Μικροί θεοί
Όταν βλέπουμε, είναι αδύνατον να δούμε το μάτι μας και όταν περπατάμε, δεν μπορούμε να δούμε την κινητήρια δύναμη του σώματος μας. Όταν τρώμε, δεν βλέπουμε τη γλώσσα μας και…
Το “δεν”
Το “δεν” είναι η μια δαιμονική λέξη. Στέκεται δίπλα στο ρήμα και το διχοτομεί. Διχοτομεί και τον κόσμο που περιγράφει. Γιατί, ό,τι δεν υπάρχει, προϋποθέτει κάτι που υπάρχει. Ό,τι δεν…
Τα υλικά της μέρας
Από λίγα υλικά φτιάχνουμε τη μέρα. Δυο τρεις λέξεις αισιοδοξίας, πέντε έξι βλέμματα ενθάρρυνσης και ένα φτερωτό χτύπημα στην πλάτη.Κι έπειτα αρχίζουμε να υφαίνουμε με τα χέρια μας τον ιστό…
Λιμάνια
Ίσως είναι η απεραντοσύνη των προσδοκιών που γεννά η θάλασσα.Ίσως είναι οι άνθρωποι που έρχονται από μακριά και συναντούν τα ανυπόμονα μάτια όσων τους περιμένουν.Ίσως είναι εκείνοι που φεύγουν, παίρνοντας…
Απροσπέλαστο κάστρο
Ο Καθένας χτίζει το κάστρο της αλήθειας του με υπομονή και επιμέλεια. Τα υλικά του είναι από γρανίτη, ατσάλι και βασάλτη. Τα τείχη του κάστρου ψηλά και αδιαπέραστα. Και γύρω…
Βουλιμία
Κάθε πρωί δαγκώνουμε μια μπουκιά από την αιωνιότητα. Τη μηρυκάζουμε πίσω από τους κυνόδοντες και την καταπίνουμε. Αν τη μασήσουμε καλά, μας δίνει ένα αίσθημα πληρότητας. Αν όμως την καταπιούμε…
Ξεχασμένο ρούχο
Σήμερα λέω να πρωτοτυπήσω : θα φορέσω το ξεχασμένο ρούχο της αδιαφορίας, εκείνο που δεν προλαβαίνω να αερίσω… Ίσως μου έρχεται κάπως στενό, η μούχλα του να είναι ενοχλητική, και…
Σκάλα
Έχω μια σκάλα μέσα μου. Κάθε πρωί την ανεβαίνω απ’ την αρχή.Κάθε σκαλί της και ένας θρίαμβος της θέλησης ή ένα ολισθηρό στραβοπάτημα του νου. Κάποτε φτάνω στα πρώτα της…
H δικτατορία της υποχρεωτικής ευτυχίας
Η διαρκής αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας υπονομεύει τη σταθερότητα των ανθρώπινων και κοινωνικών δικτύων αφού οι άνθρωποι παύουμε να βλέπουμε και να υπολογίζουμε και να συναισθανόμαστε τους συνανθρώπους μας –…
Το βιβλίο της ζωής
Το βιβλίο της ζωής γράφεται όσο έχουμε μελάνι. Το πόσο πυκνογραμμένες είναι οι σελίδες του, πόσο έντονα και ζωηρά τα σκίτσα του, πόσα κεφάλαια είναι λευκά και πόσα διαστήματα είναι…