Ο έρωτας με τους νόμους της φυσικής
Εξηγείται ο έρωτας με τους νόμους της φυσικής ;
Φυσικά !
Ας φανταστούμε το χωροχρόνο μέσα στον οποίο κινούμαστε σαν ένα τεράστιο τραμπολίνο. Κινούμαστε πάνω του καμπυλώνοντας την επιφάνειά του. Δημιουργούμε έτσι μικρές δίνες μέσα στις οποίες έλκουμε τους άλλους γύρω μας και ελκόμαστε από αυτούς (συμφωνείς, θείε Αλβέρτε ; ).
Ταυτόχρονα εκπέμπουμε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και ανταλλάσσουμε «πακέτα» (κβάντα) ενέργειας . Ένα μέρος τους εγγράφεται στο συνειδησιακό μας πεδίο και συνδυάζεται με τα υπόλοιπα ήδη εγγεγραμμένα. Στο τέλος, ένα μόνο βαρυτικό πεδίο επικρατεί και μια κοινή δίνη μας ρουφάει.
Και όταν πια προκύψουν οι κατάλληλες χημικές αλληλεπιδράσεις, τα υπόλοιπα παίρνουν το δρόμο τους. Η δίνη βαθαίνει υπό το βάρος των αισθημάτων, ο χωροχρόνος -τραμπολίνο «σχίζεται», οι διαστάσεις πληθαίνουν και οι ερωτευμένοι μεταφέρονται μέσω της δικής τους «σκουληκότρυπας» σε ένα καινούριο, δικό τους παράλληλο σύμπαν, όπου ισχύουν οι δικοί τους νόμοι : ο χρόνος διαστέλλεται, οι μέρες, οι νύχτες και οι εποχές εναλλάσσονται ακανόνιστα. Ο χώρος αποκτά επιπλέον διαστάσεις και οι αισθήσεις γίνονται οι πύλες ενός μαγικού πολύχρωμου παραδείσου…
(Αφιερωμένο και αυτό…) [5/6/2018]
Σχετικά με το ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο περισσότερο από κάθε άλλο ομαδικό άθλημα έχει στοιχεία καλλιτεχνικά, του θεάτρου και του χορού για παράδειγμα.
Οι ποδοσφαιριστές υποδύονται ρόλους, αναπτύσσουν έναν ιδιότυπο διάλογο μεταξύ τους, με «ερωτήσεις» και «αποκρίσεις», με «επιχειρήματα», καθώς εξελίσσεται η αφήγηση μιας ιστορίας.
Οι ποδοσφαιριστές χορεύουν. Ακολουθούν τη «χορογραφία» που υπαγορεύει ο προπονητής – «χορογράφος» τους και ταυτόχρονα αυτοσχεδιάζουν αναδεικνύοντας το ατομικό ταλέντο τους.
Και οι θεατές δεν είναι αμέτοχοι. Σε κανένα άλλο μαζικό θέαμα δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι ο θεατής είναι ταυτόχρονα και συμμέτοχος ενός αποτελέσματος, συντελεστής ενός γεγονότος.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα.
Είναι η λαϊκότερη έκφραση ενός σύνθετου συναισθήματος που περικλείει την αγωνία, το φόβο, την ικανοποίηση, την απογοήτευση, τη χαρά, τη λύπη, την αφοσίωση σε μια ομάδα.
Είναι το δημοκρατικότερο άθλημα, γιατί επιτρέπει στον καθένα τη συμμετοχή σε αυτό ανεξαρτήτως του σωματότυπου, του πνευματικού επιπέδου, της κοινωνικής θέσης, της οικονομικής κατάστασης των αθλητών και των οπαδών του.
Είναι το άθλημα που αναπαριστά με το δραματικότερο τρόπο την ίδια τη ζωή…[3/7/2018]
Κβαντική διεμπλοκή
Όλοι συμφωνούν σήμερα πως ό,τι συμβαίνει στον μικρόκοσμο, έχει τις αντιστοιχίες του στη μεγάλη κλίμακα του σύμπαντος. Ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα, αλλά πειραματικά αποδεδειγμένο, είναι αυτό της κβαντικής διεμπλοκής. Δύο ηλεκτρόνια που δημιουργούνται μαζί, όταν χωριστούν, ανεξαρτήτως της απόστασης που τα χωρίζει, αλληλεπιδρούν. Όταν αλλάζει η μέτρηση του ενός, αλλάζει ταυτόχρονα και η μέτρηση του άλλου. Όταν αλλάζει η ενεργειακή κατάσταση του ενός, αλλάζει και του άλλου. Όταν συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία.
Τι υπέροχη ιδέα και πόσο τρομακτική ! Δύο άνθρωποι αποτελούνται κι αυτοί από αμέτρητα σωματίδια. Αφού πρώτα δημιουργήσουν ένα κοινό ερωτικό ενεργειακό πεδίο, όταν για κάποιο λόγο χωρίζουν, συνεχίζουν να ασκούν το ένα επιρροή στο άλλο, ακόμη και αν τα χωρίζει μεγάλη απόσταση, ακόμη και αν τους χωρίζει ο θάνατος. Αυτός ο συνεκτικός δεσμός ανάμεσα τους, είναι τόσο μοναδικός, αλλά και τόσο δεσμευτικός !
Είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα. Ένα υπέροχο κοσμικό παράδοξο.
Μια λαμπερή κβαντική φάρσα…[20/5/2018]
Αναμνήσεις από το πρώτο Μουντιάλ που παρακολούθησα
Το πρώτο Μουντιάλ που είδα ήταν του 1978 στην Αργεντινή. Ήταν το καλοκαίρι του μεγάλου σεισμού στη Θεσσαλονίκη. Μέναμε ξάγρυπνοι ως το πρωί από το φόβο των μετασεισμών και της κατάρρευσης των σπιτιών, τα οποία είχαν πάθει μεγάλες ζημιές. Μετά τον κύριο σεισμό της 20ης Ιουνίου κοιμόμασταν έξω σε αντίσκηνα και σε κρεβάτια εκστρατείας.
Τους αγώνες τους βλέπαμε σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, ο ένας πάνω στον άλλο, στην αυλή του Αριστείδη, μέσα στο στενό της γειτονιάς. Λόγω της διαφοράς της ώρας κάποιοι αγώνες άρχιζαν πολύ αργά και τελείωναν μετά τα μεσάνυχτα.
Ήταν το πρώτο Μουντιάλ που η ΕΡΤ μετέδωσε «ζωντανά». Για εμάς τα πιτσιρίκια ήταν το καλύτερό μας : παιχνίδι όλη τη μέρα στις αλάνες και στο πάρκο και το βράδυ ποδόσφαιρο μαζί με τους μεγάλους.
Δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από το Μουντιάλ εκείνο… Μόνον ότι από τότε υποστήριζα την Αργεντινή • όχι γιατί ήθελα να είμαι με το μέρος των… νικητών, αλλά γιατί με ενθουσίαζε ο καλπασμός του Ντανιέλ Πασαρέλα και του Μάριο Κέμπες.
Θυμάμαι ακόμη τη ζέστη και την υγρασία, τους ιδρωμένους κασκορσέδες και τον καπνό των τσιγάρων, τις γυναίκες να ψήνουν καφέδες και να κόβουν καρπούζι με φέτα, τους γρύλους να κρατούν το ίσο και τον έναστρο ουρανό. Και το φεγγάρι καρφωμένο πεισματικά ανάμεσα στ’ αστέρια να διώχνει μακριά όλους τους φόβους και όλες τις ανασφάλειες…[2/7/2018]
Κβαντικό υποσυνείδητο
Αν η κβαντική είναι η πιο αληθοφανής ερμηνεία των πάντων, οι στιγμές που εγγράφονται ως εμπειρίες στο ατομικό υποσυνείδητο είναι η καλύτερη απόδειξη. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί το «ξύπνημα» και ο στροβιλισμός τους με υλική υπόσταση, με γεωμετρικές αναφορές και χρονικές οριοθετήσεις, κάθε φορά που ένα εξωτερικό ερέθισμα φαινομενικά άσχετο με την πρωτογενή εμπειρία αρκεί, για να επαναφέρει με άλλη ορμή και δύναμη τα απομεινάρια της σε όλο το φάσμα των αισθήσεων ;[10/5/2018]
Το εσωτερικό ταξίδι στο χρόνο
Ενώ μπορούμε να «ταξιδέψουμε» στο παρελθόν και να «ξαναζήσουμε» στιγμές του, δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στο μέλλον. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι το παρελθόν έχει χαμηλή εντροπία (αταξία), τα γεγονότα του έχουν μέσα μας κρυσταλοποιηθεί, έχουν μπει σε μια τάξη και μια σειρά. Ακόμη και αποκυήματα της φαντασίας μας με τον καιρό είναι δυνατόν να αποκτήσουν στέρεη δομή και σύσταση.
Αντίθετα, το μέλλον λόγω της αβεβαιότητας παρουσιάζει υψηλή εντροπία, μια αταξία που η φαντασία αδυνατεί να τιθασεύσει. Δεν υπάρχουν «γεγονότα» του μέλλοντος, παρά μόνον εικονικές αναπαραστάσεις υποθετικών καταστάσεων.
Κι επειδή από τη φύση μας επιζητούμε την τάξη, ίσως για αυτό «εγκλωβιζόμαστε» τόσο εύκολα στην ασφάλεια του παρελθόντος. Γιατί μας τρομάζει η αταξία και η ασάφεια του μέλλοντος…[4/7/2018]
Η συνείδηση του χρόνου
«Ο χρόνος είναι η πιο πραγματική πτυχή της αντίληψής μας για τον κόσμο. Ό,τι είναι αληθινό και πραγματικό, υπάρχει σε μια στιγμή, η οποία εντάσσεται σε μια διαδοχή στιγμών» (Lee Smolin, «Χρόνος: η αναγέννηση», εκδ. Τραυλός, 2016, σελ.363).
Συνεπώς, η συνείδηση συνδέεται με το χρόνο. Στριμώχνουμε την αντίληψη των υλικών αντικειμένων, του χώρου, των εννοιών, της μνήμης και των φαντασιακών επινοήσεων ανάμεσα σε «πακέτα» χρόνου, στην αδιάκοπη ροή των χρονικών στιγμών.
Η συνείδηση του χρόνου είναι ίσως η μοναδική ασφαλής αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει. Και η ύπαρξή μας δεν είναι τίποτε άλλο από την ιχνογραφία των χρονικών στιγμών, που- για κάποιο ανεξήγητο ακόμη λόγο ή για κάποια διαστροφική τυχαιότητα- μας επιτράπηκε να κάνουμε…
Κι όταν δε νιώθουμε καλά, όταν τα πάντα σκοτεινιάζουν γύρω μας, αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να σφηνώσουμε «πακέτα» ευχάριστων χρονικών στιγμών ανάμεσα σε εκείνα που δείχνουν προς στιγμή τον κόσμο μας να καταρρέει…[1/7/2018]
Το αγεφύρωτο χάσμα
Ας το πάρουμε απόφαση : το χάσμα ανάμεσα στις επιθυμίες και στην πραγματικότητα είναι αγεφύρωτο ! Αυτό που θέλουμε, με τον τρόπο που το θέλουμε, δε θα συμβαδίζει ποτέ με την πραγματικότητα με απόλυτη ακρίβεια. Ας μην αφήνουμε λοιπόν, το χάσμα αυτό να είναι ανάλογο της πληγής που ανοίγει μέσα μας η απογοήτευση του ανέφικτου !
Ας θέσουμε εφικτούς καθημερινούς στόχους : «να συναντήσω ένα φίλο», «να διαβάσω ακόμη πενήντα σελίδες από το βιβλίο που ξεκίνησα», «να περπατήσω πέντε χιλιόμετρα στην παραλία την ώρα του ηλιοβασιλέματος», «να δοκιμάσω την νέα γεύση του αγαπημένου μου παγωτού»…
Τα σχέδια μας ας είναι κάποτε και λίγο… αφηρημένα : «να σχεδιάσω ένα ταξίδι στο κοντινό ή μακρινό μέλλον», «να προλάβω να διαβάσω μερικά βιβλία μέσα στο καλοκαίρι», «να οργανώσω καλύτερα τη δουλειά μου για τη νέα χρονιά», «να παρακολουθήσω τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις της λίστας που έκανα ένα μοναχικό βράδυ, «να επικοινωνήσω οπωσδήποτε μέσα στις επόμενες δέκα μέρες με κάποιους ξεχασμένους φίλους», «να δείξω περισσότερη αγάπη και αφοσίωση στους αγαπημένους μου, έως ότου τελειώσει ο επόμενος μήνας»…
Ας το πάρουμε απόφαση : ποτέ δε θα πραγματοποιήσουμε όλα τα όνειρά και όλες τις επιθυμίες μας. Μπορούμε όμως, να καλύψουμε το κενό ή το χάσμα τους, εκτιμώντας διαυγέστερα τη μεγάλη ποικιλία των καθημερινών, απολύτως εφικτών απολαύσεων…[27/6/2018]
Ο Σάββας
Ο Σάββας καθόταν πάντα στο τελευταίο θρανίο. Δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τα μαθήματα του φροντιστηρίου. Ήταν ο μαθητής που περνούσε με δυσκολία τις τάξεις. Οι γονείς του ωστόσο, τον είχαν εξαναγκάσει να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Σε όλη τη διάρκεια των μαθημάτων φαινόταν απορροφημένος στο τετράδιό του. Όταν τον πλησίαζα, το έκλεινε απότομα θέλοντας να μου κρύψει τι έγραφε ή τι ζωγράφιζε.
Μια μέρα όμως, με άλμα… αιλουροειδούς τον «συνέλαβα». Πάνω στις λευκές σελίδες του τετραδίου υπήρχαν εκπληκτικής ομορφιάς σκίτσα. Του είπα να συνεχίσει να σκιτσάρει και να μην τα παρατήσει…
Πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι σπούδασε σκιτσογραφία στην Ιταλία. Είμαι σίγουρος ότι έγινε τελικά ένας σπουδαίος σκιτσογράφος πραγματοποιώντας το όνειρο, που μου είχε κάποτε εκμυστηρευθεί.
Ο Σάββας είναι ένα από τα πολλά παιδιά που κατάφερε να αποσυνδέσει την επιτυχημένη ζωή με την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο. Ακύρωσε στην πράξη τη γελοία άποψη ότι η επιτυχία συνδέεται μόνο με τις πανεπιστημιακές σπουδές.
Ο Σάββας, όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, αισθανόταν άβολα σε ένα σχολείο που δεν υποστηρίζει τη δημιουργικότητα, δεν καλλιεργεί την αισθητική και δε διαπλάθει το συναισθηματικό κόσμο. Ένα σχολείο που έχει αποκλείσει τη μουσική, το χορό, το θέατρο, τις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία κι έχει συνδέσει την επιτυχία μονο με την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο.
Προς όλους τους μαθητές που δεν κατάφεραν να πετύχουν την εισαγωγή τους στη σχολή που επιθυμούσαν έχω να πω το εξής : δεν είστε ούτε ανίκανοι, ούτε άχρηστοι ! Μην επιτρέψετε σε κανέναν να αμφισβητήσει τον αγώνα και την προσπάθεια που κάνατε ! Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι μόνο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Οι Καθημερινές Εξετάσεις σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής είναι πολύ σημαντικότερες και δίνονται εφ’ όρου ζωής. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν είναι για όλους. Όσοι δεν μπόρεσαν, δεν είναι αποτυχημένοι • θα βρουν σύντομα το δρόμο τους, όπως ο Σάββας και θα πετύχουν σε κάποιον άλλο τομέα.
Δεν είναι λόγια παρηγοριάς. Κοιτάξτε τον κόσμο γύρω σας.
Αποτελείται από εκατομμύρια χαρούμενους και ικανοποιημένους ανθρώπους, που δε σπούδασαν ποτέ σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Όσοι δεν τα καταφέρατε, δεν αποτύχατε. Κοιτάξτε τη ζωή στα μάτια, χωρίς φόβο και απελπισία ! Είναι πολύ πιο φιλική απ’ όσο νομίζετε…[30/6/2018]
Το άπειρο
Το άπειρο είναι η πιο γοητευτική και πιο τρομακτική έννοια που έχει επινοήσει ο ανθρώπινος νους. Αν όλα είναι άπειρα, χωρίς τέλος, χωρίς χωρικά και χρονικά όρια, αν ακόμη και η ζωή είναι απλώς ένα στάδιο, πριν από ένα άλλο στάδιο, μια άλλη ζωή -εστω και με τη μορφή του θανάτου, τότε τα πάντα είναι ανεξέλεγκτα και πέρα από τα όρια που θέτει ο άνθρωπινος νους.
Αν ο χωροχρόνος είναι άπειρος, τότε είναι άπειρα και όλα όσα σχετίζονται ή συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν. Εμείς και όλα τα έμβια όντα είμαστε μορφές μικρής σχετικά διάρκειας μιας άπειρης ζωής.
Άπειρα είναι επομένως και τα συναισθήματα, άπειρες και οι σκέψεις, άπειρες και οι αφηρημένες έννοιες.
Σε κάποια δεδομένα χωροχρονικά πακέτα αποκτούν ποικιλία και διαφορετικές μορφές και αποχρώσεις, καθώς «εγκλωβίζονται» στα ανθρώπινα συνειδησιακά πεδία.
Έτσι εξηγείται για παράδειγμα και η απέραντη (άπειρη) αγάπη που νιώθουμε για κάποια πρόσωπα : είναι η βαθιά συναίσθηση ότι η αγάπη μας θα συνεχίζεται στο διηνεκές, επ’ άπειρον, ακόμη και μετά το θάνατό μας…[27/6/2018]
Η επούλωση των συναισθηματικών τραυμάτων
Τέσσερις είναι οι βασικοί λόγοι που προκαλούν συναισθηματικά τραύματα- εξίσου σοβαρά με τα σωματικά : η μοναξιά, η απώλεια, η απόρριψη και η αποτυχία.
Η αντίδραση στη μοναξιά είναι η ενεργή κοινωνική ζωή, η εξαναγκασμένη συνύπαρξη με ανθρώπους που νομίζουμε ότι δεν ενδιαφέρονται πολύ για εμάς, ξεχνώντας ότι το αίσθημα της μοναξιάς είναι καθαρά υποκειμενικό.
Η απώλεια αντιμετωπίζεται με την εστίαση στις θετικές πλευρές της ζωής και την απόλαυση των καθημερινών μικρών χαρών, αλλά και την ευγνωμοσύνη για το δώρο της ίδιας της ζωής.
Η απόρριψη δεν είναι λόγος δυστυχίας, όταν έχουμε αυτοεκτίμηση, όταν δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε αυτούς που μας απορρίπτουν , αλλά αντίθετα προσπαθούμε να ενισχύσουμε τις θετικές πλευρές του εαυτού μας, που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε.
Και η αποτυχία αντιμετωπίζεται με την αποφυγή του αναμασήματος των λόγων που οδήγησαν σε αυτήν και την αυτόματη οριοθέτηση νέων στόχων. Αρκεί να εστιάσουμε την προσοχή μας για δύο λεπτά σε κάτι ευχάριστο και αισιόδοξο, για να τη διαλύσουμε και να την εξαφανίσουμε από το οπτικό μας πεδίο…
Ας αρχίσουμε λοιπόν να φροντίζουμε την ψυχολογική μας υγεία, όπως ακριβώς τη σωματική ! Ας κάνουμε τον εαυτό μας έναν πολύ καλύτερο φίλο, που θα μας στηρίζει και θα μας συμπαραστέκεται και δε θα συνεχίσει να είναι ο εκνευριστικός κυκλοθυμικός σύντροφος ![26/6/2018]
To κβαντικό φαινόμενο της σήραγγας
To κβαντικό φαινόμενο σήραγγας είναι άλλο ένα παράξενο φαινόμενο που συμβαίνει στον κβαντικό κόσμο. Επιτρέπει στα σωματίδια του μικρόκοσμου να «διεισδύουν» διαμέσου φραγμάτων δυναμικής ενέργειας και να διαπερνούν υλικές επιφάνειες απαγορευμένες για τα κλασικά σωματίδια. Το φαινόμενο εξηγήθηκε για πρώτη φορά από τον Gamow το 1927 και έχει αποδειχθεί πειραματικά.
Αν υποθέσουμε λοιπόν, ότι η σκέψη και η συνείδηση είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, αν υποθέσουμε ότι κάποια φωτόνια (τα στοιχειώδη σωματίδια της ηλεκρτρομαγνητικης ακτινοβολίας) εκπέμπονται στη διάρκεια αυτής της ακτινοβολίας, εισδύουν και εγγράφονται στους νευρώνες ενός στοχευμένου συνειδησιακού πεδίου, ενός άλλου δηλαδή εγκεφάλου μέσω του φαινομένου της σήραγγας, μπορούμε να εξηγήσουμε την επίδραση που ασκείται στη σκέψη και στη συνείδηση αυτών των υποκειμένων -δεκτών.
Έτσι ίσως εξηγείται η φυσική εξήγηση κατανόησης της σκέψης των άλλων και μάλιστα – κάποιες φορές- με εκπληκτική ακρίβεια.
Τα εκπεμπόμενα φωτόνια διεισδύουν και αλληλεπιδρούν μέσω της σήραγγας δημιουργώντας κοινές σκέψεις, κοινά συναισθήματα και κοινές εμπειρίες.
Έτσι ίσως προκύπτει το υπέροχο συναίσθημα της συναδέλφωσης και της κοινής ψυχικής και πνευματικής εμπειρίας…[13/6/2018]
Το άγχος
Το άγχος προκύπτει από την εγωιστική εμμονή μας να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε το μέλλον. Όταν καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι αδύνατον, το άγχος χάνεται σαν τις σαπουνόφουσκες ανάμεσα στα χέρια των παιδιών…[12/5/2018]
Η παγίδα της απόλυτης βεβαιότητας
Η απόλυτη βεβαιότητα είναι μια ύπουλη παγίδα. Τίποτα δεν ισχύει απόλυτα και τίποτα δεν είναι βέβαιο. Τα πάντα αιωρούνται στη σφαίρα της αβεβαιότητας και τα πάντα χρωματίζονται από την ξεχωριστή ματιά του καθενός. Αυτή η νοητική αποχαύνωση είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του και το μαγικό χάρισμα που τον κάνει μοναδικό και ανεπανάληπτο…[26/5/2018]
Το τέλειο σημείο ισορροπίας
Είναι εντελώς ουτοπικό να πιστεύουμε πως η ζωή μας θα φτάσει κάποτε σε ένα τέλειο σημείο ισορροπίας ή αλλιώς σε μια ιδανική κατάσταση. Εξελίσσεται διαρκώς αλλάζοντας τις σταθερές, τις αρχές και τους νόμους της. Η φυσική επιλογή και η προσαρμοστικότητα δε βρίσκουν πιο αξιόπιστη εφαρμογή από τη διαρκή μεταβολή που υφίσταται η ζωή μας. Οι αρχές, οι αξίες, οι πεποιθήσεις, η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία μας μεταβάλλονται διαρκώς, κάθε φορά που μεταβάλλεται έστω και ελάχιστα μια «σταθερά» που τις διαμορφώνουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Η αδιάκοπη αυτή μεταβολή δεν είναι μια σύμφυτη αδυναμία μας. Δεν είναι μια εγγενής αταξία. Είναι απλώς η απόδειξη ότι τα πάντα στον κόσμο μας αλλάζουν. Και θα ήταν προκλητικά παράδοξο να μην άλλαζαν τα υποκείμενα που θέτουν το μέτρο των πάντων, δηλαδή εμείς…[18/6/2018]
Ο εσωτερικός χωροχρόνος
Η Θεωρία της Σχετικότητας (Albert Einstein), εξηγεί τη «μοναδικότητα» (Roger Penrose), το σημείο μέσα σε μια μαύρη τρύπα, όπου ο χωροχρόνος παύει να υπάρχει. Μια μαύρη τρύπα έχει τόσο μεγάλη πυκνότητα μάζας και καμπυλώνει τόσο πολύ το χωροχρόνο, ώστε το βαθούλωμα που δημιουργεί είναι τόσο βαθύ, και τελικά ο χωροχρόνος σχίζεται. Ο Stephen Hawking έλεγε ότι μετά το σχίσιμο ακολουθεί μια μεγάλη έκρηξη χάρη στην οποία ξαναγεννιέται ένα ολοκαίνουριο σύμπαν, αφού από τη «μοναδικότητα», το σημείο μηδέν, ξαναγίνονται όλα από την αρχή. Το σύμπαν δηλαδή είναι κυκλικό. Αναδημιουργείται από απανωτές μεγάλες εκρήξεις, αφού πρώτα μια τεράστια μαύρη τρύπα ρουφήξει αρκετά από τα συστατικά του (γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες). Ένα μεγάλο κοσμικό φαγοπότι, που καταλήγει σε… βαρυστομαχιά και έκρηξη εμετού.
Κάτι παρόμοιο όμως, δε συμβαίνει και στον άνθρωπο ; Ο καθένας από εμάς συγκεντρώνει σε απίστευτη πυκνότητα και συσσωρεύει μέσα του εμπειρίες, ιδέες, συναισθήματα. Είναι οι ατομικές μαύρες τρύπες του. Ο εσωτερικός του χωροχρόνος βαθαίνει και καμπυλώνεται τόσο πολύ, που τελικά «σχίζεται». Από το «σχίσιμο» αυτό προκύπτει μια νέα έκρηξη δημιουργικότητας• ένα νέο «σύμπαν» καινούριων ενδιαφερόντων και πρωτόγνωρων εμπειριών. Και όπως το σύμπαν συνεχίζει τη ζωή του ρουφώντας σε μαύρες τρύπες τον εαυτό του, αναδημιουργώντας από την αρχή τα συστατικά του, έτσι και ο άνθρωπος διατηρεί το ενδιαφέρον του για τη ζωή, τη νοηματοδοτεί και επομένως την παρατείνει, όταν καταφέρνει να αναζωογονεί τον εαυτό του, δίνοντας με την παιδεία του την απαιτούμενη βαρύτητα σε ό,τι σκέφτεται, αισθάνεται και κυρίως σε ό,τι πράττει…[6/6/2018]