0
0
Read Time:1 Minute, 19 Second
Το τραγούδι του Λεωνίδα Μπαλάφα και το βίντεο-κλιπ που το συνοδεύει είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η τέχνη μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα και επικίνδυνα μονοπάτια. Καλογυρισμένο και συμπαθητικό, σε ωθεί να το παρακολουθήσεις και να αφουγκραστείς το εύληπτο μήνυμά του. Ωστόσο, εξομοιώνει όλους τους πολιτικούς και τους παρουσιάζει ως ένα σύνολο κομματικών “αποβρασμάτων” και χυδαίων πολιτικάντηδων που νοιάζονται μόνο για την εκλογή τους και το προσωπικό συμφέρον τους. Οι απλοί άνθρωποι του λαού δεν τους εμπιστεύονται και η άρνησή τους να δεχτούν τα ψέματα που τους σερβίρουν, τους οδηγούν τελικά με τη στάση τους ακόμη και στο φυσικό θάνατο.
Επικίνδυνες αναγωγές και επικίνδυνα εύκολα εξομοιώσεις. Η Δημοκρατία όμως, στηρίζεται στους πολιτικούς και η κοινωνία βασίζεται στην άσκηση της πολιτικής από φυσικά πρόσωπα. Αν υποκύψουμε στην ευκολία της καταδίκης του συνόλου των πολιτικών, αν δεχτούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι ίδιοι, οδηγούμαστε μαθηματικά στην απαράδεκτη απαξίωση της πολιτικής και εντέλει στο φασισμό.
Το ζητούμενο δεν είναι μέσα από συναισθηματικές εξάρσεις, πικρίες, απογοητεύσεις και δικαιολογημένη αγανάκτηση να “τιμωρήσουμε” το σύνολο των πολιτικών, αλλά να βρούμε αυτούς που πραγματικά αξίζουν να μας εκπροσωπούν, γιατί αλλιώς, αν αφήσουμε το συναίσθημα να κυριαρχήσει, ρίχνουμε νερό στο μύλο όσων απεργάζονται τη χειραγώγηση και την πλήρη υποδούλωσή μας. Γιατί άλλο πράγμα είναι η εκτόνωση μιας συναισθηματικής φόρτισης μέσω ενός βίντεο-κλιπ, και άλλο πράγμα είναι ο καθημερινός αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου μας. Κι αυτά, μόνον με την επιλογή των αξιότερων πολιτικών επιτυγχάνεται και όχι με την απαξίωση της πολιτικής, που ισοδυναμεί τελικά με τη δική μας καταδίκη σε “θάνατο”…
Επικίνδυνες αναγωγές και επικίνδυνα εύκολα εξομοιώσεις. Η Δημοκρατία όμως, στηρίζεται στους πολιτικούς και η κοινωνία βασίζεται στην άσκηση της πολιτικής από φυσικά πρόσωπα. Αν υποκύψουμε στην ευκολία της καταδίκης του συνόλου των πολιτικών, αν δεχτούμε ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι ίδιοι, οδηγούμαστε μαθηματικά στην απαράδεκτη απαξίωση της πολιτικής και εντέλει στο φασισμό.
Το ζητούμενο δεν είναι μέσα από συναισθηματικές εξάρσεις, πικρίες, απογοητεύσεις και δικαιολογημένη αγανάκτηση να “τιμωρήσουμε” το σύνολο των πολιτικών, αλλά να βρούμε αυτούς που πραγματικά αξίζουν να μας εκπροσωπούν, γιατί αλλιώς, αν αφήσουμε το συναίσθημα να κυριαρχήσει, ρίχνουμε νερό στο μύλο όσων απεργάζονται τη χειραγώγηση και την πλήρη υποδούλωσή μας. Γιατί άλλο πράγμα είναι η εκτόνωση μιας συναισθηματικής φόρτισης μέσω ενός βίντεο-κλιπ, και άλλο πράγμα είναι ο καθημερινός αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου μας. Κι αυτά, μόνον με την επιλογή των αξιότερων πολιτικών επιτυγχάνεται και όχι με την απαξίωση της πολιτικής, που ισοδυναμεί τελικά με τη δική μας καταδίκη σε “θάνατο”…
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %