Η νέα γυναικοκτονία στην Κρήτη ανασύρει και πάλι στην επιφάνεια το πρόβλημα των κακοποιητικών συμπεριφορών σε ένα ζευγάρι, που δεν περιορίζονται μόνο στη σωματική βία, αλλά και στην λεκτική και ψυχολογική.
Δυστυχώς αυτές οι κτητικές και κακοποιητικές συμπεριφορές που οδηγούν συχνά στο έγκλημα ξεκινούν από ήπιες κακές συμπεριφορές, σταδιακά κλιμακώνονται και τελικά οδηγούν στην παγίδευση του θύματος σε ένα σχεσιακό περιβάλλον αποπνικτικό και γεμάτο φόβο.
Το πρόβλημα μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο, όταν φαινόμενα χειριστικής και βίαιης -ψυχολογικής αρχικά- συμπεριφοράς παρατηρούνται σε νέα παιδιά, σε εφήβους που τώρα ξεκινούν την ερωτική τους ζωή. Η ζήλεια (έστω για ένα “ανάρμοστο” βλέμμα σε άλλον), η καχυποψία (έστω για μια συνάντηση με παρέα φίλων), τα παράπονα για την καθυστέρηση απάντησης σε ένα μήνυμα, η ανάρτηση μιας φωτογραφίας στο facebook ή στο Instagram, που θεωρείται προκλητική ή απλώς μη αρεστή και πολλά άλλα, οδηγούν σταδιακά σε μόνιμες εντάσεις, απειλές, ψυχολογική πίεση για απομόνωση από συναναστροφές με φίλους, πρόκληση ενοχών και τελικά σε μια σχέση όχι ερωτική, αλλά ιδιοκτησιακή. Μια αντίληψη που γίνεται πεποίθηση και ριζώνει μέσα στον ψυχισμό τους και ακολουθεί τα νέα παιδιά ως συμπεριφορά και στην ενήλικη ζωή τους, όταν πια η σχέση τους ωριμάζει και οδηγεί ενδεχομένως στον γάμο. Στη φάση αυτη εισέρχονται και άλλοι παράγοντες πολύ συχνά, κοινωνικοί (ειδικότερα σε μικρές, επαρχιακές, κλειστές κοινωνίες), επαγγελματικοί, οικονομικοί, προσωπικοί, που επιτείνουν το πρόβλημα και σε κρίσιμες στιγμές το οξύνουν.
Τα αποτελέσματα αυτής της ζοφερής κατάστασης δεν είναι- ευτυχώς- πάντα η βία και η δολοφονία. Αλίμονο αν ήταν έτσι ! Είναι όμως πολύ θλιβερό να βλέπει κανείς γύρω του νέα παιδιά, που, αντί να χαίρονται την πρώιμη φάση της ερωτικής ζωής τους, να αναλώνονται σε εντάσεις και να δηλητηριάζουν τις σχέσεις τους με συμπεριφορές κακοποιητικές και “αθώες” ή “παιχνιδιάρικες”, οι οποίες αρχικά έχουν τον μανδύα της ενδεδειγμένης -“μοδάτης” συμπεριφοράς, αλλά με τον καιρό εξελίσσονται σε καταστάσεις πολύ αρνητικές, αρρωστημένες και βίαιες.
Δεν είμαι ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος και ίσως είμαι υπερβολικός στις εκτιμήσεις και στα συμπεράσματά μου. Αλλά δεν ξεχνώ ποτέ και τα λόγια του Σέξπιρ : “μέσα στην υπερβολή υπάρχει πάντα μια δόση αλήθειας”…