράζεται ειρωνεία (π.χ. η «ειρηνική» επέμβαση είχε χιλιάδες θύματα) ή αμφισβήτηση (π.χ. η κατηγοριοποίηση των μαθητών σε «καλούς» και «κακούς» είναι αντιπαιδαγωγική), στ) ξένη λέξη (π.χ. τα «λούμπεν» στοιχεία της κοινωνίας), ζ) λέξεις ή φράσεις που δεν ανήκουν στην κοινή γλώσσα ή που παίρνουν ένα ιδιαίτερο νόημα στον λόγο (π.χ. «επί ξύλου κρεμάμενος»), η) επιστημονικοί όροι (π.χ. «ιδρυματισμός»), θ) λέξεις της αργκό (π.χ. οι «κολλητοί» των βουλευτών), ι) αρχαίες εκφράσεις ή ρητά, ια) τίτλοι βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών, ονόματα πλοίων, ιβ) ευθύς λόγος (σε περιπτώσεις διαλόγων, όταν δεν γίνεται χρήση παύλας)
Άνω και κάτω τελεία: χρησιμοποιείται α) μπροστά από τα λόγια κάποιου που περικλείονται σε εισαγωγικά, β) πριν από αρίθμηση, επεξήγηση, συμπέρασμα (π.χ. Αυτή είναι η καταναλωτική νοοτροπία: επίδειξη, ματαιοδοξία, ναρκισσισμός), γ) όταν ακολουθεί παροιμία, ρητό, γνωμικό, απόφθεγμα
Παύλα: α) παίρνει τη θέση της άνω τελείας ή της άνω και κάτω τελείας, δηλώνει δηλαδή επεξήγηση-συμπλήρωση (π.χ. ο άνθρωπος δεν έχει συνειδητοποιήσει τα λάθη του -κι αυτό είναι πράγματι τραγικό) ή αντίθεση (Ξεκίνησαν -μα δεν θα φτάσουν ποτέ!) β) ενώνει δύο λέξεις (π.χ. η σχέση αιτίου-αποτελέσματος)
Διπλή παύλα: περικλείει μια λέξη ή φράση που θεωρείται σημαντική, καθώς αποτελεί συμπληρωματικό ή επεξηγηματικό σχόλιο (π.χ. Ο πατέρας μου -ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε- δεν ήθελε να με κάνει ναυτικό.)
Παρένθεση: περικλείει μια λέξη ή φράση που λειτουργεί συμπληρωματικά, χωρίς να θεωρείται απαραίτητη για τη νοηματική συνέχεια του λόγου· έχει επεξηγηματικό, διασαφητικό ρόλο, ενδέχεται όμως να φανερώνει έντονη αμφισβήτηση και ειρωνεία. Σε παρενθέσεις μπορεί να περιέχονται και εμβόλιμα σχόλια του συγγραφέα.
12) Αποσιωπητικά μέσα σε αγκύλη: δηλώνουν ότι το κείμενο αποτελεί απόσπασμα και ότι κάτι παραλείπεται στο συγκεκριμένο σημείο.
Χρηση ερωτησεων
Με τις ερωτήσεις ο συγγραφέας (αρθρογράφος, δοκιμιογράφος, επιφυλλιδογράφος) προσδίδει αμεσότητα, οικειότητα και παραστατικότητα στο ύφος και διαλογικό χαρακτήρα στο κείμενο, πραγματοποιώντας επίκληση στο συναίσθημα.
Επιδιώκει να προσελκύσει την προσοχή, να προβληματίσει, να εγείρει ηθικά διλήμματα, να εκφράσει την ανησυχία του, να ευαισθητοποιήσει, να ωθήσει τους αναγνώστες στη συνειδητοποίηση του προβλήματος, αφυπνίζοντάς τους, ώστε να δραστηριοποιηθούν άμεσα.
Συχνά το ερωτηματικό εξυπηρετεί την ανάγκη να επιτευχθεί η συνοχή του λόγου μεταξύ περιόδων και παραγράφων. Διευκολύνει δηλαδή τη μετάβαση σε όσα θα λεχθούν στη συνέχεια.
ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ
Με την τεχνική αυτή ο συγγραφέας (αρθρογράφος, δοκιμιογράφος, επιφυλλιδογράφος) προσδίδει αμεσότητα, ζωντάνια και παραστατικότητα στον λόγο του, καθιστά πιο εύληπτο το νόημα και πιο προσιτό το περιεχόμενο του κειμένου. Ενεργοποιεί το ενδιαφέρον και την περιέργεια του αναγνώστη που αναμένει με αγωνία την απάντηση. Οικειοποιεί το ύφος, προσδίδει διαλογικό χαρακτήρα στο κείμενο. Η τεχνική αυτή παρέχει διευκόλυνση στη μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο και διασφαλίζει τη συνοχή της παραγράφου.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
α’ενικό πρόσωπο: εκφράζει την προσωπική κατάθεση σκέψεων, ιδεών, απόψεων, επιχειρημάτων, φανερώνει αίσθημα ευθύνης, δίνει υποκειμενική χροιά στον λόγο και εξομολογητικό τόνο στο κείμενο, δηλώνει τη βιωματική σχέση με τα πράγματα. β’ενικό πρόσωπο: προσδίδει στον λόγο οικειότητα, αμεσότητα, ζωντάνια, δημιουργεί κλίμα διαλόγου· με το β’ενικό ο συγγραφέας επιδιώκει τη συναισθηματική προσέγγιση του δέκτη (βλ. επίκληση στο συναίσθημα). γ’ενικό/ πληθυντικό πρόσωπο: εκφράζει αντικειμενική, απρόσωπη στάση, είναι το πρόσωπο με το οποίο ο συντάκτης ενός κειμένου αναφέρεται σε γεγονότα και ιδέες, εκθέτει επιχειρήματα ή κάνει διαπιστώσεις ευρύτερα αποδεκτές. α’πληθυντικό πρόσωπο: εκφράζει την καθολικότητα ενός φαινομένου, τη συλλογικότητα, ό,τι λέγεται τους αφορά όλους. Προσδίδει αμεσότητα, ζωντάνια και ζεστασιά στον λόγο. Ο συγγραφέας προσεγγίζει συναισθηματικά τον δέκτη (ταυτίζεται μαζί του, συμμερίζεται τις ιδέες και τις ανησυχίες του) και καθιστά τον λόγο του πιο πειστικό, του προσδίδει κύρος και βαρύτητα, γιατί δηλώνει ότι εκπροσωπεί και άλλους, δεν εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές θέσεις. Επίσης, υπογραμμίζει την κοινή ευθύνη και επισημαίνει τις κοινές διαστάσεις ενός
προβλήματος. Έτσι, προκαλεί το ενδιαφέρον των αναγνωστών και τους καθιστά κοινωνούς των ιδεών του.
β’πληθυντικό πρόσωπο: εκφράζει διάθεση συναισθηματικής προσέγγισης μεγάλου αριθμητικά συνόλου ατόμων, δίνει αμεσότητα στον λόγο.
ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΕΓΚΛΙΣΕΩΝ
Η επιλογή της έγκλισης επηρεάζει καθοριστικά τον τόνο του λόγου.
Η οριστική εκφράζει κάτι το βέβαιο, οριστικό, αναμφισβήτητο, είναι η έγκλιση του πραγματικού, του δυνατού (π.χ. θα έκανα τα πάντα) ή σπανιότερα του πιθανού (π.χ. νιώθω εξαντλημένη, θα με κούρασε η πολύωρη εργασία). Το να + οριστική παρατατικού δηλώνει παράκληση (π.χ. μήπως να του έλεγες την αλήθεια;).
Η υποτακτική (προηγείται το ας, να, μη) δηλώνει το ενδεχόμενο ή επιθυμητό. Προσδίδει στον λόγο υποκειμενικό χαρακτήρα και δηλώνει προτροπή, αποτροπή, απορία, ευχή (μακάρι να., είθε να.), επιθυμία, προσταγή, πιθανότητα.
Η προστακτική εκφράζει προσταγή, προτροπή ή αποτροπή. Προσδίδει στον λόγο έναν τόνο αυστηρότητας, επιτακτικότητας.
ΎΦΟΣ ΤΟΥ ΚΕΊΜΕΝΟΥ
Ύφος είναι ο προσωπικός τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Για να χαρακτηρίσουμε το ύφος ενός κειμένου, επισημαίνουμε:
την αναφορική ή ποιητική λειτουργία της γλώσσας
ΤΟ ΡΗΜΑΤΙΚΌ ΠΡΌΣΩΠΟ
το λεξιλόγιο (επιστημονικό, λόγιο, πλούσιο, ειδικό, ιδιωματικό, εξεζητημένο, απλός-λιτός λόγος με στοιχεία προφορικότητας, όπως είναι οι λαϊκές λέξεις ή αντίθετα χρήση ασυνήθιστων, σπάνιων λέξεων), τη σύνταξη (παρατακτική ή υποτακτική σύνταξη, διαδοχική υπόταξη, μακροπερίοδος ή μη λόγος, ρηματικά ή ονοματικά σύνολα, ασύνδετο ή πολυσύνδετο σχήμα), τη στίξη, τη χρήση των εγκλίσεων, τα εκφραστικά μέσα (την απουσία ή υπέρμετρη χρήση σχημάτων λόγου), την επικοινωνιακή περίσταση (ποιος μιλάει, σε ποιον απευθύνεται, για ποιο σκοπό, πού, ποιο είδος λόγου χρησιμοποιεί, π.χ. επιστολή, άρθρο, δοκίμιο, επιφυλλίδα, ομιλία-εισήγηση κ.λπ.)
Το ύφος χαρακτηρίζεται συνήθως ως:
> επίσημο, σοβαρό, τυπικό, επιμελημένο, ακαδημαϊκό/επιστημονικό, λόγιο, πυκνό (αναφορική λειτουργία της γλώσσας, γ’ ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο, επιστημονικό-λόγιο-πλούσιο-ειδικό λεξιλόγιο, υποτακτική σύνταξη και διαδοχική υπόταξη, μακροπερίοδος λόγος, πολυσύνδετο σχήμα, απουσία θαυμαστικών, χρήση της οριστικής και της υποτακτικής, απουσία σχημάτων λόγου, στόχος του συντάκτη του κειμένου είναι κυρίως να πληροφορήσει και να πείσει, απευθύνεται στη λογική του δέκτη, η περίσταση επικοινωνίας είναι τυπική)
απλό, λιτό, οικείο, καθημερινό, προφορικό, άμεσο, παραστατικό, ζωντανό (αναφορική λειτουργία της γλώσσας, α’ ή β’ πρόσωπο, απλό-καθημερινό- προφορικό λεξιλόγιο, παρατακτική συνήθως σύνταξη, σύντομες προτάσεις, ασύνδετο σχήμα, απουσία σχημάτων λόγου, απλή περίσταση επικοινωνίας)
λογοτεχνικό, παραστατικό, ζωντανό, γλαφυρό, λυρικό (ποιητική λειτουργία της γλώσσας, χρήση όλων των ρηματικών προσώπων, πληθώρα σχημάτων λόγου και σημείων στίξης, ευθύς λόγος, χρήση λογοτεχνικών και ασυνήθιστων λέξεων, στόχος του συγγραφέα είναι να συγκινήσει, να προσεγγίσει συναισθηματικά τον δέκτη)
ειρωνικό, καυστικό, δηκτικό, σατιρικό, χιουμοριστικό
διδακτικό, επιτηδευμένο (χρήση του β’ προσώπου, της υποτακτικής και της προστακτικής, περίπλοκης σύνταξης, εξεζητημένου λεξιλογίου)
ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ Ή ΚΕΙΜΕΝΟΥ
παραγωγική (από το γενικό στο ειδικό) – επαγωγική (από το ειδικό στο γενικό)
ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ (ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ)
Οπτική γωνία είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει και αντιμετωπίζει κάποιος
ένα θέμα, ζήτημα, πρόβλημα, μια κατάσταση.
Υποκειμενική (εσωτερική, προσωπική) οπτική γωνία
Ο πομπός προσεγγίζει το θέμα από προσωπική σκοπιά και παραθέτει υποκειμενικές κρίσεις. Αυτές προκύπτουν από προσωπικά βιώματα, προσωπικές αναλύσεις και ερμηνείες ή από τη φαντασία. Γίνεται χρήση της ποιητικής λειτουργίας της γλώσσας, της συνυποδηλωτικής σημασίας των λέξεων και του α’ ρηματικού προσώπου. Το ύφος είναι προσωπικό, γλαφυρό, άμεσο, ζωντανό με λογοτεχνικά στοιχεία.
Αντικειμενική (εξωτερική, ουδέτερη, απρόσωπη) οπτική γωνία
Ο πομπός προσεγγίζει το θέμα από μια απρόσωπη σκοπιά, είναι ουδέτερος και απροκατάληπτος, δεν καταφεύγει σε υποκειμενικές κρίσεις. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την αναφορική λειτουργία της γλώσσας, τη δηλωτική σημασία των λέξεων, το γ’ ρηματικό πρόσωπο, την παθητική συνήθως σύνταξη και στηρίζεται σε γενικά αποδεκτές αλήθειες και τεκμήρια. Το ύφος είναι σοβαρό, επίσημο, τυπικό.
ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ-ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Θέμα του κειμένου ονομάζεται το πρόβλημα/το κοινωνικό φαινόμενο/η έννοια που πραγματεύεται ο συγγραφέας. Το βρίσκουμε στον τίτλο ή στην πρώτη παράγραφο του κειμένου και το καταγράφουμε με τη μορφή θεματικής πρότασης.
Κατευθυντήρια ιδέα του κειμένου ή θέση του συγγραφέα είναι η άποψή του για το θέμα. Την επισημαίνουμε συνήθως στην πρώτη παράγραφο του κειμένου ή στις δύο πρώτες.
ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ-ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΩΝ
Επιχειρήματα είναι οι λογικές προτάσεις που οργανώνονται συνήθως κλιμακωτά για τη στήριξη ή την ανατροπή μιας θέσης και οδηγούν σε ένα αιτιολογημένο συμπέρασμα. Η δομή του επιχειρήματος-συλλογισμού: α. μία ή περισσότερες προκείμενες προτάσεις και β. συμπέρασμα.
Α. Ως προς την πορεία της σκέψης για την εξαγωγή συμπεράσματος
Παραγωγικός (από το γενικό στο ειδικό) / Επαγωγικός (από το ειδικό στο γενικό) /Αναλογικός (από το ειδικό στο ειδικό)
Β. Ως προς το είδος των προτάσεων (προκειμένων)
Κατηγορικός (οι προκείμενες είναι κατηγορικές προτάσεις, περιέχουν δηλαδή συνδετικό ρήμα και κατηγορούμενο ή μεταβατικό ρήμα και αντικείμενο) / Υποθετικός (η μία ή και οι δύο προκείμενες είναι υποθετικές προτάσεις) / Διαζευκτικός (η μία έστω προκείμενη είναι διαζευκτική πρόταση)
Γ. Ως προς τον αριθμό των προτάσεων (προκειμένων) : Άμεσος (μία προκείμενη και συμπέρασμα) / Έμμεσος (δύο τουλάχιστον προκείμενες και συμπέρασμα)
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ-ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ
ΕΓΚΥΡΌΤΗΤΑ + ΑΛΉΘΕΙΑ= ΟΡΘΌΤΗΤΑ
Έγκυρο είναι ένα επιχείρημα, όταν οι προκείμενές του με λογική αναγκαιότητα οδηγούν σε ένα βέβαιο συμπέρασμα. Αληθές είναι το επιχείρημα που οι προκείμενές του ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αποτελούν δηλαδή αντικειμενικά δεδομένα, καθολικά αποδεκτές αλήθειες. Όταν το επιχείρημα πληροί τις προϋποθέσεις της εγκυρότητας και της αλήθειας, είναι ορθό. Ο συλλογισμός που δίνει ορθό συμπέρασμα λέγεται και απόδειξη.
ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Η γλώσσα χαρακτηρίζεται από ακρίβεια (χρήση απαραίτητων και κατάλληλων λέξεων), σαφήνεια (απουσία γραμματικών και συντακτικών σφαλμάτων) και πρωτοτυπία (ο συγγραφέας εκφράζεται με καθαρά προσωπικό, εξατομικευμένο τρόπο). Λειτουργεί με δύο κυρίως τρόπους: α) την αναφορική λειτουργία στην οποία οι λέξεις χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά (ο πομπός απευθύνεται στη λογική του δέκτη και στόχος του είναι η αντικειμενική πληροφόρηση του δέκτη) και β) την ποιητική λειτουργία στην οποία οι λέξεις χρησιμοποιούνται μεταφορικά (ο πομπός απευθύνεται στο συναίσθημα του δέκτη και στόχος του είναι η συγκίνηση του δέκτη).
Στοιχεία της γλώσσας είναι επίσης:
α) ο λεξιλογικός πλούτος, οι λόγιες, λαϊκές, προφορικές, ιδιωματικές λέξεις, το ειδικό λεξιλόγιο ή η χρήση επιστημονικής ορολογίας
β) η χρήση εκφραστικών μέσων (μεταφοράς, παρομοίωσης, εικόνων, επαναλήψεων, προσωποποιήσεων.)
γ) το ρηματικό πρόσωπο, ο ρηματικός χρόνος, η ρηματική έγκλιση
δ) ο μακροπερίοδος ή μη λόγος
ε) η παρατακτική ή υποτακτική σύνταξη
στ) η αξιοποίηση των σημείων στίξης.
Δήλωση (= κυριολεξία)/δηλωτική (= κυριολεκτική) σημασία
Συνυποδήλωση (= μεταφορά)/συνυποδηλωτική (= μεταφορική) σημασία
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ-ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Αιτιολόγηση της επιλογής τους
Με την ενεργητική σύνταξη δίνουμε έμφαση στο υποκείμενο/πρόσωπο που ενεργεί. Το ύφος γίνεται άμεσο, προσωπικό, ζωντανό και ο λόγος είναι πιο κατανοητός.
Με την παθητική σύνταξη δίνουμε έμφαση στην πράξη του υποκειμένου/στο αποτέλεσμα της ενέργειας. Το ύφος γίνεται πιο απρόσωπο και τυπικό, ενώ ο λόγος είναι πιο σύνθετος.
Μετατροπή της σύνταξης
Το αντικείμενο της ενεργητικής σύνταξης μετατρέπεται σε υποκείμενο στην παθητική, το ρήμα μετατρέπεται από ενεργητική σε παθητική διάθεση (ο χρόνος παραμένει ο ίδιος) και το υποκείμενο της ενεργητικής σύνταξης μετατρέπεται σε ποιητικό αίτιο (από+ αιτιατική) στην παθητική.
Το ποιητικό αίτιο της παθητικής μετατρέπεται σε υποκείμενο στην ενεργητική σύνταξη, το ρήμα από παθητική διάθεση μετατρέπεται σε ενεργητική (ο χρόνος παραμένει ο ίδιος) και το υποκείμενο της παθητικής μετατρέπεται σε αντικείμενο στην ενεργητική.
Τα ρήματα που έχουν μόνο παθητική φωνή (αποθετικά) αντικαθίστανται από συνώνυμο ή περίφραση, το ένα μέρος της οποίας προέρχεται από το θέμα του ρήματος. Π.χ. Οι πολίτες πρέπει να σέβονται τους κοινωνικούς κανόνες. => Οι κοινωνικοί κανόνες πρέπει να γίνονται/είναι σεβαστοί από τους πολίτες.
ΠΑΡΑΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Παρατακτική λέγεται η σύνταξη στην οποία συνδέονται όμοιες προτάσεις (κύριες ή δευτερεύουσες), χωρίς η μια να εξαρτάται από την άλλη. Η σύνδεση γίνεται με συμπλεκτικούς (και, ούτε, μήτε), διαζευκτικούς (ή, είτε) και αντιθετικούς συνδέσμους (αλλά, όμως). Με τη χρήση της παρατακτικής σύνταξης ο λόγος γίνεται απλός, λιτός και εύληπτος από τον δέκτη και ο πομπός δίνει έμφαση στο πλήθος, την ποσότητα των πληροφοριών.
• Υποτακτική λέγεται η σύνταξη στην οποία μια κύρια συνδέεται με μια δευτερεύουσα με συνδέσμους, αναφορικές αντωνυμίες, αναφορικά επιρρήματα, ερωτηματικές αντωνυμίες, ερωτηματικά επιρρήματα. Με τη χρήση της υποτακτικής σύνταξης ο λόγος γίνεται πολύπλοκος, γιατί τη χρησιμοποιούμε, για να δείξουμε τις λογικές σχέσεις ενός σύνθετου νοήματος.
Με τη διαδοχική υπόταξη η σύνταξη είναι πολυπλοκότερη, καθώς δεν είναι μόνο η κύρια πρόταση που τη στηρίζει, αλλά και μια δευτερεύουσα πρόταση μπορεί με τη σειρά της να στηρίζει άλλες, διαφορετικές μεταξύ τους, δευτερεύουσες προτάσεις. Με τη διαδοχική υπόταξη ο λόγος γίνεται μακροπερίοδος και το ύφος αρκετά περίπλοκο και μερικές φορές εξεζητημένο.
ΑΣΥΝΔΕΤΟ ΣΧΗΜΑ
Δημιουργείται με την παράθεση όμοιων όρων (λέξεων, φράσεων, προτάσεων) που συνδέονται με κόμμα. Με τη χρήση του ο πομπός αποσκοπεί να πυκνώσει τον λόγο, να προσδώσει ένταση, έμφαση, συχνά και συναισθηματική χροιά.
ΜΑΚΡΟΠΕΡΊΟΔΟΣ Η ΜΗ ΛΟΓΟΣ
Με τον μακροπερίοδο λόγο ο συγγραφέας εκφράζει σύνθετες και πολύπλοκες σκέψεις. Επιζητεί να παρουσιάσει αναλυτικά την επιχειρηματολογία του, για να την καταστήσει πειστική. Με τις σύντομες περιόδους ο συγγραφέας επιδιώκει να εκφράσει τις απόψεις του με τρόπο σαφή, λιτό, απέριττο. Εκφράζει τις θέσεις του με βεβαιότητα και σιγουριά για την ορθότητά τους.
ΕΥΘΥΣ ΛΟΓΟΣ
Ο ευθύς λόγος προσδίδει ζωντάνια, αμεσότητα και παραστατικότητα στο κείμενο, δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας με τον αναγνώστη και τον βοηθά να βιώσει άμεσα τις απόψεις που μεταφέρονται. Διασπά τη μονοτονία του λόγου, με αποτέλεσμα να προσελκύει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ενώ παράλληλα προσδίδει την αίσθηση της προφορικότητας.
ΡΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΛΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΙΚΑ ΣΥΝΟΛΑ
Οι λέξεις που αποτελούν ομάδες σε μια πρόταση ονομάζονται λεκτικά σύνολα. Τα λεκτικά σύνολα είναι είτε ρηματικά είτε ονοματικά. Το ρηματικό σύνολο αποτελείται από ένα ρήμα, μονολεκτικό ή περιφραστικό, με το συμπλήρωμά του (ουσιαστικό, επίθετο, αντωνυμία, επίρρημα, σύνδεσμος, μόριο, προθετικό σύνολο). Π.χ.
Πρόταση Ρηματικό Σύνολο
Τα άστρα φωτίζουν τον ουρανό ρήμα +άρθρο +ουσιαστικό
Τα μαλλιά της είναι ξανθά ρήμα + επίθετο
Τον αγαπούσαν όλοι στο σχολείο αντωνυμία + ρήμα
Ο καθηγητής με κοίταξε αυστηρά αντωνυμία + ρήμα + επίρρημα
Όταν φύγει, θα έρθω. σύνδεσμος + ρήμα
Τα βιβλία προσφέρουν γνώσεις στους ανθρώπους.
μόριο + ρήμα ρήμα + προθετικό σύνολο . Ρήμα + ουσιαστικό + προθετικό σύνολο
Όταν φύγει, θα έρθω. Η Μαρία ταξίδεψε στο εξωτερικό.
Το ονοματικό σύνολο αποτελείται από ένα ουσιαστικό μπροστά από το οποίο βρίσκεται ένα άρθρο, ένα επίθετο, ένα αριθμητικό, μια αντωνυμία, μια μετοχή.
Π.χ.
Πρόταση
Ο υπάλληλος εργάζεται Φυσούσε δυνατός αέρας. Αυτός ο άνθρωπος με εξαπάτησε. Είναι καταξιωμένος επιστήμονας.
Ονοματικό Σύνολο άρθρο + ουσιαστικό επίθετο + ουσιαστικό αντωνυμία + άρθρο + ουσιαστικό μετοχή + ουσιαστικό
ΧΡΉΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΙΚΏΝ ΚΑΙ ΡΗΜΑΤΙΚΏΝ ΣΥΝΌΛΩΝ:
Π.χ. επίρριψη ευθύνης (ονοματικό σύνολο), επιρρίπτω ευθύνη (ρηματικό σύνολο)
Τα ονοματικά σύνολα αποδίδουν το μόνιμο, το γενικό, το διαχρονικό, το αφηρημένο. Η συχνή χρήση ονοματικών συνόλων προσδίδει επίσημο ύφος στο κείμενο. Τα ρηματικά σύνολα αποδίδουν το συγκεκριμένο, το παροδικό. Με αυτά επιδιώκεται η αμεσότητα της επικοινωνίας. Η κυριαρχία των ρηματικών συνόλων συνηθίζεται σε καθημερινές επικοινωνιακές περιστάσεις.
ΛΟΓΙΕΣ, ΛΑΪΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
Οι λόγιες λέξεις ή φράσεις προέρχονται είτε από την αρχαία (π.χ. επί ξυρού ακμής, άνω ποταμών, έπεα πτερόεντα, δώρον άδωρον, τι μέλλει γενέσθαι, άρον άρον, επί ποδός πολέμου κ.λπ.) είτε από τη βυζαντινή/εκκλησιαστική γλώσσα (αντί πινακίου φακής, επί ξύλου κρεμάμενος, μετά βαΐων και κλάδων, επί τον τύπον των ήλων κ.λπ.) είτε από τη λόγια γλωσσική μας παράδοση/από τα κατάλοιπα της καθαρεύουσας (επ’ αυτοφώρω, εν ψυχρώ, διά θαλάσσης, αιχμή του δόρατος). Προσδίδουν στον λόγο πυκνότητα, ακρίβεια, εκφραστικότητα και ενάργεια. Με τη χρήση τους αποδίδονται συνήθως έννοιες με σύνθετο νόημα και απευθύνονται στη λογική του δέκτη, σε αντίθεση με τις λαϊκές που απευθύνονται στο συναίσθημα. Γενικά, οι λόγιες λέξεις προσδίδουν στο κείμενο επίσημο ύφος.
Οι λαϊκές λέξεις ή φράσεις ανήκουν στον προφορικό κυρίως λόγο (π.χ. μην τα βάζεις μαζί μου, μεγαλοπιάστηκες, δεν σε παίρνει, τι καπνό φουμάρει, κ.λπ.) και χρησιμοποιούν τη συνυποδηλωτική λειτουργία της γλώσσας. Με αυτές δημιουργείται κλίμα άμεσης επικοινωνίας με τον δέκτη και ο συγγραφέας εκφράζει με πιο πηγαίο τρόπο τις θέσεις του. Απευθύνεται στο συναίσθημα του δέκτη και επιτυγχάνει τη συναισθηματική του προσέγγιση. Το ειδικό λεξιλόγιο είναι η γλωσσική ποικιλία μιας επαγγελματικής ομάδας. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για επιστημονική ορολογία. Για παράδειγμα, σε ένα κείμενο σχετικό με την κλωνοποίηση το ειδικό λεξιλόγιο θα εμπεριέχει λέξεις, όπως γενετική, βιοηθική, αποκωδικοποίηση του DNA, μετάλλαξη κ.λπ.
ΔΟΜΗ/ΔΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ
Θεματική πρόταση ή περίοδος / Λεπτομέρειες-σχόλια / Κατακλείδα (πολλές φορές παραλείπεται)
ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ
Παραδείγματα
Αιτιολόγηση
Αίτιο-αποτέλεσμα
Ορισμός (οριστέα έννοια, γένος, ειδοποιός διαφορά)
Διαίρεση (διαιρετέα έννοια, διαιρετική βάση, μέρη/είδη της διαίρεσης)
Αναλογία
Σύγκριση-αντίθεση
Συνδυασμός μεθόδων
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %