Αν είναι αλήθεια ότι εκτός από την κανονική ζωή, «ζούμε» παράλληλες ζωές μέσα στη σκέψη των άλλων, τί θα γινόταν άραγε, αν καταφέρναμε να συνθέσουμε όλα τα «στιγμιότυπα» όσων μας σκέφτονται ; Τί θα γινόταν αν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε με τον τρόπο που μας σκέφτονται οι άλλοι ; Πόσο καλύτεροι θα γινόμασταν, αν ακολουθούσαμε τη σκέψη εκείνων που μας αγαπούν και νιώθουν έστω μια συμπάθεια για μας ; Πόσο πιο πλήρεις θα ζούσαμε, αν αφήναμε τους αγαπημένους μας να βάλουν την πινελιά τους πάνω στο «φθαρτό» πορτρέτο μας ; Τη δική τους ψηφίδα στον κατακερματισμένο εαυτό μας ;
Ή μήπως το κάνουμε ήδη, κάθε φορά που ανταλλάσσουμε την αύρα της συναναστροφής μας με τους άλλους ;
Ο δρόμος υπάρχει και ανοίγεται μπροστά μας. Είναι δική μας ευθύνη να τον ακολουθήσουμε και να βρούμε τα μέσα, για να τον διασχίσουμε.
Οι κινέζοι ταοϊστές λένε : «τα πουλιά δεν πετούν ·ιππεύουν τον άνεμο. Τα ψάρια δεν κολυμπούν ·μεταφέρονται από το ρεύμα του νερού. Όλα γύρω μας συνδέονται και είναι ενέργεια. Ό,τι ζούμε είναι το αποτέλεσμα αυτής της προκαθορισμένης ενέργειας».
Δεν πιστεύω ότι όλα είναι προκαθορισμένα. Αρνούμαι κάθε είδος ντετερμινισμού. Ορισμένες φορές όμως, αναρωτιέμαι μήπως τελικά πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα γύρω μας και απλώς να ακολουθήσουμε το κύμα της ζωής. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει τελικά να πάψουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας το επίκεντρο του Κόσμου. Αρχίζοντας πρώτα από τον καθημερινό μας μικρόκοσμο, ας σταματήσουμε να παρεμβαίνουμε στη ζωή των άλλων άμεσα και υπεροπτικά. Ας το κάνουμε βαδίζοντας πρώτα το δικό μας δρόμο, αποφεύγοντας τις λακκούβες, πηδώντας πάνω από τα ακάνθινα κλαδιά που προεξέχουν, προσπερνώντας τα φαντάσματα και χτίζοντας γέφυρες πάνω από τα μεγάλα χάσματα και τα θλιβερά χαλάσματα…[3/1/2018]
Δεν υπάρχει ισχυρότερο δίκτυο επικοινωνίας από εκείνο που δημιουργούν οι άνθρωποι με τη σκέψη τους. Λειτουργεί ακατάπαυστα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ακόμη και όταν φαίνεται να διακόπτεται προσωρινά στη διάρκεια του ύπνου, στην πραγματικότητα συνεχίζει να λειτουργεί στο παρασκήνιο και επανέρχεται δυναμικά με το πρώτο φως της μέρας. Ένας απίστευτος όγκος δεδομένων μεταφέρεται καθημερινά μέσω της σκέψης σε πρόσωπα αγαπημένα, αλλά και άγνωστα, περαστικά, αδιάφορα. Τα σήματα δε γίνονται όλα και πάντοτε αποδεκτά. Τα περισσότερα δε φτάνουν καν στους αποδέκτες τους. Περιφέρονται στον ανθρώπινο «κυβερνοχώρο» σαν αδέσποτα μόρια μιας μεταφυσικής ενέργειας.
Όσα είναι «αρνητικά» συνήθως «αποκρούονται» από το λειτουργικό μας σύστημα σαν βλαβεροί ιοί. Όσα όμως είναι «θετικά» και φτάνουν τελικά στον προορισμό τους, δημιουργούν το πιο απαλό πέπλο προστασίας, το πιο πολύτιμο δίχτυ ασφαλείας, την πιο γλυκιά ικανοποίηση ότι έχουμε συμπαραστάτες, ότι δεν είμαστε μόνοι και δεν ταλαντευόμαστε άσκοπα στο καθημερινό εκκρεμές της χαρμολύπης… [3/11/2017]