Στη μεγάλη βιβλιοθήκη της ζωής μεγαλύτερη αξία δεν έχουν ίσως οι τόμοι της πολύχρωμης εγκυκλοπαίδειας, αλλά τα μικρά σημειώματα, τα σφηνωμένα ανάμεσα στα σώματα των βιβλίων, που στριμώχνονται και διαγκωνίζονται για να κερδίσουν ένα άγγιγμα των δαχτύλων μας.
Τα μεγάλα βιβλία ανοίγουν δρόμους, αλλά τα σημειώματα μας βοηθούν να τους επιλέξουμε. Αυτά τα μικρά, ξεχασμένα απομεινάρια της ζωής μας, τα ξέφτια των επιλογών μας είναι οι οδοδείκτες, για να τους βαδίσουμε.
Αλλά κι εκείνα τα ξεχασμένα, που δε διαβάστηκαν ποτέ με προσοχή, που δεν τα δόθηκε η σημασία που θα έπρεπε, θα χάσκουν πάντα ορφανά, γεμάτα ανεκπλήρωτες υποσχέσεις…[16/11/2018]
Η Θεωρία της Σχετικότητας περισσότερο από κάθε άλλη μας χάρισε τη δυνατότητα να ορίζουμε τον κόσμο μας με βάση τις σχέσεις που διαμορφώνονται μεταξύ μας στο κοινωνικό πλαίσιο. Εφόσον ο χώρος και ο χρόνος είναι μεγέθη σχετικά, εφόσον ακόμη και στον μικρόκοσμο οι κινήσεις και η ενέργεια των σωματιδίων της ύλης καθορίζονται από την υπάρχουσα αλληλεπίδραση μεταξύ τους, τα πάντα είναι σχετικά και αλληλεπιδρώμενα. Οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε περισσότερο από τον αντικατοπτρισμό στα μέτρα των αισθήσεών του, των σχέσεων που αναπτύσσουν στο χωροχρόνο, καθώς κινούνται και ανταλλάσσουν την ενέργειά τους μέσα στο κοινωνικό τους πεδίο. Το ζήτημα επομένως, δεν είναι η ερμηνεία των σχέσεων αυτών, η κωδικοποίηση του χαοτικού πλέγματος που καθορίζει τη φύση μας, αλλά η παραδοχή της αναπόδραστης τροχιάς μας γύρω από τους άλλους και η όσο το δυνατόν πιο απαλή ώσμωση με τις δικές τους τροχιές…
Το χρονικό συνεχές είναι ίσως η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του ανθρώπου. Ακόμη και η ελάχιστη στιγμή της συνείδησης μιας πραγματικότητας διαδέχεται μιαν άλλη, την ίδια στιγμή που παρεμβάλλονται ανάμεσά της αμέτρητοι και απροσδιόριστοι παράγοντες.
Ποια βάση να δώσει κανείς στην αίσθηση ότι ζει μια συνεχή και αδιάσπαστη ροή των πραγμάτων , όταν αυτή καθορίζεται και κατευθύνεται από άπειρες παρεμβολές του όλου ;
Τα πάντα γύρω μας συμπλέουν και αναδιατάσσονται διαρκώς, δημιουργώντας μονάχα την ψευδαίσθηση μιας πραγματικότητας. Ακόμη και όταν με τις πράξεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα οδηγούμε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση, το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών μας παραμένει αβέβαιο, όπως ακριβώς οι νότες αποτελούν τη διαδοχή μιας μουσικής σύνθεσης, που είναι συνήθως ανάλογη με τις προθέσεις του δημιουργού της. Το μέγεθος της χρονικής διάσπασης είναι όμως τέτοιο, ώστε είναι αδύνατο να προβλέψουμε τα αποτελέσματα της επίδρασής της.
Ας απολαύσουμε λοιπόν, τη μουσική αρμονία της πραγματικότητας και ας αφήσουμε το χρονικό συνεχές να κάνει τα παιχνίδια του… [31/10/208]