Ο ηδονικός βίος του ανθρώπου, ο απαλλαγμένος από τον σωματικό και ψυχικό πόνο, είναι σύμφωνα με τον Επίκουρο (341-270 π.Χ.), ο σκοπός της ζωής. Αυτός ο βίος επιτυγχάνεται με την αταραξία του νου, η οποία με τη σειρά της επιτυγχάνεται με τη σωστή αντίληψη για τους θεούς, ότι δηλαδή δεν επηρεάζουν τη ζωή μας, την αποβολή του άγχους του θανάτου και τη σωστή κατανόηση της ηδονής και του πόνου.
Οι προϋποθέσεις του ηδονικού βίου είναι : η φρόνηση (η συνετή ζωή), η εντιμότητα και η δικαιοσύνη. Όλα τα παραπάνω διασφαλίζονται από τις ορθές πράξεις μας. Και για να πράττουμε σωστά, πρέπει : πρώτον, να έχουμε ορθή αντίληψη του κόσμου δείχνοντας εμπιστοσύνη στις αισθήσεις και στα συναισθήματά μας, δεύτερον, να είμαστε σίγουροι ότι κάθε πράξη μας θα παράγει ηδονή και όχι πόνο και τρίτον, να περιβαλλόμαστε από φίλους, δηλαδή αγαπημένα πρόσωπα, γιατί μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον πραγματώνεται η ηδονικός βίος στην ιδανική του μορφή…
Η ανθρώπινη ευτυχία προϋποθέτει για τον Επίκουρο, την αταραξία του νου. Η τελευταία επιτυγχάνεται (και) με την απουσία του φόβου του θανάτου. Η υποτιθέμενη τιμωρία μετά τον θάνατο και η απώλεια των ηδονών της ζωης μάς προκαλούν τρόμο.
Ο θάνατος, ισχυρίζεται ο Επίκουρος, δεν μας αφορά, γιατί σημαίνει την παύση κάθε συνειδητής ηδονής, με την έννοια της αποφυγής του σωματικού και ψυχικού πόνου. Επιπλέον, αν και φοβόμαστε τον θάνατο και τον υπολογίζουμε ως κάτι επίπονο, θα έπρεπε απλώς να σκεφτόμαστε ότι “όσο ζούμε, ο θάνατος είναι απών, και όταν έλθει, εμείς δε θα είμαστε εκεί για να τον καταλάβουμε”.
Πρέπει λοιπόν, να απαλλαγούμε από το άγχος και τον φόβο του θανάτου, για να απολαύσουμε τη ζωή μας, της οποίας η ηδονή (η απαλλαγή δηλαδή από τον πόνο) είναι η αιτία και ο σκοπός της.
Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό, είναι να συλλέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες ηδονικές στιγμές στη ζωή μας (να αποφεύγουμε καθετί που προκαλεί σωματικό και ψυχικο πόνο), ώστε από αυτές να αντλήσουμε τη δύναμη, για να λυτρωθούμε από την επίπονη αναμονή του θανάτου. Όσο πιο πλούσιοι σε ευχάριστες εμπειρίες γινόμαστε, τόσο διώχνουμε μακριά, όχι τον ίδιο τον θάνατο, αλλά την εσφαλμένη εντύπωση των δεινών που δήθεν θα επιφέρει…