Η παραδοξότητα της ανθρώπινης φύσης
Τί παράδοξη που είναι η ανθρώπινη φύση !
Όταν βιώνουμε μία ευχάριστη στιγμή, όταν για παράδειγμα βρισκόμαστε δίπλα σε ένα αγαπημένο πρόσωπο, με βάση τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, ο χρόνος κυλάει γρήγορα λόγω της βαρύτητας που δίνουμε σε αυτήν την κατάσταση.
(Τα λέω καλά ως εδώ, θείε Αλβέρτε ; )
Αντίθετα, όταν βρισκόμαστε μακριά από το αγαπημένο πρόσωπο, έχουμε την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει πολύ αργά και βασανιστικά, ακριβώς γιατί βρισκόμαστε μακριά από το πεδίο βαρύτητας που του έχουμε αποδώσει. Το υλικό μέρος της συνείδησης, με βάση την κβαντική φυσική τώρα, λειτουργεί και ως κύμα. Επομένως, διαχέεται, τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον.
Αλλωστε, οι προβολές της μνήμης δεν είναι «παγωμένα» γεγονότα του παρελθόντος, αλλά κατάρρευση κυματοσυναρτήσεων που προήλθαν από την «παρατήρηση» της στιγμής. Κι έχουμε τη δυνατότητα και κυρίως την ικανότητα ως «παρατηρητές» να προκαλούμε τέτοιου τύπου καταρρεύσεις, όποτε εμείς το επιθυμούμε στο μέλλον.
Έτσι εξηγείται η παράταση της ζωής σε όσους δίνουν βαρύτητα στα πράγματα.
Συμπέρασμα πρώτο : αυτή η ανεξήγητη παραδοξότητα μας αναγκάζει να αναζητούμε διαρκώς νόημα στη ζωή μας· να γίνουμε δηλαδή… τοξικομανείς ευχάριστων στιγμών, ακούραστοι δημιουργοί ευχάριστων αναμνήσεων και αχόρταγοι κυνηγοί θετικών εμπειριών…
Συμπέρασμα δεύτερο : η συνεχής και εναλλασσόμενη παρουσία αγαπημένων προσώπων δίπλα μας παρατείνει τη διάρκεια της ζωής μας…[5/5/2018]
Η ενότητα του Σύμπαντος
Το σύμπαν είναι ενιαίο. Είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, από τα οποία αποτελούνται τα πάντα γύρω μας. Οι ιδιότητες αυτών των υλικών και οι μεταβολές που υφίστανται πιθανολογικά είναι απολύτως οι ίδιες. Ζούμε σε έναν ενιαίο χυλό παγκόσμιας ύλης και δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από έναν τυχαίο συνδυασμό κυματοσυναρτήσεων (της κυματικής φύσης και των αντίστοιχων ιδιοτήτων, που έχουν τα μικροσωματίδια της ύλης, δηλαδή να απλώνονται σε πολλά σημεία ταυτόχρονα και να περνούν το ένα μέσα από το άλλο αλλάζοντας το ύψος των κοιλοτήτων τους ή να αλληλοαναιρούνται).
Αν κατανοήσουμε λοιπόν, ότι η θέση μας στον κόσμο, οι κινήσεις, οι πράξεις, οι σκέψεις μας (ως αποτέλεσμα των μεταφερόμενων πληροφοριών στα μικροσωληνίδια των νευρώνων που αποτελούνται πιθανόν από ταλαντούμενες χορδές) επηρεάζουν στην πραγματικότητα όχι μόνο το άμεσο φυσικό περιβάλλον και τους συνανθρώπους μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν ή έστω ένα μέρος του, προκαλώντας άπειρες κυματοσυναρτήσεις, ίσως τότε αποκτήσουμε μια νέα ηθική βάση, για να ζήσουμε μια ζωή πιο…ανθρώπινη, μια ζωή καλύτερη στο πλαίσιο του σεβασμού και της αγάπης των πάντων…[4/5/2018]
Οι τροχιές των ανθρώπων
Μακάρι οι τροχιές των ανθρώπων γύρω από τα αγαπημένα πρόσωπα να ήταν σταθερές σαν τις πλανητικές ! Μακάρι οι άνθρωποι που συνυφαίνουν τις ζωές τους να μην απέκλιναν ποτέ από την –έστω ελλειπτική- πορεία τους, να μην επιμήκυναν ποτέ τη διάμετρο της τροχιάς τους, να μην παραβίαζαν ποτέ τους νόμους της πλανητικής έλξης και να μη χάνονταν στο αχανές διάστημα !
Μακάρι να μη συνέτρεχαν όλοι εκείνοι οι λόγοι, που κάνουν την ανθρώπινη φύση να υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους, τον ανθρώπινο εγωισμό να ακυρώνει όλες τις δυνάμεις συμμόρφωσης στην κοσμική τάξη και την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία να είναι μια άναρχη σύνθεση απροσδιόριστων και ακαθόριστων ιχνοστοιχείων…[29/4/2018]
Η διάδραση των ανθρώπινων σχέσεων
Η κβαντική φυσική δίνει την καλύτερη ερμηνεία της διάδρασης των ανθρώπινων σχέσεων.
Αν υποθέσουμε ότι ένα φωτόνιο (στοιχειώδες σωματίδιο της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας) προσκρούει σε ένα κάτοπτρο, τότε ένα μέρος του φωτονίου θα ανακλαστεί στα τεμαχίδια του αργύρου, από τα οποία αποτελείται το κάτοπτρο, και θα γυρίσει πίσω σύμφωνα με τους νόμους της ανάκλασης και ένα μέρος θα περάσει στο γυαλί σύμφωνα με τους νόμους της διάθλασης. Αυτό συμβαίνει, γιατί το φωτόνιο λειτουργεί και ως σωματίδιο, οπότε ανακλάται, και ως κύμα , οπότε διαθλάται.
Όλα αυτά δεν ισχύουν μόνο στο μικρόκοσμο των σωματιδίων, αλλά βρίσκουν πλήρη εφαρμογή και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένας άνθρωπος, όταν έρχεται σε επαφή με έναν άλλο άνθρωπο, τότε το ένα μέρος αυτής της ενέργειας που εκπέμπει επιστρέφει ως ανάκλαση στον ίδιο κι ένα μέρος αυτής της ενέργειας χάρη στη σωματιδιακή της υφή περνά στον άλλον άνθρωπο και αλλάζει σε ένα ποσοστό ή σε ένα βαθμό τα σταθερά ως εκείνη στιγμή χαρακτηριστικά του.
Τα αποτελέσματα αυτής της αλληλεπίδρασης είναι αδύνατον να προβλεφθούν ή να καταγραφούν με απόλυτη ακρίβεια, γιατί στο μεταξύ έχουν προκύψει άλλες αμέτρητες διαδράσεις.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν να ερμηνεύσουμε συμβατικά και εύκολα τις ανθρώπινες σχέσεις!
Ας απολαύσουμε απλώς αυτό το ατέρμονο παιχνίδι, όσο διαρκεί η υλική μας υπόσταση με τη μορφή που την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ![3/5/2018]
Η σχετικότητα του χρόνου
Ο χρόνος είναι σχετικός. Η ροή του καθορίζεται και είναι ανάλογη όχι μόνο από τη βαρύτητα που έχουν τα ίδια τα πράγματα από μόνα τους, αλλά και από εκείνη που εμείς αποδίδουμε σε αυτά.
Με άλλα λόγια, οι βαρυτικές έλξεις που ασκούν τα πράγματα πάνω μας, δηλαδή η βαρύτητα που αποδίδουμε όχι μόνο σε υλικά αντικείμενα, αλλά κυρίως σε γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά ο καθένας τη ροή του χρόνου.
Επομένως, η ταχύτητα ροής του χρόνου εξαρτάται από το μέγεθος της βαρύτητας που αποδίδουμε εμείς, οι παρατηρητές –άνθρωποι, και δεν είναι προκαθορισμένη, δεν είναι ένα απόλυτο μέγεθος. Όσο πιο ισχυρή είναι η βαρύτητα αυτή, τόσο πιο αργά κυλάει ο χρόνος, τόσο διαστέλλεται, όπως απέδειξε ο Αϊνστάιν στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.
Και αν καταφέρουμε να αποδώσουμε τη δέουσα ποιοτική βαρύτητα στα πράγματα που μας αφορούν, μας καθορίζουν και εντέλει μας διαμορφώνουν, τόσο πιο αργά θα γεράσουμε. Τόσο πιο μεγάλο νόημα θα δώσουμε στη ζωή μας. Τόσο πιο καλά θα ζήσουμε…[22/4/2018]
Οι φέτες της ημέρας
Η μέρα χωρίζεται σε φέτες… χρόνου. Άλλη για τη δουλειά, άλλη για τον ύπνο, άλλη για την ξεκούραση, άλλη για την ψυχαγωγία, άλλη για τις προσωπικές, μικρές και μεγάλες απολαύσεις. Πολλές, διαφορετικές φέτες με διαφορετική γεύση η καθεμία. Φέτες χρόνου, που αλλάζουν σειρά και μέγεθος από μέρα σε μέρα, από χρόνο σε χρόνο.
Στο τέλος της μέρας όμως, εκείνο που έχει σημασία είναι αν νιώθουμε ευεξία και ικανοποίηση ή μια ενοχλητική… βαρυστομαχιά…[9/4/2018]
Η κινητήρια δύναμη της αγάπης
«Δε θα ήταν και πολύ σπουδαίο αυτό το σύμπαν, αν δεν ήταν το σπίτι των ανθρώπων που αγαπάς». Όπως όλοι οι σπουδαίοι επιστήμονες, έτσι και ο Stephen Hawking θέτει στο επίκεντρο του κόσμου τον άνθρωπο. Το ίδιο έκαναν από την αρχαιότητα ως σήμερα όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι και επιστήμονες : έθεταν τον άνθρωπο στο επίκεντρο της έρευνας ,της επιστημοσύνης και του ενδιαφέροντός τους. Και όλοι ανεξαιρέτως αναγνώριζαν το ρόλο του κορυφαίου συναισθήματος, της αγάπης, ως κινητήριας δύναμης για τη δημιουργικότητα, την πίστη σε ανώτερα ιδανικά και την κατάκτηση της γνώσης. Η αγάπη άλλωστε, είναι αυτή που μας κάνει να «παίζουμε στην ακτή σαν παιδιά, ενώ μπροστά μας απλώνονται ανεξερεύνητοι ωκεανοί αλήθειας», όπως έλεγε ο Ισαάκ Νεύτων…[21/4/2018]