Οι άνθρωποι «κτίζουν» το δικό τους μικρόκοσμο με τους αυστηρούς κανόνες της δικής τους αρχιτεκτονικής. Οι «τροχιές» τους κάποτε τέμνονται, αλλά σπανίως εφάπτονται. Ενίοτε οδηγούν σε καταστροφική σύγκρουση. Η κοσμική αρμονία δε βρίσκει εφαρμογή λόγω της αγοραίας κυριαρχίας του εγωισμού ,που δεν επιτρέπει τη δημιουργία πλανητικών συστημάτων με τέλεια ισορροπία. Οι αποστάσεις μεγαλώνουν, τα χάσματα διευρύνονται και η μοναχική πορεία των παράλληλων «κόσμων» οδηγεί τελικά στην παγωνιά του αχανούς σύμπαντος… [12/7/2017]
Η ανθρώπινη γενναιότητα κρίνεται κάποτε και από αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε.
«Θέλω να ξεχάσω» κάτι σημαίνει ότι δεν άξιζε αυτό που πίστευα, ότι έκανα λάθος ή ότι φοβάμαι τη δύναμη και την επιρροή που έχει ακόμη επάνω μου.
Το πρώτο είναι μια γενναία παραδοχή και ένα τεκμήριο αυτογνωσίας .Το δεύτερο υποκρύπτει μια λανθάνουσα δειλία… [12/7/2017]
Δεν καταλαβαίνω την έννοια των κύκλων που ανοίγουν και κλείνουν στη ζωή των ανθρώπων. Στη θέση τους τοποθετώ πόρτες και παράθυρα, που άλλοτε οδηγούν σε «φυλακές» και αποπνικτικά δωμάτια, και άλλοτε σε κήπους, θάλασσες και ξέφωτα. Άλλωστε, η διαγραφή του κύκλου απαιτεί έναν αυστηρό αυτοματισμό, ενώ το άνοιγμα ή το κλείσιμο μιας πόρτας είναι συνήθως μια ελεύθερη προαίρεση…[9/7/2017]
Ευτυχώς η πορεία του χρόνου δεν είναι γραμμική ! Μας επιτρέπει την ανάστροφη πορεία προς το παρελθόν και τα θηριώδη άλματα στο μέλλον.
Δεν είναι ορμητικό ποτάμι που μας παρασέρνει με το ρεύμα του.
Είναι αρχιπέλαγος. Κάθε νησί του, άλλοτε κρύβει Σειρήνες, σκελετούς, φαντάσματα και τέρατα, και άλλοτε ένα μικρό παράδεισο, όπου ξαναζούμε τις ωραιότερες αναμνήσεις μας και τα πιο ευφάνταστα όνειρά μας… [11/7/2017]
Η ραστώνη και η νωχέλεια είναι οι μαύρες τρύπες του καλοκαιριού.
Σε ρουφούν και σε καταπίνουν.
Κι έπειτα από λίγο, είτε σε ξεβράζουν στο πέλαγος της εσωτερικής αφύπνισης, είτε στη συναίσθηση μιας σκληρής καταδίκης… [8/7/2017]
«Καθετί που επιλέγουμε και καθετί που αποφεύγουμε στην υγεία του σώματος και την ηρεμία (αταραξία) της ψυχής, στοχεύει στην ευτυχισμένη ζωή. Για χάρη αυτού του στόχου κάνουμε ό,τι κάνουμε: για να μην αισθανόμαστε πόνο και να μη μας κυριεύει ο φόβος», έγραφε ο Επίκουρος στην επιστολή του προς τον Μενοικέα (παρ.128)
Ξεχνούσε βέβαια, ο κακόμοιρος, πως η ζωή μας είναι το πιο «εύπλαστο» και το πιο απρόβλεπτο αφηρημένο «δημιούργημα». Κατά βάθος το πίστευε και ο ίδιος υποστηρίζοντας πως τα άτομα (σύμφωνα με τη δημοκρίτεια θεωρία) έχουν την τάση να παρεκκλίνουν ελαφρώς της ευθύγραμμης,παράλληλης μεταξύ τους κίνησης, κάτι που γεωμετρικά σίγουρα καταλήγει σε σύγκρουση. Έτσι, οι κόσμοι και τα έμβια όντα δημιουργούνται από τυχαία γεγονότα λόγω αυτής της χαοτικής κίνησης των ατόμων. (Ψ/Πλούταρχος, Περί αρες.φιλ. ΧΙΙ) .
Κι έτσι εξηγούνται όλα : η αταραξία της ψυχής και κατ’ επέκταση η ευτυχία είναι ένα άπιαστο όνειρο. Αρκεί μια «σύγκρουση» των «ατόμων» μας μεταξύ τους ή με τα «άτομα» των άλλων, για να ανατρέψει τη σταθερή πορεία προς την αταραξία της ψυχής.
Ενίοτε, αρκεί μονάχα ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο…
Και τότε, σύντροφε Επίκουρε, η αταραξία της ψυχής γίνεται…φουρτουνιασμένη θάλασσα…[5/7/2017]