Barcelona t’estimo!

Στο συνοικιακό tapas bar, όπου λαίμαργα απολαμβάνουμε τους μεζέδες μας, τηλεόραση δεν υπάρχει, όμως οι ιαχές θριάμβου που ακούγονται από τη μία άκρη της πόλης ώς την άλλη δεν ξεγελούν κανέναν: η Μπαρτσελόνα μόλις πέρασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πληρώνουμε και φεύγουμε, το μαγαζί αδειάζει. Το ανθρώπινο λεφούσι ξεχύνεται στους δρόμους, το πανηγύρι ξεκινά, όλη η πόλη δίνει ραντεβού στην Ομόνοια -εεε, συγγνώμη, στην Pla?a Catalunya ήθελα να πω- για ένα πάρτι που θα κρατήσει ώς το πρωί.
Εννιά χρόνια είχα να έρθω στη Βαρκελώνη, λίγες ώρες μετράω στην πόλη και την (ξανα)ερωτεύομαι. Στα 22 μου είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως εδώ θα ζήσω στο εξής. «Και γιατί δεν το δοκιμάζεις τώρα;» με παρακινεί ο Ζουάν, ζαλισμένος από χαρά για τη νίκη της ομάδας του, εμφανώς ικανοποιημένος που στα λόγια έστω προτίμησα την πόλη του έναντι της αιώνιας αντιπάλου, Μαδρίτης.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού λοιπόν, αντί να μπαινοβγαίνω σε μουσεία και να κάνω sightseeing, άρχισα να ψάχνω τη «δική μου» γειτονιά. Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως βρήκα μόνο μία.
Να ‘ναι καλά οι Βαρκελωνέζοι που συνάντησα στο δρόμο μου – βάλθηκαν να μου καταρρίψουν (ή έστω να μου δικαιολογήσουν) κάμποσα στερεότυπα που τους αφορούν. Σαφώς ψυχρότεροι και πιο κλειστοί από τους υπόλοιπους Ισπανούς θεωρούνται οι Καταλανοί, ολίγον -έως πολύ- τσιγκούνηδες και εργασιομανείς τούς αποκαλούν οι Μαδριλένοι. «Ως ένα βαθμό ισχύουν όλα αυτά, αλλά τίποτα δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο», μου λέει ο Πάμπλο Κάνο, ιδιοκτήτης ξενοδοχείου στην carrer Bonavista, το δρόμο όπου συναντώνται δύο συνοικίες-κοσμήματα της Βαρκελώνης, η μποέμικη Gracia με το αριστοκρατικό L’ Eixample. «Αν υπάρχει μια λέξη που περιγράφει την ιδιοσυγκρασία μας, είναι η καταλανική «el seny», που θα πει κοινή λογική.
Είμαστε μετριοπαθείς, διακριτικοί, χαμηλών τόνων. Στην κουλτούρα μας συνιστά κακογουστιά και έλλειψη αγωγής το να μιλάς για το χρήμα ή να δείχνεις πως έχεις πολλά λεφτά. Μην ξεχνάς ότι η Καταλωνία είναι αισθητά πλουσιότερη από τον ισπανικό Νότο». Για να νιώσεις το σφυγμό της πόλης, πρέπει να αφιερώσεις λίγο χρόνο ώστε να καταλάβεις τους ανθρώπους της.

Παρέα με τον Πάμπλο κατηφορίζουμε τη Ράμπλα, τον χιλιοφωτογραφημένο πεζόδρομο της πόλης που ξεκινά από την Pla?a Catalunya και καταλήγει στο Παλιό Λιμάνι, στο άγαλμα του Κολόμβου. Ο Λόρκα έλεγε πως «είναι ο μοναδικός δρόμος στον κόσμο που θα ευχόταν να μην τέλειωνε ποτέ», όμως σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, φέρνοντας μικροπωλητές κάθε λογής και street performers να πολιορκούν το ενδιαφέρον των επισκεπτών. «Στη Ράμπλα περπατούν μόνο οι τουρίστες.
Εμείς απλώς τη… διασχίζουμε βιαστικά», μου εξηγεί ο Πάμπλο, προτού χαθούμε στα στενά της Γοτθικής συνοικίας. Δαιδαλώδεις λαβύρινθους σχηματίζουν τα μεσαιωνικά σοκάκια της παλιάς πόλης, που συχνά-πυκνά καταλήγουν σε μικρές ή μεγαλύτερες πλατείες, τις οποίες, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν μονοπωλούν τα τραπεζοκαθίσματα. Καφέ και μπαράκια ασφαλώς υπάρχουν, έχει όμως απομείνει και ελεύθερος χώρος με παγκάκια και πεζούλια για όποιον επιθυμεί να απολαύσει τη λιακάδα χωρίς να πληρώσει το κατιτίς του.
Μια μικρή πλατεΐτσα είναι και το μυστικό που βιάζεται να μου αποκαλύψει ο Πάμπλο, η Plaza Sant Felip Neri. Ησυχη, κρυμμένη μέσα στα στενά, κουκλίστικη σαν ψέμα. Ομως οι τρύπες στους τοίχους της μπαρόκ εκκλησίας από την οποία πήρε το όνομά της προδίδουν τις γκρίζες σελίδες της ιστορίας της: κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου μια βόμβα σκότωσε 20 παιδιά που είχαν βρει καταφύγιο μέσα στο ναό, ενώ επί Φράνκο χρησιμοποιήθηκε συστηματικά ως τόπος εκτελέσεων. «Δεν πρόλαβα τη δικτατορία, γεννήθηκα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι σημερινοί σαραντάρηδες, όμως, θυμούνται μεταξύ άλλων πως π.χ. τα καταλανικά ήταν εκτός νόμου. Μόνο στο σπίτι σου μπορούσες να τα μιλάς».
Η πιο καταλανική περιοχή της πόλης -και η πιο γοητευτική κατά τη γνώμη μου- βρίσκεται ελαφρώς έξω από το ιστορικό της κέντρο. Στην Gr?cia, που μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν ένα χωριό διοικητικά ανεξάρτητο από τη Βαρκελώνη, τα καστιλιάνικα ακούγονται ελάχιστα. Μάλιστα, όποιος είναι γέννημα-θρέμμα της γειτονιάς διαθέτει ανεπτυγμένη μια ιδιαίτερη αίσθηση τοπικισμού, μια περηφάνια που δικαιολογείται λόγω της μοναδικότητάς της. Οπως μου εξηγεί ο Πεπ Μονσεράτ, εικονογράφος της εφημερίδας El Pais και κάτοικος της Gr?cia, η γειτονιά έχει εξελιχθεί σε μια από τις ακριβότερες ίσως της πόλης, συγκεντρώνοντας τις προτιμήσεις των μποέμ, των διανοουμένων, των καλλιτεχνών. Στις πλατείες της -διάσημες σε όλη τη Βαρκελώνη- τα πιτσιρίκια παίζουν ακόμη με ανεμελιά, ενώ σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της -τη c/Verdi- λειτουργεί ο ομώνυμος πολυκινηματογράφος με 9 αίθουσες που προβάλλουν αποκλειστικά σινεφίλ ταινίες. «Δύσκολα θα συναντήσεις τουρίστες εδώ, εκτός κι αν κάνουν μια μικρή παράκαμψη καθ’ οδόν προς το Parc G?ell, το πάρκο του Γκαουντί. Κι αυτό γιατί η Gr?cia δεν συγκεντρώνει αξιοθέατα με τη στενή έννοια που έχει κανείς στο μυαλό του. Διαθέτει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό: αληθινή Βαρκελώνη».
Καθώς πίνουμε την orxata μας, δροσερό ρόφημα που μου θυμίζει τη δική μας σουμάδα, μου εξηγεί πώς οι Καταλανοί ξανανακάλυψαν και ξαναγάπησαν την πρωτεύουσά τους γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’80. «Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ξεκίνησε μια δυναμική εκστρατεία με τίτλο «Βαρκελώνη, γίνε όμορφη». Δόθηκαν κίνητρα και δάνεια για την ανακαίνιση και το βάψιμο των προσόψεων των κτιρίων. Μέχρι τότε η πόλη απέπνεε μια αίσθηση παρακμής, ήταν πολύ γκρίζα, παρατημένη. Παραλία δεν υπήρχε, ενώ το κέντρο θα το χαρακτήριζες από ζόρικο έως και επικίνδυνο σε κάποια σημεία του». Πράγματι, η Βαρκελώνη δεν έγινε απλώς όμορφη, αλλά κούκλα. Για τη σχεδιάστρια μόδας Σίτα Μουρτ είναι από τη μία άκρη της ώς την άλλη ένα υπαίθριο μουσείο που δεν σταματάς να το χαζεύεις σε όποιο σημείο και αν βρίσκεσαι: από τα αρτ νουβό έργα του ιδιοφυούς Αντονι Γκαουντί και τον γοτθικού ρυθμού ναό Santa Maria del Mar ώς τον συναυλιακό χώρο -και αρχιτεκτονικό στολίδι της πόλης- Palau de la Musica Catalana, το κέντρο εικαστικών τεχνών και εκθέσεων Caixa Forum Barcelona ή το Torre Agbar του Ζαν Νουβέλ.
Συναντώντας τον σχεδιαστή υψηλής ραπτικής Ζουζέπ Φοντ, ο οποίος διατηρεί το ατελιέ του σε μια από τις πιο αναπτυσσόμενες συνοικίες, το Poblenou κοντά στο Ολυμπιακό Λιμάνι, βεβαιώνομαι ότι η Βαρκελώνη είναι μια πόλη ανήσυχη, σε κίνηση. «Δεν θα την άλλαζα ποτέ», μου λέει. «Λόγω της δουλειάς μου θα ήταν πιο πρακτικό να ζω στο Παρίσι, αλλά δύσκολα θα το έκανα. Λατρεύω τη θάλασσα, το γεγονός ότι οι αποστάσεις είναι μικρές, ότι μπορώ να πάω παντού με τα πόδια. Το Poblenou ήταν -και παραμένει- μια βιομηχανική ζώνη, η οποία τα τελευταία χρόνια ελκύει όλο και περισσότερο νέους καλλιτέχνες, που στήνουν εδώ τα εργαστήριά τους, μοιράζονται τις ανησυχίες τους. Υπάρχει μια έντονη δυναμική, προκύπτουν συνεχώς καινούργιοι πόλοι. Και αλλού δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό».

Πέρα όμως από την αρχιτεκτονική και δημιουργική της πρωτοπορία, η Βαρκελώνη έχει δεκάδες ακόμη πρόσωπα – για κάποιους είναι η ευρωπαϊκή φινέτσα και η αυστηρή ρυμοτομία της συνοικίας L’ Eixample, για άλλους η υψηλή γαστρονομία του Φεράν Αντριά και των έτερων βραβευμένων Καταλανών σεφ, για πολλούς τα διαδοχικά chiringuitos -ή καντίνες, αν προτιμάτε- στις πλαζ της Barceloneta, ενώ για ορισμένους οι μικρές μπουτίκ της γειτονιάς El Born. «Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι, αυτό θα ήταν οι τοπικές αγορές. Δεν αναφέρομαι στους εμπορικούς δρόμους, π.χ. στο Passeig de Gr?cia ή στη Rambla Catalunya, αλλά στις συνοικιακές αγορές τροφίμων, που υπάρχουν παντού και τις οποίες όλοι οι Βαρκελωνέζοι τιμούν για τα ψώνια τους», παρατηρεί η δημοσιογράφος και κριτικός γεύσης Κάρμε Κάσας. Πηγαίνουμε μαζί στη «δική της», στο Mercat Galvany, στην περιοχή Zona Alta. Γνωρίζει τους πωλητές με το όνομά τους κι αυτοί τής έχουν κρατήσει, προτού ξεπουλήσουν, εκλεκτά μανιτάρια και σπαράγγια. «Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να ξυπνάς νωρίς και να παίρνεις το πρωινό σου στην αγορά. Η φασαρία της είναι μεθυστική, γεμάτη ζωή. Σου δίνει απίστευτη ενέργεια για το υπόλοιπο της μέρας», λέει.
Μου συστήνει μια βόλτα από την Boqueria, την πιο ονομαστή αγορά της Βαρκελώνης, στη Ράμπλα. «Λόγω της φήμης της είναι πιο ακριβή από τις άλλες, της περισσεύουν κάμποσες δόσεις τουριστικής ατραξιόν, αλλά αξίζει τον κόπο για την ιστορικότητα και την ατμόσφαιρά της». Ως υπαίθρια αγορά ξεκίνησε το 1217, με τους πρώτους πάγκους που πουλούσαν κρέας να στήνονται μπροστά από τις πύλες των παλαιών τειχών της πόλης, στην Pla?a de la Boqueria. Το πρώτο λιθαράκι για την κατασκευή του κτιρίου όπως το ξέρουμε σήμερα μπήκε το 1840, πάνω στα ερείπια του μοναστηριού του Sant Josep.
Οσο εμβληματική είναι για τη Βαρκελώνη η Boqueria, άλλο τόσο αποτελεί σήμα κατατεθέν για την ίδια την αγορά ο Χουανίτο Μπαγιέν, γνωστός ως Πινότσο. Στο μαγαζί του (μη φαντάζεστε τίποτα αναπαυτικούς καναπέδες – στα σκαμπό, στα ψηλά τραπέζια και γύρω από την μπάρα στριμώχνονται όλοι) γεύεσαι νοστιμότατα πιάτα φτιαγμένα με φρέσκα προϊόντα της αγοράς (και άφθονο σκόρδο, ως είθισται στην τοπική κουζίνα). Αεικίνητος, πομπώδης αλλά πάντα χαρισματικός, ο Πινότσο ουσιαστικά μεγάλωσε μέσα στην αγορά, βοηθώντας από πιτσιρικάς τη μητέρα του στο μικρό της μαγαζάκι. Σήμερα, στα 70 και κάτι χρόνια του, βρίσκεται στο πόστο του ανελλιπώς και υπογράφει με περισσή θεατρικότητα το βιβλίο με τις συνταγές του, το οποίο μάλιστα πωλείται στο βιβλιοπωλείο της Boqueria. Αν είστε γυναίκα, το πιθανότερο είναι πως στην αφιέρωσή του θα σας αποκαλεί «γυναίκα της ζωής του»…
Pep Monserrat

Εικονογράφος

ΦΑΓΗΤΟ
Flash Flash
c/ Granada del Pened?s 25, L’ Eixample,T/+34 93 237 0990, www.flashflashtortilleria.com
Η tortilleria του Βαρκελωνέζου φωτογράφου Leopoldo Pom?s αποτελεί σημείο αναφοράς στην πόλη από τη δεκαετία του ’70. Ποπ διακόσμηση σε λευκό φόντο και πάνω από 70 είδη tortilla (ισπανικής ομελέτας) στο μενού.
Goliard
c/ Progr?s 6, Gr?cia, T/+34 93 207 3175
Εξαιρετική σχέση ποιότητας – τιμής, μοντέρνα καταλανική κουζίνα.
ΤΑΠΑΣ
Sol Soler
Pla?a del Sol 21-22, Gr?cia, T/+34 93 217 4440

Χαλαρή ατμόσφαιρα και νόστιμα τάπας με θέα σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές πλατείες της Βαρκελώνης.
ΠΟΤΟ
Στις πλατείες της Gracia
Pla?a del Sol, Pla?a de la Virreina, Pla?a del Diamante, Pla?a Rius i Taulet, που σφύζουν από ζωή όλες τις ώρες της μέρας.
Cooperativa La Violeta
c/ Sant Joaquim 12, Gracia. Στην εποχή του Φράνκο ήταν ο τόπος συνάντησης των εργαζομένων στις κλωστοϋφαντουργίες. Σήμερα παραμένει ένα αυθεντικό «μπαρ της γειτονιάς» για μπίρα, τάπας και… επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι.
Raim
c/ Progres 48 (στη γωνία με την c/Siracusa), Gracia www.raimbcn.com Πρωτολειτούργησε το 1886 ως ταβέρνα για τους εργάτες της περιοχής. Μετά την ανακαίνιση του 2002 αποπνέει στυλ και άρωμα Κούβας. Σερβίρει εξαιρετικό μοχίτο.
SPECIAL TIPS
Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού ξεδιψάστε με ένα ποτήρι orxata, παραδοσιακό κρύο ρόφημα της Καταλωνίας και της Βαλένθιας. Η γεύση του παραπέμπει στη δική μας σουμάδα. Θα το βρείτε σε πολλά σημεία αλλά και στην Orxateria της c/Asturies 57 στην Gr?cia.
Josep Font

Σχεδιαστής μόδας
ΑΓΟΡΕΣ
La Comercial
c/Rec 77, El Born, T/+34 93 319 2435, www.lacomercial.info
Ανδρική μόδα με την υπογραφή των Paul Smith, Karl Lagerfeld, Daniele Alessandrini, Comme des Gar?ons, Rykiel Homme, Vintage 55 κ.ά. στην καρδιά της πιο trendy συνοικίας της πόλης.
Fins de Siecles
c/ Enrique Granados 70, L’ Eixample, T/+34 93 511 7606
Γκαλερί με ειδίκευση στην αρτ ντεκό. Εδώ θα βρείτε έπιπλα, αντικείμενα και είδη διακόσμησης των δεκαετιών ’30 – ’50.
Accions
Ptge. Marimon 9, bxs., L’ Eixample, T/+34 93 414 2619
Ευφάνταστες ανθοσυνθέσεις και μπουκέτα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Ο Josep Font στέλνει εδώ τις μέλλουσες νύφες της Βαρκελώνης.
ΦΑΓΗΤΟ
• Agua
Pg. Maritim de la Barceloneta 30, La Barceloneta, T/+34 93 225 1272
Τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, φρέσκα υλικά, απλές και προσεγμένες γεύσεις, λογικές τιμές.
• Dos Cielos
Pere IV 272-286, 22@, T/+34 93 367 2070
Δημιουργική κουζίνα στον 24ο όροφο του ξενοδοχείου Me, στην περιοχή 22@ (προφέρεται βέιντι-δος αρόμπα) κοντά στο Ολυμπιακό Λιμάνι.
• Noti
Roger de Llluria 35 – 37, L’ Eixample, T/+34 93 342 6673
Στο ισόγειο βραβευμένου -για το σχεδιασμό του- κτιρίου που φέρει την υπογραφή του διάσημου Καταλανού αρχιτέκτονα Josep M. Sostres Maluquer. Το μενού ποικίλλει ανάλογα με τις πρώτες ύλες της εποχής, ενώ η διακόσμηση παραπέμπει σε χολιγουντιανό σκηνικό της δεκαετίας του ’40.
ΕΥΞΕΙΑ
02 Centro Wellness
c/ Eduardo Conde 2 – 6, Pedralbes, τηλ. +34 93 205 3976

Ξεκλέψτε λίγο χρόνο από το sightseeing και κάντε δώρο στον εαυτό σας μια… βασιλική περιποίηση σπα για το πρόσωπο ή το σώμα με την καταλανική σειρά προϊόντων Natura Biss?.
Sita Murt

Σχεδιάστρια μόδας
ΑΓΟΡΕΣ
Llibreria La Central
C/ Elisabets, 6, El Raval, www.lacentral.com
Πάνω από 80.000 τίτλοι βιβλίων λογοτεχνίας, ανθρωπιστικών επιστημών, φωτογραφίας, αρχιτεκτονικής, κινηματογράφου κ.ά. σε ένα χώρο 850 τ.μ., που διαθέτει και καφέ.
c/ Consell de Cent
Κατά μήκος του δρόμου αλλά και γύρω από αυτόν θα βρείτε γκαλερί και αίθουσες τέχνης.
Cristina Castaner
c/ Mestre Nicolau 23, Zona Alta, T/+34 93 414 2428, www.castaner.com
Από το 1927 ο οίκος Castaner αναδεικνύει τις εσπαντρίγιες, το πάλαι ποτέ ταπεινό υπόδημα των χωρικών και των αγροτών του ισπανικού κάμπου, σε αξεσουάρ μόδας που δεν πρέπει να λείπει από καμία γκαρνταρόμπα.
ΦΑΓΗΤΟ
• Il Giardinetto
c/ Granada del Penedes 22, L’ Eixample, T/+34 93 218 7536, www.ilgiardinetto.es
Προσεγμένη ιταλική κουζίνα και χειροποίητα ζυμαρικά. Σπεσιαλιτέ, τα spaghettini al laurel de Sofia Loren.
ΤΑΠΑΣ
Bar Tomas
c/Major de Sarri? 49, Zona Alta (Sarri?), T/+34 93 203 1077
Χωρίς αμφιβολία οι καλύτερες patatas bravas (τηγανητές πατάτες με πικάντικη κόκκινη σάλτσα) στην πόλη. Προσθέστε στην παραγγελία όποια άλλα τάπας σάς κάνει κέφι και συνοδέψτε τα με μια clara (ποτήρι ξανθιάς μπίρας με λεμονίτα).
Dos Palillos
c/ Elisabets 9, El Raval, T/+34 93 304 0513, www.dospalillos.com
Το νέο εγχείρημα του Albert Raurich, πρώην σεφ στο πολυβραβευμένο El Bulli του Ferran Adria, παντρεύει τα chopsticks με τις οδοντογλυφίδες και την ασιατική κουζίνα με τους ισπανικούς μεζέδες. Δίπλα στο ξενοδοχείο Casa Camper.
ΔΙΑΜΟΝΗ
Hotel Omm
c/ Rossellό 265,
L’ Eixample, T/+34 93 445 4000, www.hotelomm.es
Αν και κάτοικος Βαρκελώνης, η Sita Murt κλείνει συχνά εδώ το αγαπημένο της δωμάτιο με θέα στο Passeig de Gracia. Ασυναγώνιστο ντιζάιν, roof garden με πισίνα, πολυτελές spa και ατμοσφαιρικό lounge bar με άρωμα ’50s για τα πρώτα ποτά της βραδιάς.