Χρόνος είναι, θα περάσει…
by stratilio · 27 Δεκεμβρίου 2018
Ο νέος Χρόνος έρχεται με το σαρδόνιο χαμόγελο της πρώιμης εκδίκησης. Θα μαζέψει πρώτα τις ευχές και τις υποσχέσεις μας και έπειτα θα τις πετάξει με κυνικότητα στο βαθύ πηγάδι του απρόσμενου.
Κάθε ευχή είναι μια πρόκα ματαιοδοξίας στο άυλο κορμί του, και κάθε υπόσχεση ένα παράσημο στο κοστούμι του γελωτοποιού, που τόσο ξεδιάντροπα φοράει.
Από μακριά μοιάζει με λείο αλαβάστρινο άγαλμα, χωρίς προεξοχές και φάλτσα χτυπήματα.
Από κοντά όμως, είναι ένα ψηφιδωτό με τριακόσιες εξήντα πέντε ψηφίδες, που η καθεμία θέλει πολύ κόπο, για να φιλοτεχνηθεί.
Ας μη του δίνουμε μεγάλη σημασία!
Χρόνος είναι, θα περάσει.
Ας μην τον παίρνουμε τοις μετρητοίς!
Γιατί, κάθε φορά που τον μετράμε, ανοίγουμε μια τρύπα επιπλέον στο πιθάρι του χρόνου που μας απομένει…
Οι αρμοί της κοσμικής τάξης
by stratilio · 28 Δεκεμβρίου 2018
Η ζωή μας είναι ένα συνονθύλευμα τυχαίων γεγονότων και περιστατικών. Τίποτα δε γίνεται για κάποιο λόγο ή με κάποιο σκοπό. Αναλώνουμε τις πιο ακμαίες δυνάμεις μας, για να ανακαλύψουμε το σκοπό και το ρόλο μας στην κοσμική τάξη και στη διαπροσωπική αταξία, ενώ την ίδια στιγμή τα πάντα γύρω μας εκτός ελέγχου και πέρα από κάθε λογική «υφαίνουν» τη μοίρα μας. Και όταν αποφασίζουμε να την αλλάξουμε, είναι ήδη πολύ αργά. Οι αρμοί της είναι τόσο στέρεοι, οι κόμποι που διατηρούν τη συνοχή της τόσο σφιχτοί, που είναι αδύνατον να διαρραγούν και επομένως να αποκτήσουν μια άλλη δομή με τη δική μας παρέμβαση…
Πίνακας : Αλέξης Ακριθάκης
Γενική καθαριότητα
by stratilio · 29 Δεκεμβρίου 2018
Σήμερα στο σπίτι έχουμε γενική καθαριότητα.
Γυαλίζουμε τα θολά τζάμια από αναστεναγμούς και δακρυόεντες σφυγμούς.
Σκουπίζουμε όλα τα ροκανίδια και τις σκόνες από λέξεις βαριές και αναμασημένες συλλαβές.
Ξύνουμε και γυαλίζουμε τα πατώματα από τις περιττές τοξίνες και τις προσωπικές ευθύνες.
Αδειάζουμε τα ντουλάπια από τις χαλασμένες κονσέρβες των παθών και τις ντουλάπες από τα μαγεμένα ρούχα και τα καπέλα των εξορκισμών.
Κάνουμε καυσόξυλα τα σκωροφαγωμένα έπιπλα, όπου αναπαύσαμε την υπερτροφική μας αυταρέσκεια, κοιμίσαμε την αλλήθωρη οξυδέρκεια και ακουμπήσαμε τα κλειδιά των ανοιχτών θυρών, τις ομπρέλες των βροχερών ημερών και τους καθρέφτες των εικονικών πνιγμών.
Ξεσκονίζουμε τα ξεχασμένα πολύτιμα αντικείμενα και τα ξαναβάζουμε στη θέση τους.
«Ξεθάβουμε» τα κειμήλια των σταθερών και ανέγγιχτων αρχών και στολίζουμε ξανά τους τοίχους των λυγμών.
Γεμίζουμε μαύρες σακούλες με ονόματα, κάδρα προσώπων, φυλαχτά και εικονίσματα «αγίων» και τις ρίχνουμε στον κάδο των άσπιλων ονείρων .
Ανοίγουμε τα παράθυρα να φύγει η μούχλα της σιωπής και να στεγνώσει η υγρασία της πληγής.
Καλή χρονιά σε όλους !
Πίνακας : Rene Magritte
Θάλασσα ιχνοστοιχείων
by stratilio · 4 Ιανουαρίου 2019
Πλέουμε μάλλον σε μια θάλασσα ανθρώπινων ιχνοστοιχείων. Σε ένα πέλαγος μικρών ποσοτήτων από εκείνους που κάποτε αγγίξαμε, μυρίσαμε ή απλώς ανταλλάξαμε βλέμματα, ήχους και αισθήματα και άφησαν πάνω μας το στίγμα τους σαν τους αόρατους κόκκους της αστερόσκονης. Σε όλο το φάσμα της σκέψης και των πράξεών μας, σε όλες τις συχνότητες της φωνής, σε όλες τις εντάσεις των κινήσεών μας με ένα τρόπο μαγικό και ανεξήγητο στροβιλίζουν τους κόκκους τους και ξαναπαίρνουν τη μορφή τους, άλλοτε αχνή και αμυδρή, και άλλοτε με όλα τα χαρακτηριστικά της αδρά και αναλλοίωτα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την έντονη παρουσία δίπλα μας εκείνων που χάθηκαν ή έφυγαν από κοντά μας ; Στέκονται κοντά μας, περπατούν μαζί μας, ακούμε τις φωνές τους. Κάποιες φορές αισθανόμαστε το άγγιγμα τους. Κάποιες άλλες νιώθουμε την αύρα τους να μας αγκαλιάζει. Κάποιες φορές έρχονται και φεύγουν σιωπηλά και γρήγορα σαν ενοχλημένοι επισκέπτες. Κάποιες άλλες γίνονται οι επίμονοι ανακριτές των ξεχασμένων υποσχέσεων που κάποτε τους δώσαμε…
Πίνακας : Vincent Van Gogh
Παρά φύση εμμονή
by stratilio · 2 Ιανουαρίου 2019
Η διαρκής και επαναλαμβανόμενη επιστροφή, είτε στο «καλό», είτε στο «κακό» παρελθόν είναι μια… παρά φύση ανθρώπινη εμμονή.
Η πραγματική επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη, γιατί το βέλος του χρόνου έχει φορά μόνον προς το μέλλον. Η επιστροφή στο παρελθόν συμβαίνει μόνον σε ένα φαντασιακό επίπεδο, όπου υπάρχει η τάση να εξιδανικεύεται κάθε ευχάριστη ανάμνηση, να απομυθοποιείται κάθε δυσάρεστη, αλλά δεν προσφέρει καμία δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων και επανακαθορισμού των δεδομένων και των συνθηκών του.
Η προσκόλληση στο παρελθόν ναρκοθετεί με βίαιο τρόπο τη φυσική τάση του ανθρώπου να ονειρεύεται και να ελπίζει. Η τάση αυτή- όπως και το βέλος του χρόνου- έχει πάντα διεύθυνση στο μέλλον. Τρέφεται και μεγαλώνει με τα υλικά του παρόντος, όχι του παρελθόντος. Ό,τι πέρασε, ίσως να μη διαγράφεται και ίσως πάλι να μην ξεχνιέται. Είναι όμως αδύνατο να αλλάξει. Είναι χρήσιμο ορισμένες φορές να επιστρέφουμε στο παρελθόν σε ένα φαντασιακό επίπεδο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πραγματική ζωή βρίσκεται στο παρόν που «τρέχει» τώρα και στο μέλλον, το ανεξερεύνητο ξέφωτο που μας προσμένει…
Πίνακας : Νίκος Εγγονόπουλος