Η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή που ζούμε στο παρόν και αυτή ελάχιστης διάρκειας και ασήμαντης επιρροής στη ζωή μας. Κάθε στιγμή που περνάει αποκτά την αγωνιώδη συνθήκη να εγγραφεί στη μνήμη, για να είναι διαθέσιμη και πρόσφορη για βολική επεξεργασία.
Κάθε επιστροφή στο παρελθόν είναι μια διαφορετική εκδοχή των γεγονότων και των συμβάντων, μια διαφορετική ερμηνεία τους.
Το παρελθόν δεν είναι ένας ολοκληρωμένος πίνακας, ένα έκθεμα μουσείου, ένα τελειωμένο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα. Είναι ένα παλίμψηστο, ένα χειρόγραφο, που γράφεται και ξαναγράφεται καθ’ υπόδειξη της δημιουργικής φαντασίας μας.
Όταν θυμάμαι, στην πραγματικότητα πιάνω στο χέρι τη γραφίδα μου και ξαναγράφω μια παραλλαγή του παρελθόντος, άλλοτε αφαιρώντας ή συμπληρώνοντας και άλλοτε αυτοσχεδιάζοντας ελεύθερα και παιχνιδιάρικα.
Μόνον έτσι έχουν νόημα οι αναμνήσεις. Διαφορετικά, θα ήταν μόνιμες πηγές πόνου και θλίψης, είτε για τα ωραία και ευχάριστα που πέρασαν, είτε για τα οδυνηρά που άφησαν ανοικτές πληγές και τραύματα…
Πίνακας : Salvador Dali, “Ravel’s Bolero”, 1946