Είμαστε ένα ψηφιδωτό από εμπειρίες, λέξεις, σκέψεις, υποσχέσεις, συναισθήματα, και αποτελέσματα των πράξεών μας.
Κάποτε πιστεύουμε ότι οι αρμοί των ψηφίδων του είναι άρρηκτοι και συμπαγείς.
Και όμως, αρκεί ένα και μόνο παράδοξο φύσημα της τύχης, ένα αδόκητο γλίστρημα του νου, μια φυσαλίδα συναισθηματικής μέθης, για να αποδειχθεί περίτρανα πόσο γελοίοι γινόμαστε με την ακατανόητη βεβαιότητά μας για το ακλόνητο μνημείο της αυτοπεποίθησης που έχουμε στήσει μέσα μας…[21/7/2017]
«Πρέπει να πέσεις, για να σηκωθείς…»
«Πρέπει να πονέσεις, για να νιώσεις την αξία της χαράς…»
«Πρέπει να χάσεις κάτι, για να εκτιμήσεις την αξία του…»
«Πρέπει να τυφλωθείς, για να δεις καθαρά…»
«Πρέπει να πεθάνεις, για να αναστηθείς…»
Μια τιμωρία αδιάκοπη η ζωή μας. Μια συνεχής δοκιμασία. Ένα αποτυχημένο παιδαγωγικό πείραμα.
Λες και αν δεν περάσουμε όλες τις απογοητεύσεις της ζωής, λες και αν δεν βασανιστούμε, δεν πονέσουμε, δεν ταλαιπωρηθούμε, δε θα νιώσουμε το νόημά της, δε θα τη ζήσουμε σε όλη την πληρότητά της.
Αυτές και άλλες αμπελοφιλοσοφίες μαθαίνουμε από μικροί, για να δικαιολογήσουμε την ανωριμότητά μας, για να δώσουμε άλλοθι στην αποτυχία μας, για να καταπραΰνουμε την αγωνία μας μπροστά στο ανεξήγητο.
Με τέτοιες ανοησίες δικαιολογούμε την τοξική επιβολή της μιζέριας στη σύντομη ζωή μας…[18/7/2017]
Ποια η διαφορά ανάμεσα στη μνήμη και στην επινόηση ; Πώς η επινόηση διαμορφώνει τη μνήμη μας ; Όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν, όταν αναπολούμε τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας, όταν ανασυντάσσουμε τις σκέψεις μας, όταν αναψηλαφούμε τα συναισθήματα μας, τα περιβάλλουμε -σχεδόν πάντοτε- με λεπτομέρειες που επινοούμε, τα διανθίζουμε με αισθήματα «νεόκοπα», καινοφανή. Είναι το αναγκαίο ανάχωμα στη λήθη, που άλλοτε λειτουργεί καταπραϋντικά και εξωραΐζει τις εμπειρίες μας και άλλοτε κλείνει τους «παλιούς λογαριασμούς» για πάντα.
Έτσι, χάρη στην επινόηση που εμπλέκεται στη μνήμη, δημιουργούμε την προσωπική μυθολογία μας…[16/7/2017]
Ο Νίτσε μας παροτρύνει να γίνουμε αυτό που είμαστε .
Με τη ρήση του «Ανάλωσε τη ζωή σου!» μας προτρέπει να διαθέσουμε και να «φθείρουμε» τις σωματικές και πνευματικές μας δυνάμεις για την πραγματοποίηση κάποιου σκοπού, να αποφύγουμε την αβίωτη ζωή.
Μας παρακινεί να πραγματώσουμε τον εαυτό μας και να ζήσουμε με τόλμη και πληρότητα. Να εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες και τις δυνάμεις που διαθέτουμε, να ξοδέψουμε κάθε ικμάδα του εαυτού μας για όλα εκείνα που μας κάνουν χαρούμενους κι ευτυχισμένους, χωρίς να μετανιώνουμε για τίποτα που πηγάζει από το πνεύμα και την ψυχή μας.
Τότε μόνο δε θα μετανιώνουμε για όσα δεν κάναμε, για όσα αρνηθήκαμε.
Τότε μόνο δε θα κατατρυχόμαστε από την αμφιβολία.
Τότε μόνο θα ξέρουμε…[15/7/2017]
Σύμφωνα με την ατομική θεωρία ( Λεύκιππος, Δημόκριτος) ο κόσμος μας αποτελείται από άτομα, από ελάχιστα σωματίδια που δεν τέμνονται, που είναι αδιάσπαστα. Η ένωσή τους με άλλα άτομα προκαλούν χημικές αντιδράσεις (Τζον Ντάλτον).
Άντε, καλά ! Και ο άνθρωπος ; Γιατί άραγε χαρακτηρίζεται «άτομο «; Δεν τέμνεται ; Δε σπαράσσεται ; Δεν αποσυντίθεται καθημερινά ; Ακόμη και μια «χημική ένωση» της προκοπής δυσκολεύεται να δημιουργήσει από το συγχρωτισμό του με άλλα άτομα.
Είναι το μοναδικό ον, που ό,τι ισχύει ως νόμος στη φύση, το ανατρέπει και το ακυρώνει.
Μόνο μία ιδιότητα του ατόμου, ωστόσο διατηρεί : όπως και το μικρότερο σωματίδιο, έτσι και ο ίδιος παραμένει…αόρατος.
Μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ζωή ανάμεσα σε άλλα άτομα και όμως, παραμένει «αόρατος». Και μάλλον ανεξήγητος… [13/7/2017]
Η θετική επίδραση που ασκούμε στη ζωή των άλλων είναι ένα πολύτιμο «εργαλείο», για να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και είναι μεγάλη ικανοποίηση να περνάμε κάτι από τον εαυτό μας στο μέλλον.
Ο Irvin Yalom (στο βιβλίο του «Στον κήπο του Επίκουρου»), αναφέρεται στην Ιδέα των Κυματισμών, της μετάδοσης δηλαδή στους άλλους πραγμάτων που ήταν σημαντικά στη ζωή μας. Θεωρεί –και όχι άδικα-πως μια ενάρετη στοργική πράξη, μια σοφή σκέψη ή μια εποικοδομητική διαχείριση του φόβου, θα αντέξει στο χρόνο και θα απλωθεί με μικρά κυματάκια και απρόβλεπτους τρόπους στους άλλους, σαν μια πέτρα που πέφτει στην επιφάνεια μιας λίμνης και σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους.
Η μόνιμη αγωνία μας επομένως, θα πρέπει να είναι οι «κυματισμοί» αυτοί να είναι συνεχείς και αδιάκοποι. Είναι η ελάχιστη συμβολή μας σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο, διαψεύσεις και απογοητεύσεις, εφήμερο και απατηλό. Είναι η μικρή συνεισφορά μας στη διεκδίκηση μιας θέσης ανάμεσα στους αρνητές της ματαιότητας της ίδιας της ζωής. 15/7/2017]
Δεν ξέρω τι είναι πιο όμορφο : η δροσιά της νύχτας λίγο πριν κλείσουν τα βλέφαρα σκουπίζοντας όλα τα σαρίδια της προηγούμενης μέρας ή το πρωινό ξύπνημα με το κελάηδημα των πουλιών και την ευωδιά των λουλουδιών που προμηνύουν την καινούρια μέρα ; [13/7/2017]
Ευτυχώς η πορεία του χρόνου δεν είναι γραμμική ! Μας επιτρέπει την ανάστροφη πορεία προς το παρελθόν και τα θηριώδη άλματα στο μέλλον.
Δεν είναι ορμητικό ποτάμι που μας παρασέρνει με το ρεύμα του.
Είναι αρχιπέλαγος. Κάθε νησί του, άλλοτε κρύβει Σειρήνες, σκελετούς, φαντάσματα και τέρατα, και άλλοτε ένα μικρό παράδεισο, όπου ξαναζούμε τις ωραιότερες αναμνήσεις μας και τα πιο ευφάνταστα όνειρά μας… [11/7/2017]
Η Ανάγκη ήταν μια ανθρωπόμορφη θεότητα της Ορφικής θρησκείας. Χαρακτηριζόταν ανέκαθεν βίαιη και αναπόφευκτη. Στον Πλάτωνα ρυθμίζει τους νόμους του σύμπαντος, ενώ κατά τους αρχαίους τραγικούς ποιητές η Ανάγκη αποτελεί βαρύ ζυγό με δύναμη ακαταμάχητη τόσο για θεούς, όσο και ανθρώπους.
Σήμερα η πρώτη σημασία της λέξης είναι αυτό που επιβάλλεται από τη φύση των πραγμάτων, οτιδήποτε δεν μπορεί κανείς να αποφύγει.
Όπως και αν την περιγράψει κανείς, όποιο νόημα και αν της αποδώσει, η Ανάγκη καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας και δικαιολογεί τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Άλλοτε προβάλλει με το μανδύα ενός απρόσωπου «πρέπει», για να δικαιολογήσει αυτό που ταιριάζει στα κοινωνικά και ηθικά μας πρότυπα, και άλλοτε με το «δεν μπορώ», για να δικαιολογήσει την εγγενή αδυναμία ή απροθυμία μας να σπάσουμε τα δεσμά που περιορίζουν τη σύντομη ζωή μας.
Υπάρχει ωστόσο, και η ατομική Ανάγκη. Και όσο αυτήν την κρατάμε αλυσοδεμένη μέσα μας, όχι μόνο δεν ηρεμεί, αλλά μέρα με τη μέρα θεριεύει και στο τέλος μας κατασπαράσσει… [14/7/2017]
Η ανθρώπινη γενναιότητα κρίνεται κάποτε και από αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε.
«Θέλω να ξεχάσω» κάτι σημαίνει ότι δεν άξιζε αυτό που πίστευα, ότι έκανα λάθος ή ότι φοβάμαι τη δύναμη και την επιρροή που έχει ακόμη επάνω μου.
Το πρώτο είναι μια γενναία παραδοχή και ένα τεκμήριο αυτογνωσίας .Το δεύτερο υποκρύπτει μια λανθάνουσα δειλία… [12/7/2017]
Ο σπουδαίος Γάλλος ζωγράφος, Henri Matisse (1869-1954), σχολιάζει με τον καλύτερο τρόπο τη δύναμη της ενόρασης : «υπάρχουν πάντα λουλούδια για εκείνους που θέλουν να τα δουν».
Ο Matisse επαναφέρει στο προσκήνιο την ανθρωπική αρχή του σύμπαντος : ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο αυτού του κόσμου. Τον μορφοποιεί και τον ερμηνεύει κατά πώς ό ίδιος επιθυμεί.
Γιατί, το ζήτημα τελικά δεν είναι τί βλέπουμε, αλλά τί θέλουμε να δούμε σε αυτά που βλέπουμε… [10/7/2017]
Οι άνθρωποι «κτίζουν» το δικό τους μικρόκοσμο με τους αυστηρούς κανόνες της δικής τους αρχιτεκτονικής. Οι «τροχιές» τους κάποτε τέμνονται, αλλά σπανίως εφάπτονται. Ενίοτε οδηγούν σε καταστροφική σύγκρουση. Η κοσμική αρμονία δε βρίσκει εφαρμογή λόγω της αγοραίας κυριαρχίας του εγωισμού ,που δεν επιτρέπει τη δημιουργία πλανητικών συστημάτων με τέλεια ισορροπία. Οι αποστάσεις μεγαλώνουν, τα χάσματα διευρύνονται και η μοναχική πορεία των παράλληλων «κόσμων» οδηγεί τελικά στην παγωνιά του αχανούς σύμπαντος… [12/7/2017]
Πίνακες : Vincent Van Gogh (1853-1890)