Να γίνουμε φωτόνια

Μια λύση θα ήταν με κάποιο τρόπο να συρρικνωθούμε τόσο, ώστε να γίνουμε…φωτόνια. Θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε με την ταχύτητα του φωτός, να βρισκόμαστε σε οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος οποιαδήποτε στιγμή (αφού θα είμαστε πια μια κυματοσυνάρτηση), να επικοινωνούμε και να αλληλεπιδρούμε ανεξαρτήτως της απόστασης που θα μας χωρίζει (λόγω της «κβαντικής διεμπλοκής»), να διαπερνούμε την ύλη σαν κύματα (λόγω του «φαινομένου της σήραγγας») και να επιλέγουμε ποιες από όλες τις πιθανές μελλοντικές καταστάσεις θα ζήσουμε (σύμφωνα με την «αρχή της απροδιοριστίας»).
Ίσως πάλι αυτές τις ιδιότητες των μικροσωματιδίων τις βιώνουμε ήδη στην κλίμακα του σύμπαντος. Μήπως και τώρα δεν μπορούμε να ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας παντού, να εισχωρούμε στα πιο σκοτεινά διαμερίσματα -ακόμη και στη σκέψη των άλλων- και να επιλέγουμε ως ένα βαθμό με ποιους, τί και πώς θα το ζήσουμε ;
Είμαστε η καλύτερη απόδειξη της ασυνάρτητης λογικής ενός τρελού, μαγικού κόσμου. Αν το καταλάβουμε, ίσως προλάβουμε να απολαύσουμε λίγη από τη μαγεία του.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως τη μηδαμινότητά μας…[9/6/2018]

Ο εσωτερικός χωροχρόνος

Η Θεωρία της Σχετικότητας (Albert Einstein), εξηγεί τη «μοναδικότητα» (Roger Penrose), το σημείο μέσα σε μια μαύρη τρύπα, όπου ο χωροχρόνος παύει να υπάρχει. Μια μαύρη τρύπα έχει τόσο μεγάλη πυκνότητα μάζας και καμπυλώνει τόσο πολύ το χωροχρόνο, ώστε το βαθούλωμα που δημιουργεί είναι τόσο βαθύ, και τελικά ο χωροχρόνος σχίζεται. Ο Stephen Hawking έλεγε ότι μετά το σχίσιμο ακολουθεί μια μεγάλη έκρηξη χάρη στην οποία ξαναγεννιέται ένα ολοκαίνουριο σύμπαν, αφού από τη «μοναδικότητα», το σημείο μηδέν, ξαναγίνονται όλα από την αρχή. Το σύμπαν δηλαδή είναι κυκλικό. Αναδημιουργείται από απανωτές μεγάλες εκρήξεις, αφού πρώτα μια τεράστια μαύρη τρύπα ρουφήξει αρκετά από τα συστατικά του (γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες). Ένα μεγάλο κοσμικό φαγοπότι, που καταλήγει σε… βαρυστομαχιά και έκρηξη εμετού.

Κάτι παρόμοιο όμως, δε συμβαίνει και στον άνθρωπο ; Ο καθένας από εμάς συγκεντρώνει σε απίστευτη πυκνότητα και συσσωρεύει μέσα του εμπειρίες, ιδέες, συναισθήματα. Είναι οι ατομικές μαύρες τρύπες του. Ο εσωτερικός του χωροχρόνος βαθαίνει και καμπυλώνεται τόσο πολύ, που τελικά «σχίζεται». Από το «σχίσιμο» αυτό προκύπτει μια νέα έκρηξη δημιουργικότητας• ένα νέο «σύμπαν» καινούριων ενδιαφερόντων και πρωτόγνωρων εμπειριών. Και όπως το σύμπαν συνεχίζει τη ζωή του ρουφώντας σε μαύρες τρύπες τον εαυτό του, αναδημιουργώντας από την αρχή τα συστατικά του, έτσι και ο άνθρωπος διατηρεί το ενδιαφέρον του για τη ζωή, τη νοηματοδοτεί και επομένως την παρατείνει, όταν καταφέρνει να αναζωογονεί τον εαυτό του, δίνοντας με την παιδεία του την απαιτούμενη βαρύτητα σε ό,τι σκέφτεται, αισθάνεται και κυρίως σε ό,τι πράττει…[6/6/2018]