Read Time:1 Minute, 6 Second
Το ρητορικό σχήμα της “λήψης του ζητουμένου”, που πρώτοι οι σοφιστές της αρχαιότητας καλλιέργησαν, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοπείται κάθε φορά για την επικράτηση παραπειστικών επιχειρημάτων. “Λήψη του ζητουμένου” σημαίνει με απλά λόγια ότι κάποιος λαμβάνει ως δεδομένο αυτό που πρέπει πρώτα να αποδειχτεί, ώστε να αποτελέσει βάση για περαιτέρω συζήτηση ή ανάπτυξη επιχειρημάτων. Στόχος είναι η παγίδευση του δέκτη σε άκριτη αποδοχή απόψεων και θέσεων.
Στην Ελλάδα σήμερα, δεν ακούμε τίποτε άλλο σχεδόν από τέτοιου τύπου… επιχειρήματα : “οι πολιτικοί κοιτούν μόνον τα συμφέροντά τους”, “όποιος ασχολείται με την πολιτική, είναι δεδομένο ότι είναι ψεύτης και απατεώνας” και πολλά άλλα τέτοια ωραία…
Αναλόγως, “η νέα συμφωνία είναι νέο μνημόνιο”, “τα νέα μέτρα θα είναι επώδυνα για όλους ανεξαιρετως”, “η κυβέρνηση θα εξαπατήσει κι αυτή, όπως κι όλες οι άλλες το λαό” κ.ά.
Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά μένει πρωτίστως να αποδειχθούν πριν γίνουν αποδεκτά, πέραν του ότι οδηγούν σε λανθασμένες κρίσεις, αφορισμούς, εύκολα συμπεράσματα και σύγχιση του νου, εθίζουν τον άνθρωπο σε μια άκριτη αποδοχή ακραίων και παράλογων θέσεων που καλλιεργούν υπόγεια φασίζουσες γενικεύσεις και σε μια μοιρολατρική στάση ζωής. Κυρίως όμως, ακυρώνουν την ικανότητα διαλεκτικής προσέγγισης των πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, που πρέπει να στηρίζεται αρχικά στην αναζήτηση και επεξεργασία των αιτίων που οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα και όχι στην εξαγωγή εύκολων και αβέβαιων συμπερασμάτων…
Στην Ελλάδα σήμερα, δεν ακούμε τίποτε άλλο σχεδόν από τέτοιου τύπου… επιχειρήματα : “οι πολιτικοί κοιτούν μόνον τα συμφέροντά τους”, “όποιος ασχολείται με την πολιτική, είναι δεδομένο ότι είναι ψεύτης και απατεώνας” και πολλά άλλα τέτοια ωραία…
Αναλόγως, “η νέα συμφωνία είναι νέο μνημόνιο”, “τα νέα μέτρα θα είναι επώδυνα για όλους ανεξαιρετως”, “η κυβέρνηση θα εξαπατήσει κι αυτή, όπως κι όλες οι άλλες το λαό” κ.ά.
Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά μένει πρωτίστως να αποδειχθούν πριν γίνουν αποδεκτά, πέραν του ότι οδηγούν σε λανθασμένες κρίσεις, αφορισμούς, εύκολα συμπεράσματα και σύγχιση του νου, εθίζουν τον άνθρωπο σε μια άκριτη αποδοχή ακραίων και παράλογων θέσεων που καλλιεργούν υπόγεια φασίζουσες γενικεύσεις και σε μια μοιρολατρική στάση ζωής. Κυρίως όμως, ακυρώνουν την ικανότητα διαλεκτικής προσέγγισης των πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, που πρέπει να στηρίζεται αρχικά στην αναζήτηση και επεξεργασία των αιτίων που οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα και όχι στην εξαγωγή εύκολων και αβέβαιων συμπερασμάτων…