0
0
Read Time:1 Minute, 9 Second
Το “Άξιον Εστί” δε χάνει τη αξία του, επειδή το “ερμήνευσε” ο Σάκης Ρουβάς. Ο ποιητικός λόγος του Ελύτη και η μουσική του Θεοδωράκη δεν αλλοιώνονται από τη φωνή ενός ποπ-σταρ. Με ανάλογο τρόπο δεν υποβαθμίζεται ο λόγος του Σοφοκλή ή του Σέξπιρ, όταν ένας τηλεοπτικός αστέρας βαπτίζεται από τα μίντια “μεγάλος τραγωδός”, επιεδή έπαιξε στον “Οιδίποδα Τύραννο” ή στον “Άμλετ”. Το πρόβλημα βρίσκεται στην πρόσληψη του έργου. Στο πώς δηλαδή προσλαμβάνουν οι νέοι θεατές ή ακροατές τα διαχρονικά αυτά έργα και στο αν έχουν την κριτική ικανότητα και το πολιτισμικό υπόβαθρο, για να αναδείξουν την αναμφισβήτητη αξία τους. Γιατί, αν για κάποιο λόγο τα έργα αυτά θεωρούνται κλασικά, είναι γιατί με το πέρασμα των χρόνων καταφέρνουν με τη δύναμη που διαθέτουν να αναβαπτίζονται και να ανανεώνουν τη σχέση τους με το κοινό τους, δηλαδή με τα υποκείμενα που τα προσλαμβάνουν. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι : μπορεί η σύγχρονη γενιά να κρίνει την αξία του “Αξιον Εστί” έστω και με τη…βοήθεια του Ρουβά ή μήπως και αυτό θα χωνευτεί δίπλα στα είδωλα της εποχής, τον Παντελίδη και τον Τσαλίκη ; Πολύ φοβούμαι ότι μάλλον στο μυαλό των περισσότερων νέων που παρακολούθησαν τη συναυλία του Ρουβά, το “Άξιον Εστί” έχει την ίδια αξία με το… “Δεν ταιριάζετε σου λέω”, και η ευθύνη για αυτό βαραίνει όλους εμάς τους μεγαλύτερους που καμωνόμαστε μάλιστα ότι κάποιοι εξ ημών είμαστε και πνευματικοί ηγέτες τους…
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %