0
0
Read Time:39 Second
Έπειτα από πολλά χρόνια είδα ξανά το αριστουργηματικό “Τελευταία έξοδος : Ρίτα Χέιγουορθ” (The Shawshank Redemption, 1994) και ένιωσα και πάλι εκείνη την καθαρτήρια δύναμη που μόνον το θέατρο και ο κινηματογράφος μπορούν να προσφέρουν.
Δυόμιση περίπου ώρες μελαγχολικής έντασης πέρασαν χωρίς ούτε μια στιγμή να χάνεται η προσοχή από τις άψογες σεκάνς (με αρχιτεκτονική δομή αρχής, μέσης και τέλους), την εξαιρετική ψυχογραφία των ηρώων και τη στιβαρή- στα όρια του ψυχοπλακώματος- σκηνοθεσία. Το τέλος είναι ένα από τα πιο λυτρωτικά στην ιστορία του κινηματογράφου και σε αφήνει με τη γεύση της μυσταγωγίας και την αίσθηση της πληρότητας σε σκέψεις και συναισθήματα.
Ένα κινηματογραφικό επίτευγμα από εκείνα που απαιτούν την επανάληψη της εμπειρίας του σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να μην ξεχνάς την ανεξάντλητη δύναμη της ελπίδας, της ελευθερίας και της φιλίας…
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %