Όλα είναι ομιχλώδη και θολά, όταν δεν είναι καθαρή η ματιά, όταν το διάφραγμα της όρασης δε λειτουργεί σωστά. Δε φταίει η ομίχλη, η βροχή και η καταχνιά. Φταίει το πέπλο της μελαγχολικής παραδοχής ότι τα πάντα δεν είναι ούτε διάφανα, ούτε καθαρά. Φταίει η αδυναμία μας να αρνηθούμε να πληρώσουμε τα θηρία, που ζητούν λύτρα από τα κρυφά μας μυστικά…[22/1/2018]
Κάποιες φορές ο χρόνος διαστέλλεται και τα ζωντανά μαλακά κύτταρα γλιστρούν στο χώμα και στο υπέδαφος μιας βαθιάς συγκίνησης και γίνονται ρίζες. Με τον καιρό, τρέφονται από το λίπασμα των αναμνήσεων και των υγρών ανασασμών, απλώνουν και βαθαίνουν • και είτε γίνονται καρποφόρα αειθαλή δέντρα, είτε μνημεία μιας ισόβιας θλίψης…[20/1/2018]
Το πιο «παρεξηγημένο» φυσικό φαινόμενο είναι ο αέρας. Ξηλώνει, σπάζει, σκορπίζει, τρελαίνει, εκνευρίζει, σκονίζει- ξεσκονίζει, καθαρίζει, δροσίζει, σφυρίζει, ψιθυρίζει, λυγίζει τα κλαδιά και τα αδύναμα σκαριά, φουσκώνει τα πανιά και τα μυαλά και άλλα πολλά.
Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού είναι ανακουφιστικός, όταν φυσάει γλυκός και απαλός. Και όταν λυσσομανάει άγριος και δυνατός, είναι απεχθής και μισητός.
Δεν είναι πάντα αρεστός • αρκεί να είναι προσαρμόσιμος κι αυτός στα μέτρα που ορίζει ο υπερτροφικός του ανθρώπου εαυτός…[18/1/2018]
Η σκέψη είναι θάλασσα. Σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, σε παραδείσια νησιά, σε άγνωστα και γνώριμα λημέρια.
Απλώνεται και ανοίγει τους ορίζοντες, εισχωρεί στους πιο απόκρυφους κόλπους, γεμίζει όλα τα κενά. Θρέφει και ανατρέφει τέρατα, σειρήνες και θεριά.
Όταν είναι ήρεμη, σε γαληνεύει. Όταν είναι φουρτουνιασμένη, προκαλεί ναυάγια και ναυτία. Με την παλίρροια πνίγει τις εύφορες ακτές και με την άμπωτη αποκαλύπτει τις ξέρες που φυτρώνουν σε απάνεμα λιμάνια. Μέσα στην απεραντοσύνη της μπορεί με ευκολία να χαθείς · και να σωθείς από τη μοναξιά του κόσμου…[16/1/2018]
Δεν είναι πάντοτε η καλύτερη λύση. Κάποτε μάλιστα, δηλώνει αδυναμία και άλλοτε έκδηλη αγανάκτηση και υποδόριο θυμό. Γίνεται η έκρηξη μιας συνειδητής ντροπής. Σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί ως καταπακτή μιας χειμαρρώδους συναισθηματικής φόρτισης και σε κάποιες άλλες είναι απλώς η φωνή της λογικής. Αν και δε σφραγίζεται εύκολα πίσω από τα χείλη, είναι συχνά η κραυγή της απελπισίας, του αδόκητου πόνου και του ακατανόητου παραλογισμού : η σιωπή…[15/1/2018]
Τίποτα δεν υπάρχει όπως είναι, αλλά όπως νομίζουμε ότι είναι. Σημασία δεν έχει τί βλέπουμε, αλλά πώς το βλέπουμε. Όσο περισσότερα είναι τα φίλτρα που χρησιμοποιούμε, για να ερμηνεύσουμε τα πράγματα, τόσο πιο σύνθετα και πολύπλοκα μας φαίνονται.
Μόνο που τα «φίλτρα» μας λειτουργούν ανεξάρτητα από το συνειδησιακό μας πεδίο, δρουν άναρχα και αυτόνομα από την επιρροή της λογικής μας. Και αυτή είναι μια ακόμη γοητευτική πλευρά του εαυτού μας…[28/1/2018]
Όσοι αναζητούν το χάραμα ψήγματα χαράς στη χαρακιά του ήλιου στον ορίζοντα • όσοι χαζεύουν μαγεμένοι τους χρυσίζοντες χορευτές της σκόνης, καθώς αυτοί εισχωρούν σε σκοτεινό δωμάτιο με τις ακτίνες του φωτός κάτω από τις χαραμάδες της πόρτας και ανάμεσα από τις γρίλιες των παραθύρων, είναι στ’ αλήθεια τυχεροί.
Είναι σκληρά «εκπαιδευμένοι» σε μυστικούς διαύλους της χαράς… [14/1/2018]
Η πιο γλυκιά και βαριά τιμωρία για τον άδικο και σκληρό άνθρωπο είναι να τον κάνεις να νιώσει ντροπή για τη συμπεριφορά του αποδεικνύοντας το λάθος του. Είναι η καλύτερη εκδίκηση. Αρκεί βέβαια, να… νιώθει γενικώς αυτός που αδικεί. Γιατί, αν είναι από εκείνους που αδικούν από συνήθεια, από αλαζονεία ή από κακία, δεν αξίζει να ασχοληθείς έστω και μια στιγμή μαζί του. Θα επαναλάβει την αδικία με την ίδια ευκολία και χωρίς ενδοιασμούς. Ο συνειδητά άδικος εξάλλου, χαρακτηρίζεται και από μια εγγενή ανοησία. Ανόητος ήταν και ανόητος θα παραμείνει… [28/1/2018]
Η ελπίδα στο ανθρώπινο συνειδησιακό πεδίο, άλλοτε… πεθαίνει τελευταία, και άλλοτε «ψάχνει» μια χαραμάδα διαφυγής. Σε κάθε περίπτωση, αποσυμφορεί το θυμικό μας και είναι η βαλβίδα αποσυμπίεσης από τα υπαρξιακά και τα ψυχολογικά μας αδιέξοδα. Ίσως για αυτό αποτελεί το πιο δυνατό όπλο στην καθημερινή μάχη κατά των πιο σκοτεινών δαιμόνων και εμμονών που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Ίσως πάλι για αυτό συνδέεται τόσο εμφατικά με το φως και γίνεται αχτίδα του. Γιατί αυτό με τη σειρά του «χρωματίζει» και μορφοποιεί το εσωτερικό μας χάος…[9/1/2018]
«Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει», έλεγε εκείνος ο Απόστολος Παύλος στην Α’ Επιστολή του Προς Κορινθίους.
Με άλλα λόγια, δε χάνει την αξία της ποτέ. Η δύναμη και η ουσία της παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων.
Η αληθινή αγάπη, όμως •που, όταν προκύπτει, δεν υποκύπτει • που δοκιμάζεται από εντάσεις και αποστάσεις, και υπομένει κρίσεις και επικρίσεις • η αγάπη που κατέχει και, όταν δεν έχει, αντέχει… [12/1/2018]
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι άριστος στην κατασκευή μοντέλων. Ένα φύσημα του ανέμου ή κάποια απόκοσμη σκιά είναι αρκετό υλικό για την κατασκευή μιας ψευδαίσθησης, τόσο αληθοφανούς που να φτάνει στα όρια της βαθιάς πίστης.
Τα μοντέλα που κατασκευάζει στον ύπνο του ονομάζονται «όνειρα» και στον ξύπνιο του «φαντασία». Όταν είναι προσιτά στην ασταθή ιδιοσυγκρασία του, αποκτούν υλική υπόσταση, είτε ως πρόσωπα, καταστάσεις και αντικείμενα υπαρκτά, είτε ως ιδεώδη πλάσματα του νου. Αν τα μοντέλα αυτά είναι ισχυρά και η παρουσία και η επιρροή τους είναι συνεχείς ή έστω περιοδικές, γίνονται τελικά οι ισόβιοι σύντροφοι, οι ειλικρινείς φίλοι ή οι απροσπέλαστοι και ανίκητοι εφιάλτες του… [29/1/2018]